Ο καπιταλισμός , σαν κυρίαρχο οικονομικό μοντέλο της δύσης σήμερα, έχει βρεθεί σε λειτουργικό αδιέξοδο συναντώντας τη φυσική του κατάληξη, όντας ένα σύστημα ασύστολης κερδοφορίας και συσσώρευσης του παγκόσμιου πλούτου στα χέρια μιας ολιγαρχίας.

Η χρεωκοπία του Ελληνικού κράτους δεν μπορεί να αποφευχθεί. Ωστόσο η παραδοχή αυτής , θα καθυστερήσει όσο χρειαστεί , προκειμένου ο ελληνικός λαός να γίνει ο σύγχρονος είλωτας που θα ανοίξει το δρόμο σε ένα μέλλον υποτέλειας και εκμετάλλευσης των ασθενέστερων οικονομιών, με πρόσχημα τη διάσωσή τους από τους οικονομικά ισχυρούς, που αποτελούν τους πυλώνες του καπιταλιστικού συστήματος. Ζητούμενο για την οικονομική κυριαρχία είναι η ιδεολογική συστημική διάσωση του καπιταλισμού, αποπροσανατολίζοντας και απονοηματοδοτώντας την ίδια την κρίση από τις αιτίες που την γεννούν. Δεν είναι τυχαίο ότι σταδιακά έπαψε να γίνεται λόγος από τα media για την οικονομική κρίση και τη θέση του πήραν οι αναλύσεις γύρω από το ελληνικό χρέος και το πώς πρακτικά αυτό θα καλυφθεί, κρύβοντας σκόπιμα την πηγή του προβλήματος, αποπροσανατολίζοντας από κάθε πιθανότητα αιτίασης.

Εδώ και χρόνια υπέρογκα δάνεια χορηγούνται στο ελληνικό κράτος προκειμένου να αποπληρωθούν άλλα παλαιότερα, με τόκους που καθιστούν τον δανεισμό, δραστηριότητα υψηλής κερδοφορίας για τις διεθνείς χρηματιστικές αγορές. Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι βρισκόμαστε σε μια περίοδο αποκορύφωσης της κερδοφορίας απ’ αυτήν την τοκογλυφική δραστηριότητα ή μάλλον στην αρχή μιας ολόκληρης εποχής υψηλής κερδοφορίας για τους δανειστές. Η οικονομική κρίση δεν αποτελεί μια λάθος επιλογή , ή μια κακή διαχείριση από τη μεριά των καπιταλιστών , αλλά μια αναμενόμενη συνέπεια της ανεξέλεγκτης δραστηριότητας των χρηματαγορών , της ληστρικής δραστηριότητας των τραπεζών , της επεκτατικής οικονομικής πολιτικής του κεφαλαίου.

Για τους οικονομικά ισχυρούς η κρίση αποτελεί μια ευκαιρία για ακόμα μεγαλύτερα κέρδη. Ο ολοκληρωτισμός, ο οποίος είναι στη φύση του καπιταλισμού , του προσφέρει μέσα από την κρίση που ο ίδιος ουσιαστικά δημιουργεί αργά ή γρήγορα, τη δυνατότητα κέρδους από αυτή.
Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και σήμερα , προτεραιότητα του κράτους είναι η διάσωση του τραπεζικού συστήματος , χορηγώντας υπέρογκα δάνεια με πολύ χαμηλό επιτόκιο προκειμένου να διασώσουν τον ‘’αιμοδότη’’ του συστήματος. Αυτά τα δάνεια στη συνέχεια θα διοχετευτούν στην αγορά με κατά πολύ υψηλότερα επιτόκια και με αφορμή την αύξηση της ρευστότητας , πετυχαίνεται η υψηλή κερδοφορία για το ιδιωτικό κεφάλαιο.

Πρόβλημα αποτελεί η κρίση μονάχα για τους μη προνομιούχους και τους οικονομικά αδύναμους που θα αναγκαστούν να πάρουν τα καταναλωτικά δάνεια προκειμένου να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις και τις ανάγκες μιας νέας επερχόμενης εποχής. Της εποχής της βιωσιμότητας που θα απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τις στάχτες της καταναλωτικής εποχής , αφήνοντας πίσω της μονάχα την αίσθηση της φτώχειας και του ανικανοποίητου.

Πρόβλημα αποτελεί γι’ αυτούς που καλούνται να πληρώσουν την άπληστη δραστηριότητα των χρηματιστηρίων και της μη πραγματικής οικονομίας , την αλόγιστη χορήγηση των τραπεζικών προϊόντων που κατέκλυσαν την αγορά, τις μαύρες τρύπες στα ταμεία , τα οικονομικά σκάνδαλα , τις ολυμπιάδες …

Πρόβλημα η κρίση αποτελεί γι ‘αυτούς που σε βάρος τους θα παρθούν νέα μέτρα λιτότητας, που στις πλάτες τους θα υπογραφούν τα μνημόνια.

