ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΗΛΩΣΗ

 
Το κείμενο αυτό είναι η πολιτική δήλωση που θα πραγματοποιούσα στην δίκη για την υπόθεση της Ε.Ο.Σ.Π.Φ. η οποία ξεκίνησε στις 17- 1-2011. Μπορεί λόγω των εξελίξεων να έχω επιλέξει να μην συμμετέχω στην διαδικασία και να δικάζομαι ερήμην, αλλά παρ’ όλα αυτά δημοσιεύω το κείμενο, γιατί πιστεύω πως αν και ο επαναστατικός λόγος αξίζει να εισβάλλει στα δικαστήρια, δεν περιορίζεται όμως μόνο εκεί. Εξάλλου η αποχή μου από την διαδικασία δεν ήταν παθητική στάση σιωπής, αλλά μια μορφή πολιτικής παρέμβασης απέναντι στα μέτρα που η δικαιοσύνη επιβάλλει σους πολιτικούς κρατούμενους και τους αλληλέγγυους σε αυτούς.

Εδώ και κάποιους μήνες βρίσκομαι στην φυλακή ως αιχμάλωτος του επαναστατικού πολέμου. Ενός πολέμου που μαίνεταιαδιάκοπα ανάμεσα στις επαναστατικές δυνάμεις και τη σάπια εγκληματική και εξουσιαστική κοινωνία που ζούμε και που μαίνεται όσο υπάρχουν και παρουσιάζονται επαναστάτες με μίσος γι’ αυτό τον κόσμο, με λυσσασμένη επιθυμία για την καταστροφή του και με πάθος για την ελευθερία. Σ’ ένα πόλεμο τον οποίο επέλεξα να πάρω μέρος, από το στρατόπεδο των επαναστατημένων ενάντια σε οτιδήποτε υποδουλώνει την συνείδηση και ισοπεδώνει την ατομική μας υπόσταση μας.

Το σύγχρονο και παγκόσμιο πλέον εξουσιαστικό- καπιταλιστικό εποικοδόμημα ορθώνεται ως μια απόλυτη πραγματικότητα που υποτίθεται πως πρέπει να αποδεχτούμε. Οι δυτικές παντοδύναμες καπιταλιστικές δημοκρατίες απελαύνουν στην Ανατολή νομιμοποιώντας τις σύγχρονες σταυροφορίες τους πολεμώντας την «τρομοκρατία».

Ισχυροποιούν τις αυτοκρατορίες τους καταδικάζοντας εκατομμύρια ανθρώπων του λεγόμενου τρίτου κόσμου να ζουν σε μια βάρβαρη αθλιότητα. Όσοιαπό αυτούς καταφέρουν να δραπετεύσουν από αυτές τις συνθήκες μεταναστεύοντας στοιβάζονται στα γκέτο και στις παραγκουπόλεις των δυτικών μητροπόλεων. Εκεί δοκιμάζουν την τύχη τους μέσα σε περιβάλλοντα εχθρικά και επικίνδυνα πολλές φορές γι’ αυτούς. Τόσο η αστυνομική καταστολή και η φασιστική βία, όσο ο ρατσισμός που υφίστανται και η φτώχια που ζουν, πολλές φορές τους οδηγούν στην βία, μια βία που στρέφεται κυρίως εναντίον άλλων καταπιεσμένων , είτε μεταναστών είτε όχι. Η θωράκιση των μετόπισθεν, τωνκαπιταλιστικών ευδαιμονιών, επιβάλλειτη διαμόρφωση των σύγχρονων μητροπόλεων φρουρίων. Το στρατιωτικό αστυνομικό σύμπλεγμα εκσυγχρονίζεται και εξελίσσεται για να προσφέρει τάξη και ασφάλεια και να αντιμετωπίσει τόσο την ενδοταξική βία, όσο και την πάντα υπολογίσιμη απειλή τουεσωτερικού εχθρού.

Παράλληλα ο καπιταλισμός ορθώνει παντού κάθε είδους βιομηχανίες πραγματοποιώνταςτην πιο άγρια επίθεση που έχει υπάρξει ποτέ στο φυσικόπεριβάλλον, καταστρέφοντας σπιθαμή προς σπιθαμή κάθε έκταση αυτού του πλανήτη για να κερδοφορούν διάφορες εταιρίες και ικανοποιούνται τα καταναλωτικά ένστικτα που έχει ενσταλάξει ο σύγχρονος τρόπος ζωής στους πολιτισμένους ανθρώπους των οικονομικά ανεπτυγμένων χωρών.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον η ζωή αποκτά την πιο κενή της διάσταση. Η πανδαισία των καπιταλιστικών υποσχέσεων, υλιστική ευφορία, ο καταναλωτικός ευδαιμονισμός, τα πρότυπα και ρόλοι που μας επιβάλλονται εν είδη θεσφάτων,το life- style, και η μισθωτή σκλαβιά την οποία τα τεχνοκρατικά think-tank, εξευγενίζουν προκειμένου να μας εκπληρώνει ψυχικά είναι χαρακτηριστικά της ποιότητας μιας τέτοιας ζωής.

