Στις 10 Απριλίου του 2010 πραγματοποιήθηκε η σύλληψή μου από την Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία και στη συνέχεια, με την αγαστή συνεργασία της συγκεκριμένης υπηρεσίας και μεγάλου κομματιού των ΜΜΕ προφυλακίστηκα με συνοπτικές διαδικασίες  χωρίς κανένα απολύτως εις βάρος μου στοιχείο. Προφυλακίστηκα σε ένα υπόγειο για έναν χρόνο, σε ειδικές συνθήκες, στο υπόγειο της ΣΤ΄ πτέρυγας Κορυδαλλού, μια μικρή αποθήκη ανθρώπων, μέσα στις μεγαλύτερες αποθήκες ανθρώπων που λέγονται ελληνικές φυλακές.

Παρεπιπτόντως, για να εκμεταλλευτώ και το βήμα του Δικαστηρίου, θέλω να πω ότι στις φυλακές συντελείται ένα διαρκές έγκλημα με 400 νεκρούς κρατούμενους  την τελευταία δεκαετία.

Από την πρώτη στιγμή αρνούμαι τις κατηγορίες στο σύνολό τους. Καταγγέλλω για πολλοστή φορά, ότι η δίωξή μου είναι βαθύτατα πολιτική, οφείλεται στο γεγονός ότι είμαι από τα μαθητικά μου χρόνια, συνεπής θέλω να πιστεύω, αντιεξουσιαστής, συμμετέχω στους αγώνες αυτού του πολιτικού χώρου και κατ’ επέκταση στους κοινωνικούς αγώνες και εντάσσω τη συγκεκριμένη δίωξη στην ευρύτερη όξυνση της καταστολής τα τελευταία χρόνια, λόγω και της οικονομικοπολιτικής κατάστασης στην Ελλάδα. Αυτήν τη στιγμή που μιλάμε δεκάδες σύντροφοί μου από τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο βρίσκονται φυλακισμένοι.

Θέλω να πω το εξής, όπως θα δείτε κιόλας, φαντάζομαι θα έχετε διαβάσει, αλλά θα προκύψει και από την πορεία της διαδικασίας, βρίσκομαι μπροστά σας με ένα διάτρητο, αβάσιμο και παντελώς αστήρικτο κατηγορητήριο στο οποίο είναι προφανής, ακόμα και για μένα που δεν γνωρίζω νομικά, η προσπάθεια δημιουργίας εντυπώσεων εις βάρος του οποιουδήποτε. Έτσι λοιπόν μετά από σχεδόν 20 μήνες, έρχομαι εδώ να δικαστώ ως «τρομοκράτης».

Αυτό που δικάζεται στο πρόσωπό μου αυτήν τη στιγμή είναι το εξής. Στο πρώτο δημόσιο κείμενό μου είχα πει:

Δεν υπογράφω δηλώσεις μετανοίας και δεν έχω καμία πρόθεση να δώσω δηλώσεις νομιμοφροσύνης.

Υπερασπίζομαι και θα υπερασπίζομαι την πολιτική μου ένταξη και δράση στα πλαίσια του αναρχικού χώρου.

Υπερασπίζομαι και θα υπερασπίζομαι τη φιλία μου με το σύντροφο Λάμπρο Φούντα στους κοινωνικούς αγώνες, είμαστε σύντροφοι από τα μαθητικά μας χρόνια.

Υπερασπίζομαι και θα υπερασπίζομαι τη φιλία μου και τη γνωριμία μου και τους κοινούς μας αγώνες στα πλαίσια του αναρχικού χώρου με τους συγκατηγορούμενούς μου, τους περισσότερους.

Εδώ λοιπόν που θα δικαστώ ως «τρομοκράτης» θα σας πω αυτό που πιστεύω και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Αν άλλαζε θα ήταν ενάντια στις αρχές και τις αξίες μου ως άνθρωπος και ως πολιτικό υποκείμενο.

Πιστεύω λοιπόν ότι τρομοκρατία είναι η φτώχεια, η ανεργία, η εξαθλίωση και η πείνα που επιβάλλουν τα δολοφονικά καπιταλιστικά συμφέροντα σε μεγάλα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας.

Τρομοκρατία είναι η βία, είναι η διαρκής καταστολή απέναντι σε ό,τι κινείται και όχι μόνο σ’ εμάς που είμαστε αναρχικοί.

Αυτά για την αρχή.