Αλληλεγγύη από την Μόνικα Καμπαλέρο στους συντρόφους της Σ.Π.Φ., για το πρώτο δικαστήριο της υπόθεσης χαλάνδρου και στην Σίλβια, τον Κόστα και τον Μπίλλι.·

Περιμένωντας την αρχή του μιτνιατικού πολιτικού-δικαστικού-αστυνομικού θεάματος, που ονομάζεται “υπόθεση βόμβες”, σπάω την ακινησία της κατ’ οίκον σύλληψης για να στείλω έναν αδερφικό χαιρετισμό στους συντόφους της Ε.Ο. Σ.Π.Φ. που χθές τελείωσε το πρώτο τους δικαστήριο. Τα υποδειγματικά και εκδικητικά μέτρα από την πλευρά των εξουσιαστών εμφανίστηκαν έντονα στο πέδιο που κυριαρχεί το ελληνικό κράτος.

Μπορεί να φανεί μια χείριστη στρατηγική για κάποιον ο οποίος ρισκάρει μια ποινή 20 χρόνων φυλακής (κατηγορούμενη για συμμετοχή σε μια ανύπαρκτη τρομοκρατική εγκληματική οργάνωση και για τοποθέτηση εκρηκτικών μηχανισμών) να δείξει αλληλεγύη με άτομα τα οποιά δηλώνουν τον εαυτό τους ένοχο, αλλά δεν μ’ ενδιαφέρει να μπω στην λογική των καταπιεστών και να δω άπραγη πώς προφυλακίζονται μαχητές που έρχονται αντιμέτωποι με αυτήν την κοινωνία και περνάνε στην δράση επιτιθέμενοι. Η αλληλεγυή με όσους έχουν περάσει στην επίθεση πάντα έχει δεχτεί κριτικές από την μεριά των ψευδοεπαναστατών, οι οποίοι βλέπουν στις αντιεξουσιαστικές πράξεις μια όμορφη και νεανική μόδα, αλλά όταν ο πόλεμος πρόκεται να έχει μεγάλος κόστος, αυτοί μένουν στην άκρη και γίνονται απλοί θεάτες μίας μάχης στην οποία δεν είχαν τα κότσια να συμμετέχουν. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι πρέπει να γίνει μια ομαδική θυσία, ούτε ότι πρέπει να σερβίρουμε τον εαυτό μας σε πιάτο στον εχθρό, αλλά τί θα γινόταν αν δεν υπήρχαν αλληλέγγυες κινήσεις για όσους χτυπιούνται από τον καπιταλισμό; Είναι λιγότερο επικίνδυνο να στηρίζουμε μόνο αυτούς που είναι νομικά αθώοι; Εγώ είμαι αναρχική και δεν μ’ ενδιαφέρουν καθόλου οι νόμοι της κοινωνίας. Η αλληλεγγύη δεν είναι μόνο μια όμορφη και θορυβώδη λέξη για τα κείμενα, είναι μια φυσική και συγκεκριμένη πράξη.

Όπου και να βρίσκεται ένας αιχμάλωτος αντιεξουσιαστής, δεν μπορεί να αισθάνεται μοναξία. Άυριο μπορεί να είναι ήδη αργά…

Για εσάς αιχμάλωτοι της “υπόθεσης χαλανδρίου”:

Διαβάζω τα κείμενα και τις δηλώσεις σας, πολλά από αυτά τα κάνω δικά μου και τα κρατάω σαν έναν θησαυρό, χωρίς να έχουμε ανταλλάξει ποτέ καμία λέξη σας θεωρώ συντρόφους και οι μεγάλες ποινές σας με πονάν ως τα κόκαλα.

Η ηγεμονία της εξουσίας χρησιμοποιεί (και θα χρησιμοποιεί) τις ίδιες στατηγικές, η διαδικασία που πραγματοποιείται σ’ αυτό το σημείο του πλανήτη είναι μία κακή κόπια άλλων διαδικασίων, και η δικιά σας θα γίνει ενα παράδειγμα για πολλά κράτη σαν ένα μοντέλο της “μεγάλης αντιτρομοκρατικής νίκης”, αλλά οι ιδέες μας υπάρχουν από τότε που υπάρχει η πιο όμορφη ανυπακοή, δεν μπορούν να νικηθούν, αλλά γίνονται πιο δυνατές σε άλλους που τις έχουν χαράξει στο στήθος. Φαντάζομαι τα πρόσωπα των δεσμοφυλάκων γεμάτα απόλαυση όταν βλέπουν τα σώματα ανθρώπων τόσο αξιοπρεπών πίσω από τα κάγκελα, η οργή και η αηδία μου με ζαλίζουν μόνο και μόνο όταν προσπαθώ να βάλω τον εαυτό μου στην θέση τους. Η φυλακή, ο θάνατος και η απόδραση είναι μέσα στο DNA των ανυποχώρητων, είναι το κόστος όταν δαγκώνεις τις αλυσίδες.

Οι τοίχοι και τα σύνορα μας χωρίζουν αλλά οι ιδέες μας ενώνουν.

Μια μικρή κίνηση… Ελπίζω να σας ξεκλέψει ενα χαμόγελο σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές.

Παίρνω επίσης την ευκαιρία για να στείλω μια αλληλέγγυα αγκαλιά στην Σίλβια, τον Κόστα, και τον Μπίλι.

Σας χαρίζω ένα ποίημα της Σάντρα Τραφίλαφ, πολιτική κρατούμενη της δικτατορίας του Πινοσέτ, γραμμένο στο 1984 περίπου.

“Κάγκελα και μεταλλικές πόρτες
περικυκλώνουν αυτόν τον υπόκοσμο
προσπαθώντας να προφυλακίσουν την χαρά μας για να ζήσουμε
και για να αγαπήσουμε
τα γράμματα των συντρόφων μου
φτεροκοπούν
σ’ αυτό το πρόχειρο γραφείο
ουρλιαχτά και φωνές από μακριά
συγχέονται με τις λέξεις τους
μπερδεμένες ανάμνησεις σκοτεινές
των δολοφονικών ριπών
και ωστόσο
ακόμα παραμένω διαποτισμένη από αγώνες
Δεν είμαι μόνη”.

Μόνικα Καμπαλέρο
Αναρχική σε αναμονή δίκης.

·