Από μαθητής ακόμα εναντιώθηκα σε αυτή την ποιότητα ζωής. Ενεργοποιήθηκα στις παρυφές του αναρχικού κινήματος και σταδιακά στο εσωτερικό του ευρύτερου επαναστατικού χώρου. Συμμετείχα αρχικά στις μαθητικές κινητοποιήσεις (την περίοδο 2005-06) και στα συγκρουσιακά γεγονότα που τις πλαισίωναν. Αργότερα κατά την διάρκεια της πορείας μου και της πολιτικής μου εξέλιξης συμμετείχα στις περισσότερες ανοικτές πολιτικές διαδικασίες του αναρχικού κινήματος, ανάμεσα τους συνελεύσεις και συντονιστικά δράσεων αλληλεγγύης για τις υποθέσεις των φυλακισμένων αναρχικών. Από αυτές τις διαδικασίες κληρονόμησα μια πολιτικήπαιδεία που ενέχει στο σκεπτικό της, την άμεση δράση για τους φυλακισμένους συντρόφους. Οι φοιτητικές διαδηλώσεις του 2006-07 και οι σκληρέςσυγκρούσεις που διαδραματίστηκαν, επέδρασαν καταλυτικά τόσο σεμένα, όσο και σε πολλούς συντρόφους που είχα την τύχη να μοιραστώ αργότερα μαζί τους πολλές στιγμές αυθεντικής συντροφικότητας.

Οι επί μήνες οδομαχίες και οι επανωτές επιθέσεις σε κρατικούς –καπιταλιστικούς στόχους, δημιουργούν μια διαρκή ένταση και ένα αναβρασμό. Οι κατειλημμένες σχολές, οι περιφρούρησες για τις επιθέσειςφασιστών , η αναμονή για τηνεπόμενη πορεία, τα σχέδια για την αντιμετώπιση των μπάτσων, ήταν , ή καλύτερα έτειναν, προς μια δυνατήεξεγερσιακή κατάσταση.Όλα έληξαν σχεδόν αθόρυβα όμως στο τέλος. Οι χιλιάδες φοιτητές αποσύρθηκαν από τους δρόμους εφησυχασμένοι, πως τα πτυχία και η καριέρα τους δεν διατρέχουν άμεσο κίνδυνο, ενώ τα κομματόσκυλα και η σκληρή γραφειοκρατική αριστερά μέτρησε τον αγώνα, στις εκλογικές κάλπες ως συνήθως.

Από την εμπειρία μου στο κίνημα αυτό, αντιλήφθηκα πως χωρίς ατομική συνείδηση, χωρίς σαφή προσανατολισμό για την ελευθερία και την επανάσταση, οι μάζες παρουσιάζουν πρόσκαιρα πυροτεχνήματα κοινωνικών εκρήξεων, τα οποία δημιουργούν απλώςένα σύννεφο σκόνης που όταν κατακάθεται προκαλεί περισσότερο σύγχυση και ηττοπάθεια, παρά ριζοσπαστικοποίηση. Υπάρχουν φυσικά και εκείνες οι μειοψηφίες που συγκροτούν τις άγριες στιγμές της εξέγερσης και τις μετατρέπουν σε φλόγα που πυρώνει το μίσος για το υπάρχον. Μια φλόγα που έχουμε χρέος να την διατηρούμε, να την αναζωπυρώνουμε κάθε στιγμή και σε κάθε ευκαιρία.Τις ευκαιρίες αυτές καλό είναι να τις αναζητάμε και να τις κυνηγάμε. Όχι να τις περιμένουμε μονάχα μέσα από τις κινητοποιήσεις διαφόρων κλάδωνπου ενδιαφέρονται αποκλειστικά για την ικανοποίηση και την επίλυση των δικών τους προβλημάτων ,αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο συμβαίνει γύρω τους.

Σιγά σιγά μαζί με άλλους συντρόφους που μοιραζόμαστε τις ίδιες ανησυχίες, βάζουμε σε πρώτη προτεραιότητα το θέμα των φυλακισμένων αναρχικών συντρόφων μας. Οι ομηρίες αυτές έπρεπε να έχουν ένα μόνιμο κόστος στην κοινωνική ειρήνη. Η επαναστατική δράση θαέκανε σαφές και με κάθε μέσο πως δεν θα επιτρέψει την κρατική ομηρία των επαναστατών, μέσα στα δημοκρατικά κολαστήρια. Αυτοί ήταν οι στόχοι μας και ο σκοπός αυτού του αγώνα ήταν να αναδείξει πως οτιδήποτε είναι εχθρικό απέναντι στην επανάσταση αξίζει να στοχοποιηθεί και να χτυπηθεί ως άμεσο αντίποινο για κάθε μέρα που κάποιος σύντροφος ήταν στην φυλακή ανεξάρτητα από τον λόγο που είχε συλληφθεί. Ακόμα ανάμεσα στους στόχους μας ήταν το πρόταγμα ενός ευρύτερου πλουραλιστικού χαρακτήρα σκέψης και δράσης, ο προσανατολισμός στο ζήτημα των φυλακών γενικότερα, η ανάδειξη εχθρικών κοινωνικών συμπεριφορών (απάθεια- αδιαφορία-διάχυτος καταρτισμός.)