Πρόβλημα η κρίση αποτελεί γι’ αυτούς που καλούνται να την πληρώσουν.

Αφού λοιπόν η εγκληματική οργάνωση των καπιταλιστών που με αφορμή την κρίση-χρέος , έβαλε σε λειτουργία το σχέδιο του σύγχρονου οικονομικού ολοκληρωτισμού μέσω των μηχανισμών Δ.Ν.Τ., Ε.Κ.Τ.,Ε.Ε..

Αφού εξασφάλισε την ομηρεία-διάσωση του ελληνικού λαού με τους χειρότερους όρους γι’ αυτόν.

Αφού εξασφάλισε την ομηρεία της εργατικής τάξης μέσω της υποτίμησής της (περικοπές σε μισθούς, συντάξεις, επιδόματα, ελαστικοί όροι εργασίας)

Αφού δηλαδή εξασφάλισε το μικρότερο κόστος εργασίας , πλήττοντας τις εργασιακές σχέσεις προς όφελος των αφεντικών.

Αφού εξασφάλισε την άμεση αύξηση του κέρδους για το ιδιωτικό κεφάλαιο μέσω των αποκρατικοποιήσεων.

Αφού εξασφάλισε ότι οι αντιπολιτευτικές δυνάμεις όλου του φάσματος δεν πρόκειται να εμποδίσουν τη λήψη των αντικοινωνικών μέτρων και ότι οι «κόντρες» εντός του πολιτικού σκηνικού θα είναι για εσωτερική κατανάλωση μέσω των media ( εκλογολογία, ανασχηματισμοί κ.λπ.)

Τώρα προσπαθεί να εξασφαλίσει ότι μια από τις σφοδρότερες επιθέσεις της κυριαρχίας κατά της κοινωνίας θα πραγματοποιηθεί απρόσκοπτα, χωρίς καμία αντίσταση, χωρίς κανένα ουσιαστικό αγώνα. Είναι γεγονός πως ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας , αντικρίζει ξεκάθαρα πλέον το ζοφερό μέλλον που επιφυλάσσει γι’ αυτήν η πολιτική και οικονομική εξουσία , που οδηγούν τα μέτρα και οι αποφάσεις που παίρνονται στο όνομα της σωτηρίας της. Ωστόσο συνειδητοποιεί ότι η απάντηση στο τι πρέπει να γίνει δεν είναι και η απάντηση στο πως πρέπει να γίνει.

Από τη μία η επιτακτική ανάγκη να αντισταθεί άμεσα στην εχθρική πολιτική που εφαρμόζεται σε βάρος της και σε αυτούς που την ασκούν και από την άλλη η άρνηση να δεχτεί ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει αναίμακτα , καθιστούν το μέλλον αδιέξοδο.

Αδιέξοδο εξ’ αιτίας της αντίληψης ότι μπορεί μέσα στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας και χρησιμοποιώντας τα θεσμικά μέσα να αντισταθεί στην επερχόμενη υποτέλεια. Επειδή επιβιώνει ακόμα η πεποίθηση ότι μπορεί να απελευθερωθεί από τα δεσμά της μακροβιότερης αιχμαλωσίας στην οποία έχει περιέλθει , από την ίδια την κοινοβουλευτική δημοκρατία , χρησιμοποιώντας τα δικαιώματα και τα μέσα που η ίδια της αναγνωρίζει.

Αδιέξοδο λόγω της αυτοκαταστροφικής αντίληψης ότι μπορεί να αντισταθεί στα ολοκληρωτικά σχέδια των αφεντικών με ειρηνικά μέσα , όταν αυτά επιβάλλονται με γκλομπ, δακρυγόνα και σφαίρες. Επειδή αρνείται να δεχτεί ότι οι δυνάμεις αστυνόμευσης που συστήνονται για να προστατεύσουν την κοινωνία από τους «εγκληματίες», στην πραγματικότητα υπάρχουν για να προστατεύουν τα αφεντικά από την ίδια την κοινωνία.