Μα πάνω από όλα σκοπός ήταν η αναγωγή της δράσης ως μια αδιάκοπη επαναστατική κίνηση ενάντια στο υπάρχον. Ένα αναπόσπαστο κομμάτι του επαναστατικού πολέμου. Έτσι η αλληλεγγύηθα αποκτούσε ζωτική σημασία, θα ξέφευγε από τα στεγανά της καταγγελίας και της διαμαρτυρίας και θα αποκτούσε επιθετικά χαρακτηριστικά τα οποία και θα προωθούσαμεσυνεχώς με αμείωτη ένταση. «Γιατί αν τυχαίνει να ξεχνάμε τους φυλακισμένους του επαναστατικού πολέμου, τότε ξεχνάμε τον ίδιο τον πόλεμο. Αντίθετα πρέπει να εκδικούμαστε για τα φυλακισμένα αδέλφια μας και ο τελικός στόχος ναείναι πάντα η απελευθέρωση τους από ταχέρια των βασανιστών και των δεσμοφυλάκων τους.»

Η ανάγκη όμως που με διακατείχε γιαάμεση δράση μέσα σε οργανωμένα και συγκροτημένα πολιτικά πλαίσια , η επιθυμία για συνεχή παρουσία και δυναμική παρέμβαση μέσα στην κοινωνική πραγματικότητα, είναι στο τέλοςαυτά που με έκανα να οργανωθώ στην Ε.Ο.Σ.Π.Φ. Μια οργάνωση που όπως φαινόταν είχε ιδιαίτερες αιχμές στην πολικήτης προσέγγιση και έδινε δυναμικό παρών μέσα από διευρυμένα εμπρηστικά μπαράζ επιθέσεων . Η επιλογή της συγκεκριμένης ομάδας να υπάρχει και να δρα με την ίδια υπογραφή και επωνυμία,- την περίοδο που όπως είχα διαπιστώσει δεν ήταν μια συνήθηςεπιλογή για εμπρηστικές ομάδες- συνέπιπτε με την αντίληψη που είχα διαμορφώσει για το πώς πρέπει να δομούνται και να οργανώνονται οι μονάδες άμεσης δράσης. Για μένα λοιπόν μια σταθερήεπωνυμία καθιστά μια οργάνωση και το πολιτικό της πλαίσιο γνωστά στο “κοινό” που ενδιαφέρεται καιενδεχομένως εμπνέεται από την δράση και λόγο της . Διαμορφώνει επίσης μια ιστορική συνέχεια που συνεπάγεται την συνέπεια της οργάνωσης κι των υποκειμένων που την απαρτίζουν στο πέρασμα του χρόνου. Δημιουργείπαρακαταθήκες στην ανάπτυξη του επαναστατικού λόγου που θέλει ναπροβάλει και διαχέει την αντίληψη μιας συγκριμένης μειοψηφίας που παραμένει στις επάλξεις και στα χαρακώματα του επαναστατικού πολέμου.

Μέσα από την δράση μας στην Σ.Π.Φ. επιλέξαμε να δημιουργούμε μια διαρκή επικαιρότητα πολέμου ταράζονταςτα νερά της ομαλότητας και προωθώντας μια νέα νοοτροπία αντάρτικου πόλης. Ένα αντάρτικο που για μας οφείλει να διαχυθεί και να γίνει μέσο αγώνα για όσες μειοψηφίες αρνούνται το υπάρχον και επιλέγουν το δρόμο της επανάστασης και της βίαιης καταστροφής της κοινωνίας, καθιστώντας την επαναστατική δράση στάση ζωής.

Το νέο αντάρτικο πόλης προτάσσει μια γενικευμένη εκδοχή της συνωμοτικής δράσης πέρα από φετιχισμούς των μέσων και της όποιας στείρας αναπαραγωγής των θεαματικών αγκυλώσεων για τον ένοπλο αγώνα. Προτάσσει την οργάνωση συνωμοτικών υποδομών που θα επιτίθεται συνεχώς στις δομές τους μηχανισμούς και τοανθρώπινο δυναμικό που στελεχώνει το σύστημα. Μια πολυμορφία επιθετικών δράσεων που θα εμπεριέχει τόσο τους βανδαλισμούς και τους εμπρησμούς όσο και τις απαλλοτριώσεις και τις ληστείες, τόσο τα βομβιστικά σαμποτάζ όσο και τις πολιτικές εκτελέσεις.

Το αντάρτικο πόληςδεν έχει ηττηθεί, γιατί ούτε οι πολύχρονες ομηρίες, ούτε οι δολοφονίες των συντρόφων μας παντού στον κόσμο, μπορούν να αλεθούν στο μύλο της λήθης και των ακρωτηριασμένων μαθηματίστικων λογικών που θέλουν μορφές ρήξειςμε το υπάρχον, να ηττούνται. Καμιά μορφή αγώνα, καικαμιά μορφή ρήξης δεν γίνεται να ηττηθεί ούτε ιστορικά, ούτε υλικά, όσο οι άνθρωποι με ελεύθερες σκέψεις και επαναστατημένη συνείδηση είναι έτοιμοι νασαπίσουν σ’ ένα σκοτεινό μπουντρούμι ή να θυσιάσουνακόμα και την ζωή τους .

Η επανάσταση είναι πόλεμος και όπως κάθε πόλεμος σημαίνει καταστροφή ανθρώπων και πραγμάτων. Σίγουρα θα έχει απώλειες και συντρόφων μας, για τις οποίες αυξάνεται το μίσος και η λύσσα μας για την καταστροφή της εξουσίας και του συστήματος. Παίρνουμε δύναμη από τις ιστορίες που κρύβουν πίσω από κάθε απώλεια συντρόφου , εμπνεόμαστε από την ζωή και το έργο του και συνεχίζουμε με αμείωτη ένταση και μεθοδικότητα. Τίποτα λοιπόν δεν έχε τελειώσει και κανένας αγώνας δεν έχει ηττηθεί. Αν οι νίκες ή οι ήττες υπολογίζονται βάση εκπλήρωσης του τελικού στόχου τότε ποιος αγώνας είναι ο νικηφόρος μέχρι στιγμής;Μήπως κανένας;

Το αντάρτικο είναι ακόμα μια επιλογή αγώνα, ακόμα μια έκφανση του επαναστατικού πολέμου. Ως Σ.Π.Φ. ορίζουμε το νέο αντάρτικο πόλης ως τέτοιο όχι γιατί αναγάγουμετην εμφάνιση του σε χρονικά πλαίσια, αλλά γιατί θεωρούμεότι έχουμε να προτάξουμε μια νέα φιλοσοφία , μια νέα δομή, ένα επαναορισμό του μέσου. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν το νέο αντάρτικο πόλης ως στάση ζωής στο σήμερα. Γιατί μόνο έτσι μόνο μέσα από την συνεχή θέση επίθεσης , μπορούμε να αναπνεύσουμε στην οργανωμένη ασφυξία που ζούμε μέσα σε μια κοινωνία που αποπνέει την νέκρα και την δυσωδία ης παραίτησης , της υποταγής και ρουφιανιάς. Αρνούμενοι ναζήσουμε όπως μας προορίζουνε παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και στρατευόμαστε στην επαναστατική θεωρία και πράξη. Πρόταγμα μας είναι η δημιουργία ενός αναρχικού επαναστατικού μετώπου που μέσα από αυτοοργανωμένες, αντιεραρχικές υποδομές άμεσης δράσης οι οποίες θα χτυπούν και θα επιτίθενται αιφνιδιαστικά. Εν ολίγοις ένα αναρχικό αντάρτικο πόλης. Ένα αντάρτικο που δεν θέλει να αποτελεί πρωτοπορία και να κατευθύνει τις μάζες, το λαό και την κοινωνία στην σωστή επαναστατική κατεύθυνση. Εξάλλου κοινωνία για μένα είναι η κατά τις κυρίαρχες πολιτικές και πολιτισμικές συνιστώσες, διαμόρφωση ευρύτερων πλεγμάτων σχέσεων.

Στη δημοκρατία και τον καπιταλισμό οι σχέσεις αυτές είναι εξουσιαστικές -εκμεταλλευτικές. Το καπιταλιστικό φανταστικό μορφώνεται και αναπαράγεται στην κοινωνία καθιστώντας την θεσμικό υποστύλωμα και βασικό πυλώνα της κυριαρχίας. Η κοινωνία λοιπόν δεν είναι ένα συνολικό άθροισμα ανθρώπων αλλά η αντανάκλαση του εκάστοτε πολιτικού συστήματος σε δομές, αξίες, πρότυπα και συμπεριφορές. Ωςτέτοια πρέπει να καταστραφεί ολοσχερώς εν όψει μιας επαναστατικής προοπτικής σε σημείο που να μην υπάρχει τίποτα να μας την υπενθυμίζει.

Είναι άτοπο να θεωρούμε ακόμα πως η πλειοψηφία των ανθρώπων που βιώνουν την εξουσία και την εκμετάλλευση είναι η παραμένουν παραπλανημένοι κι ανίκανοι να αντιληφθούν τα εγκλήματα του καπιταλισμού και της εξουσίας.

Οι ατομικές επιλογές καθορίζουν το ποιοι είμαστε και τη θέση παίρνουμε σε αυτόν τον κόσμο. Δε μπορεί συνολικά οι επαναστάτες να παραγνωρίζουμε τις ατομικές ευθύνες όλων όσων είτε με την σιωπή και ανοχή, είτε με τη απάθεια και την πλήρη αδιαφορία τους, είτε τέλος με την ενεργή συστράτευση τους σαν νομοταγείς πολίτες στην υπηρεσία της εξουσίας, αποτελούν ένα μεγάλο οδόφραγμα για τον έφοδο στον ουρανό. Και αν οι τελευταίοι αξίζουν σίγουρα ως και τη φυσική στοχοποίηση τους από τις επαναστατικές δυνάμεις όπου εντοπίζονται, στους υπόλοιπους αναλογεί η ευθεία και πολεμική κριτική μας για τη στάση και τις επιλογές τους.

Αυτή η κριτική δεν είναι το ίδιο με την ρήξη που έχουμε απέναντι στην κυριαρχία. Δεν είναι πολιτική ίσων αποστάσεων. Το να κατακρίνεις κοινώς αποδεκτές εχθρικές συμπεριφορές δεν μπορεί να θεωρείται το ίδιο με το να επιτίθεσαι σε μηχανισμούς και ανθρώπους του συστήματος. Η απόσταση μεταξύ των δύο αυτών πρακτικών θα έπρεπε να είναι ορατή.

Πιστεύω βαθειά ότι όλοι μας αποτελούμε τον αντικατοπτρισμό των επιλογών των αποφάσεων των πράξεων μας. Η θεωρία ότι το κοινωνικό περιβάλλον είναι ο αποκλειστικός ο πρωταρχικός και ο θεμελιώδης άξονας, πάνω στον οποίο ο καθένας μας σχηματίζει την προσωπικότητα του και τα χαρακτηριστικά του, συνιστά για μένα μια μοιρολατρική ανάγνωση της ανθρώπινης κατάστασης, μια υπέρβαση της λογικής. Τέτοιες υπερβάσεις οδηγούν στην διατύπωση αυθαίρετων ιστορικών αληθειών που μοιάζουν με αναμφισβήτητες προφητείες, (σαν αυτή που λέει πως είναι γραφτό η κοινωνία να προβεί στην επανάσταση και καταστροφή της εξουσίας.)