Δεν είναι τυχαίο ότι σε στρατόπεδα της βόρειας Ελλάδας ,πραγματοποιούνταν πριν από κάποιους μήνες ασκήσεις με θέμα την αντιμετώπιση διαδηλώσεων από το στρατό . Μονάδες με ανάλογη εξάρτηση εκπαιδεύονταν προσομοιάζοντας σενάρια σε κατοικημένες περιοχές κατά τα οποία διαδηλωτές τους πετάνε πέτρες , μολότωφ και άλλα αντικείμενα, στρατιώτες –ΜΑΤ-αδες συνοδεύονται κατά την επιχείρηση από τεθωρακισμένα οχήματα, ελικόπτερα, αύρες που διαλύουν οδοφράγματα, οχήματα για τη φυλάκιση διαδηλωτών που συλλαμβάνονται και ειδική μονάδα με εκπαιδευμένα σκυλιά. Είναι σαφές ότι οι κυρίαρχοι καταβάλουν κάθε προσπάθεια προκειμένου να μη χάσουν τον έλεγχο της κατάστασης και έχουν κάθε λόγο να φοβούνται κάτι τέτοιο. Το κράτος παρά το γεγονός ότι είναι αναγκασμένο να περιορίσει στο ελάχιστο τις δαπάνες του, τα σώματα ασφαλείας και καταστολής βρίσκονται σε πρωτοφανή επάρκεια όσον αφορά το προσωπικό τους, ενώ οι προσλήψεις σε αυτόν τον τομέα , όχι μόνο δεν έχουν παγώσει αλλά το ακριβώς αντίθετο.

Ας αναλογιστούμε πόσες προφυλακίσεις με σαθρά κατηγορητήρια , ύστερα από εμφανώς σπασμωδικές έρευνες και επιχειρήσεις της αντιτρομοκρατικής, έχουν οδηγήσει αναρχικούς συντρόφους στις φυλακές- κολαστήρια, τους τελευταίους μήνες .Το κράτος αγωνιά για το μέγεθος των κοινωνικών αντιδράσεων και κυρίως για τη μορφή που θα έχουν αυτές…

Η παθητική έκφραση της αγανάκτησης , όσο οργανωμένη και αν είναι , δημιουργεί μια κατάσταση χωρίς πρόσημο, στατική, «ακίνητη» και δεν προοιωνίζει σε καμία αλλαγή. Ένας κόσμος που συγκεντρώνεται σε προκαθορισμένα ραντεβού με σκοπό να δηλώσει την αγανάκτησή του , όσο ηχηρή κι αν είναι αυτή, δεν έχει να περιμένει τίποτα. Οι λαϊκές συνελεύσεις , ακόμα και αν αυτές έχουν αμεσοδημοκρατικά χαρακτηριστικά , είναι καταδικασμένες , όταν λειτουργούν στη σκιά του κοινοβουλευτικού φασισμού.

Οποιαδήποτε απόπειρα ανοικοδόμησης ενός νέου κόσμου , αρνούμενοι να έρθουμε σε ρήξη και να καταστρέψουμε το παλιό, είναι καταδικασμένη και λειτουργεί σαμποταριστικά απέναντι σε κάθε ουσιαστική προσπάθεια απελευθέρωσης της κοινωνίας .Δεν υπάρχει χώρος για παράλληλους κόσμους. Μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία ή η επίφαση αυτής .
Ας γίνει ξεκάθαρο ότι το μέλλον της οικονομικής κυριαρχίας και το κεφάλαιο , είναι συνδεδεμένο με αυτό της πολιτικής εξουσίας και της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της. Ότι η αντίσταση στα ολοκληρωτικά σχέδια της μιας , προϋποθέτει τη σύγκρουση και την κατάργηση της άλλης. Η αδηφάγα λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος ,απαιτεί την αντιμετώπιση της ανθρώπινης ζωής σαν αναλώσιμη, σαν στατιστική μονάδα στους πίνακες των τεχνοκρατών , σαν παραγωγή και σαν δαπάνη στους κρατικούς προϋπολογισμούς.

Πεδίο των κοινωνικών διεκδικήσεων θα πρέπει να γίνει το ίδιο το πεδίο της μάχης στους δρόμους και όχι οι εκλογικές αίθουσες.

Ας γίνει ξεκάθαρο πως η αντίσταση, σε ένα καθεστώς που λειτουργεί εχθρικά απέναντι στην κοινωνία και επιβάλλεται με τη βία, δεν μπορεί να γίνει με ειρηνικά μέσα.

Αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό και στην εκμετάλλευση του κεφαλαίου.

Αγώνας αντικρατικός , έξω από θεσμούς και δικαιώματα , που γίνονται
αλυσίδες για την κοινωνία.

Ολική ρήξη με το καθεστώς.

Γενικευμένη απεργία μέχρι τέλους, μέχρι την ανατροπή, μέχρι την επανάσταση.

Αγώνας έξω από τους συνδικαλιστικούς βάλτους, έξω από την ξεπουλημένη αριστερά.

Έξω από τα κόμματα και τα κινήματα group therapy, αλλά και έξω από την κοινωνική βυθιότητα και απραξία.

Αγώνας συγκρουσιακός για μια αυτόνομη, αυτεξούσια και ελεύθερη κοινωνία.

 

Κώστας Σακκάς – Φυλακές Ναυπλίου