Εάν προσωπικό είναι κάθε ζήτημα, η λύση του οποίου μας ικανοποιεί ατομικά, είτε γιατί κρίνουμε πως είναι προς το συμφέρον μας, είτε γιατί συμπίπτει με τον αξιακό μας κώδικα (πράγμα που μας ωθεί να αγωνιζόμαστε να κάνουμε θυσίες ή ακόμα να δίνουμε την ζωή μας), τότε η αναρχική επανάσταση είναι σίγουρα προσωπική υπόθεση γιακάθε ένα που την προωθεί. (Δεδομένου ότι κανένας που ορίζει τον εαυτό του ως επαναστάτη δεν μπορεί να έχει διαφορετικά συμφέροντα, ή αξιακό κώδικα αντίθετο με τις επαναστατικές του αντιλήψεις).

Η επανάσταση λοιπόν είναι ένας υπαρξιακός αγώνας. Υπαρξιακός γιατί αγωνιζόμαστε να ορίσουμε την ύπαρξη μας απέναντι σε ότι είναι εχθρικό στους στόχους, στις επιδιώξεις και σε εμάς τους ίδιους. Απέναντι σε ότι μας καταπιέζει μας εξουσιάζει και πνίγει. Υπαρξιακός γιατί δεν είναι καθήκον ή υποχρέωση αλλά το ίδιο το νόημα της ζωής μας. Η απόλυτη άρνηση του υπάρχοντος.

Η ατομική εξέγερση του καθενός από μας δεν αρκεί για την συνολική καταστροφή και αποδόμηση των ισχυόντων κοινωνικών σχέσεων και του πολιτισμού της εξουσίας. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η συνεργασία ατόμων σε συλλογικό επίπεδο. Σύνολα δηλαδή συνειδητοποιημένων ανθρώπων που θα συλλογικοποιούν τις αρνήσεις τους, και θα συνωμοτούν για να πράξουν ενάντια στο σύστημα.

Οι επαναστάτες δεν επιδιώκουν μονάχα να εκτονώσουν και να ξεσπάσουν την οργή τους, αλλά να την μεθοδεύσουν εναντίον του συνόλου της κυριαρχίας, χωρίς οι ίδιοι να αποτελούν πρωτοπορία, αλλά και χωρίς να έχουν ακολουθητές. Κάτι που έρχεται σε αντίθεση με την φετιχοποίηση του μαζικού και την εμμονική προσκόλληση στη θέση ότι πλήθος είναι ο πυρήνας μιας επανάστασης και η ποσότητα των ανθρώπων (και όχι η ποιότητα) η ουσία της.

Προκειμένου πολλές φορές να εντοπιστεί αυτή η μάζα που θα εισβάλλει στο ρου μιας επαναστατικής ιστορίας, καταστρατηγείται αυθαίρετα η κοινωνική θέση των καταπιεσμένων και εκμεταλλευομένων γιατί απλώς είναι πολλοί. Η κατάσταση τους ηθικοποιείται και επανάσταση προβάλλεται ως ηθική κι δίκαιη αναγκαιότητα. Έτσι η κοινωνία καθίσταται ένα εξ ορισμού θυματοποιημένο σύνολο και το κράτος ο απόλυτος θύτης.

****

Ως ατομικιστής επαναστάτης δε δέχομαι αυτούς του διπολικούς προσανατολισμούς. Για μένα επανάσταση δεν είναι μια μάχη ανάμεσα στο καλό και στο κακό, αλλά ένας αγώνας των αρνητών της εξουσιαστικής σαπίλας ενάντια στους υπερασπιστές και τιμητές της. Ως επαναστατικό υποκείμενο αντιλαμβάνομαι τον κάθε συνειδητοποιημένο άνθρωπο που αντιδράει στις αλυσίδες του, αγαπάει την ελευθερία και μισεί κάθε εξουσιαστικό γουρούνι. Σε αυτούς απευθύνω το κάλεσμα μου για να γίνουμε συνεργοί στην ίδια υπόθεση στο “επαναστατικό έγκλημα”. Μονάχα όταν οιπερισσότεροι άνθρωποι τοποθετήσουν ατομικά και απόλυτα συνειδητοποιημένα τον εαυτότους στο στρατόπεδο της επανάστασης και της αναρχίας θα παρουσιαστεί μια υπολογίσιμη ανατρεπτική δύναμη ικανή για την κοινωνική επανάσταση, δηλαδή το ριζικό μετασχηματισμό των πολιτικών καικοινωνικών σχέσεων. Διαφορετικά θα ξεσπούν εξεγέρσεις που θα ακολουθούν επαναστατικές πρωτοπορίες και που ποτέ δε θα ακουμπήσουν καν την πιθανότητα ενός κοινωνικού μετασχηματισμού προς την αναρχική κατεύθυνση.

Τοποθετώ την επαναστατική δράση ξέχωρα από την κοινή αποδοχή της . Δεν δίνω δεκάρα για την γνώμη των υπηκόων της εξουσίας. Το να εξεγερθούν κάποτε καλό θα κάνει στους ίδιους αν ποτέ το αποφασίσουνε. Αν δε το συνειδητοποιήσουν τότε μια ζωή θα σέρνονται πίσω από εκλεπτυσμένους ρήτορες και δημαγωγούς οι οποίοι θα τους γλύφουν για να αισθάνονται κυρίαρχοι μιας ζωής, της δικής τους ζωής που θα περνάει από μπροστά τους χωρίς να κάνουν τίποτε, χωρίς να αναλαμβάνουν καμία πρωτοβουλία δράσης. Ρόλος δικός μας των επαναστατών δεν είναι να τους καλοπιάσουμε αλλά να τους τρίψουμε την αλήθεια στην μούρη χωρίς πολλά πολλά. Ας αποφασίσουν μόνοι τους για τις ζωές τους και εμείς ας τραβήξουμε το δρόμο μας χωρίς να τους περιμένουμε, αρνούμενοι να δεχτούμε τους εκβιασμούς και τους καταναγκασμούς αυτής της κοινωνίας.

Το γεγονός πως η πλειοψηφία των πολιτικών θέσεων και απόψεων μου συνέπιπτε με την πολιτική στρατηγική και θέση της Ε.Ο.Σ.Π.Φ., ήταν ο πιο σημαντικός παράγοντας που με ώθησε να ενταχθώ σε αυτή, σε μια συλλογικότητα αντιεραρχικά δομημένη, χωρίς διαχωρισμούς και ρόλους, μια συλλογικότητα με αναρχικά χαρακτηριστικά. Μέσαστην οργάνωση προωθούσαμε την πρωτοβουλία και την αυτομόρφωσή μας για να καθορίζουμε δράσεις και μορφές αγώνα στα πλαίσια της συνεχόμενης εξέλιξης της επαναστατικής σκέψης και της πράξης. Πάνω σε αυτά τα πλαίσια υπήρξαν πολλές συζητήσεις και ζυμώσεις για το πως είναι εφικτό να αναβαθμιζόμαστε και να γινόμαστε συνεχώς πιο επικίνδυνοι για τους εχθρούς μας.

Αυτές οι διεργασίες στο εσωτερικό μας είχαν σαν αποτέλεσμα την συνεχή εξέλιξη της δράσης της ΣΠΦ. Μια εξέλιξη πουέβαζε συνεχώς στοιχήματα, όπως αυτά της ποιοτικής αλλαγής των στόχων επίθεσης, της σύμπραξης με άλλες συνωμοτικές ομάδες και της εξέλιξης των τεχνικών μέσων.

Η Σ.Π.Φ. είναι μια οργάνωση που όπως ξαναείπα επιχείρησε να τοποθετήσει εμπράκτως το εφικτό και το απαιτούμενο επίπεδο εξέλιξης ων επαναστατικών συνωμοτικών ομάδων.Η .Σ.Π.Φ. δεν πέρασεστον ένοπλο αγώνα από την μια μέρα στην άλλη. Προέταξε και επιχείρησε δημόσια και ανοικτά την αναβάθμιση και την εξέλιξη της στα διάφορα επίπεδα της επαναστατικής βίας χωρίς ποτέ να υποτιμήσειή να σνομπάρει άλλες μορφές άμεση δράσης. Οριοθέτησε τον εαυτό της μέσα σε ένα δίκτυο αντάρτικο το οποίο προσδιόριζε καπροσδιορίζει ως ευρύ.Ευρύ γιατί θεωρούσεκαι θεωρεί όλες τις ενέργειες επαναστατικής Βίας ως αντάρτικο πόλης, από τα σπασίματα τζαμιών μέχρι τις εκτελέσεις. Το κείμενο που είχε ακολουθήσει τις εμπρηστικές επιθέσεις των ημερών 11//2/09 καιπου είχεαφιερωθεί στον αμετανόητο επαναστάτη και αντάρτη πόλης Δημήτρη Κουφοντίναέγραφε η οργάνωση” Το αντάρτικο πόλης είναιαντίληψη, είναι νοοτροπία, είναι η οργανωμένη άμεση δράση. Κομμάτι του είναι και η ένοπλη πάλη, μακριά όμως από δογματισμούς και φετιχοποιήσεις. Άλλωστε η επαναστατικότητα κάθε χτυπήματος δεν καθορίζεται από το βαθμό βιαιότητας των μέσων, αλλά τα μέσα καθορίζονται από την συνείδηση των ατόμων και αποτελεσματικότητα της χρήσης τους. Αν θέλεις να καταστρέψεις μια αντιπροσωπεία πολυτελών αυτοκινήτων προφανώς δεν θα πυροβολήσεις τα αμάξια, όπως αν θες να απαλλοτριώσεις μια τράπεζα δεν θα εισβάλεις με μολότωφ”.

Με την εξέλιξη αυτή η Σ.Π.Φ. πέρασε από την χρήση εμπρηστικών μηχανισμών στην τοποθέτηση εκρηκτικών. Μετά από μια τέτοια βομβιστική επίθεση στο σπίτι της τώρα υπουργού Λούκας Κατσέλη στις 23-9-2009 στο Κολωνάκι οι μπάτσοι εισβάλουν σε μια οικία στο Χαλάνδρι. Έχει σημασία όμως να εξετάσουμε τα γεγονότα του προηγούμενου διαστήματος.

Μετά το Δεκέμβρη του 2008 αναπτύχθηκε μια μεγάλη δυναμική άμεσης δράσης μέσα στον επαναστατικό χώρο.

Δεκάδες άνθρωποι που είδαν την εξέγερση να χάνει της ορμή της, τα πνεύματα να ηρεμούν και τονκόσμο σιγά σιγά να επιστρέφει σπίτι του θέλησαν να διαδώσουν και να κρατήσουν ζωντανή τηνφλόγα της εξέγερσης, ταράζοντας τις ήσυχες μέρες και νύκτεςου 2009. Ένας πολύμορφος ανατρεπτικός λόγοςσυνοδεύει τιςενέργειες των αντάρτικων ομάδων που η κάθε μια με το δικό της σκεπτικό και την δική της θεώρηση και αντίληψη πραγματοποιούν ένα νέο σκληρό γύρο αντάρτικου πόλης με εμπρησμούς και βανδαλισμούς στης ημερήσια διάταξη, ενώ βόμβες και ένοπλες επιθέσεις και πολιτικές εκτελέσεις διανθίζουν την όξυνση της βίας. Πρόκειται για ένα ψηφιδωτό μιας μεγάλης συγκρουσιακής και επιθετικής και συγκρουσιακήςπτέρυγας του επαναστατικού χώρου. Ήταν φυσικό επόμενο πως ο κατασταλτικός μηχανισμός θα σχεδίαζε την δική του απάντηση. Μια απάντησηπου θα σηματοδοτήσει την έναρξη της ρεβάνς του κράτους και της αστυνομίας που τόσο μειώθηκε το κύρος, η αναγνωσιμότητα καθώς και ο φόβος που θα έπρεπε να εμπνέει. Μια απάντηση που θα είναι στο ίδιο μήκος κύματος με την όξυνσηπου προηγήθηκε.

Η εισβολή στο σπίτι του Χαλανδρίου δεν είναι μια τυχαία επιχείρηση. Πολλά άτομα βρέθηκαν και βρίσκονται ακόμα αιχμάλωτοι ενώ άλλοι ακολούθησαν τα θολά χνάρια της παρανομίας μετά από αυτή την υπόθεση. Το σπίτιπαρουσιάζεται από τα ΜΜΕ και τους ρουφιάνους που το υπηρετούν καθώς και από τους μπάτσους της αντιτρομοκρατικής, ως γιάφκα της Σ.Π.Φ..Το συγκεκριμένο σπίτι είναι το πατρικό του συντρόφου και αδελφού μου Χάρη Χατζημιχελάκη, στο οποίο διέμενε ο ίδιος καθώς και ξάδερφος του και η θεία του στον πάνω όροφο, και σε καμία περίπτωση δεν ήταν γιάφκα. (κάτι που γνωρίζουν καλά οι διωκτικές αρχές από τα δεκάδες διαφορετικά αποτυπώματα, που έδειξαν τα αποτελέσματα της έρευνας.) Παρουσιάστηκε ωστόσο σκόπιμα προκειμένου να ενοχοποιηθούν συλλήβδην άτομα ενός ευρύτερου φιλικού και συντροφικού περιβάλλοντος οι οποίοι δεν έχουν καμιά σχέση με την Ε.Ο.Σ.Π.Φ. Φίλοι, γνωστοί συγγενείς, καθώς και άνθρωποι που συμμετέχουν (και το έχουν δηλώσει και δημόσια ότι ανήκουν) στον ευρύτερο επαναστατικό αναρχικό χώρο, οστεοποιήθηκαν και κατηγορήθηκαν στα πλαίσια μιας γενικευμένης εκστρατείας τρομοκράτησης οποιουδήποτε μπορεί να έχει σχέση με το σύντροφο μουΧατζημιχελάκη. Το εύρος των ανθρώπων που στοχοποιήθηκαν από τις διωκτικές αρχές αντανακλά την μηδενική ανοχή του κράτους, απέραντη σε οποιαδήποτε υπόνοια άρνησηςεναντίον τους. Κάτι που φάνηκε ξεκάθαρα με τη μεταγενέστερη επικήρυξη των τριών αναρχικών καταζητούμενων για την αποκαλούμενη «συμμορία των ληστών με τα μαύρα”. Η επίκληση τα του κράτους στα πιο ταπεινά και σιχαμένα ένστικτα των υπηκόων του, αυτά του καταδοτισμού και τα ρουφιανιάς ώστε νασυλληφθούν επαναστάτες επιδεικνύοντας συνεχώς τις φωτογραφίες τους, αποδεικνύουν τον πανικό των μηχανισμών απέναντι στον εσωτερικό εχθρό. Θα έρθει όμως καιρός που αυτά τα σκουπίδια που νοούνται ως έντιμοι και σπουδαίοι πολίτες οι οποίοι δεν διστάζουν να συνεργαστούν με τις αρχές και να καταδώσουν ή να συνδράμουν το έργο τους,( για ένα χρηματικό έπαθλο το οποίο θα επενδύσουν στις μίζερες και τιποτένιες υπάρξεις τους, η τα πέντε λεπτά δημοσιότητας που θα ικανοποιήσουνε την φαντασμένη ματαιοδοξία τους,) θα νοιώσουν την ανταπόδοση των επιλογών τουςμε το χειρότεροδυνατό τρόπο.

Η επιχείρηση της αστυνομίας λοιπόν που συνέβη στο Χαλάνδρι κρατά δέσμιους σε ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας αρκετούς ανθρώπους τους οποίου και συλλαμβάνει μετά από κάθε σχεδόν χτύπημα της οργάνωσης ΣΠΦ. Είναι μια προσπάθεια της αστυνομίας να συνδεθούν όλο και περισσότεροι άνθρωποι με την οργάνωση, σε ένα μακιαβελικό εκβιασμό για την παύση της δράσης της. Εγώ σαν επαναστάτηςκαι μέλος της Σ.Π.Φ. έχω χρέος απέναντι σε όσους έχουν διωχθεί χωρίς να έχουν καμία σχέση, εμπλοκή, γνώση ή επαφή σε ότι αφορά την οργάνωση, την δομή της και τη δραστηριότητα της, σε μη δημόσια και άρα κοινώς γνωστά πλαίσια, να αποκαταστήσω την αλήθεια. Μέλη της οργάνωσης είναι μόνο όσοι έχουν αναλάβει ανοικτά, δημόσια και περήφανα την ευθύνη για την συμμετοχή τους σε αυτή, χωρίς να υπολογίζουν το κόστος που θα πληρώσουν με πολλάχρόνια παραμονής στα μπουντρούμια της δημοκρατίας. Οι υπόλοιποι δυστυχώς αντιμετωπίζουν την σκληρή γραμμή μηδενικής ανοχής που επιδεικνύει πλέον ο κατασταλτικός μηχανισμός.

Εγώ από τη μεριά μου έχοντας φιλικές και κυρίως συντροφικές σχέσεις με τονΧάρη Χατζημιχελάκηείχα συχνή επαφή μαζί του και παρουσία στο σπίτι του. Γνωρίζοντας πως τα αποτυπώματα μου ήταν αρκετά μέσα στο σπίτι, και διαπιστώνοντας το πως άνοιξε η βεντάλια των διώξεων από την εισβολή των μπάτσων και μετά, δεν υπήρχε περίπτωση να περιμένω για τη σειρά μου. Το πέρασμα στην παρανομία ήταν μια αυτονόητη για μένα επιλογή. Δεν εξασφάλιζα μόνο τη μη διαπραγμάτευση της ελευθερίας στα δικαστήρια, αλλά και την συνέχιση της δράσης μου, αυτής της ένοπλης πάλης και του αντάρτικου πόλης. Παρόλο πουεξαφανίστηκα από τις23-9-2009, οπότεκαι έγινε η εισβολή, το ένταλμα σύλληψης μου για την υπόθεση αυτή εκδόθηκε καιρό μετά. Αυτό αποδεικνύειτον τρόπο και την μέθοδο που οι αρχές χειρίζονταν την υπόθεση. Τραβούσαν ονόματα από κάποιο συρτάρι σαν να κλήρωναναριθμούς και ύστερα υπέγραφαν τα εντάλματα μεσυνοπτικές διαδικασίες.Φυσικά και δεν υποδεικνύω τον τρόπο που με τον οποίο θα εκτελούσαν σωστά τα καθήκοντα τους. Κάτι τέτοιο θα συνεπαγόταν πως θα ζητούσα περισσότερο αποτελεσματικές διώξεις εναντίων αγωνιστών και επαναστατών. Εξάλλου δεν είναι θέμα λιγότερο ή περισσότερο εύστοχης εργασίας τους. Μια χαρά την έκαναν την δουλειά τους. Το ίδιο καλάόπως και σε άλλες περιπτώσεις όπου φίλοι , γνωστοί , σύντροφοι και συγγενείς συλληφθέντων διώκονται από τις αρχές βάση της σχέσης που μπορεί ο καθένας από αυτούς ναέχει μαζί τους. Η στρατηγική αυτή σκοπεύει στην απομόνωση των επαναστατών από οποιαδήποτε σχέση που διατηρούν, καθώς όποιος τολμά να έχει επαφή μαζί τους , κινδυνεύει να βρεθεί κατηγορούμενος ως τρομοκράτης. Το διάστημα που πέρασα ως φυγόδικος, αντιλήφθηκα πως όσο και αν είναι επίπονο για ένα επαναστάτη να αποχωρίζεται οικογένεια, φίλους, γνωστούς και συντρόφους, είναιβοηθητικό για τον ίδιοκαι τα σχέδια του να ζει ουσιαστικά χωρίς διεύθυνση, όνομα και σταθερή εργασία. Γίνεται πιο ευέλικτος, πιο απρόβλεπτος και πιο επικίνδυνος, γιατί αφιερώνεται αποκλειστικά στο σκοπόκαι στην επαναστατική υπόθεση αδιαφορώντας για τις όποιες νομικές κυρώσεις των επιλογών του.

Την παρανομία την βίωσα ως μια δυνατή δοκιμασία των ψυχικών αντοχών μου, καθώς συνέχεια έπρεπε να έρχεσαι αντιμέτωπος με τα όρια σου και πολλές φορές να τα ξεπερνάς. Γνωρίζονταςτην αίσθηση του κυνηγημένου νοιώθω ην ανάγκη να στείλω τους αδελφικούς και συντροφικούς χαιρετισμούς μου σεόλους τους καταζητούμενους συντρόφους για όποιο λόγο και αν έχει διαλέξει ο καθένας να βιώσει τα χαρακώματα της παρανομίας και να του ευχηθώ καλύτερη τύχη από την δική μου.

Θέλωεπίσης να πω μερικά πράγματα για την ανάληψη ευθύνης που έχω πραγματοποιήσει δηλώνοντας περήφανο μέλος της Ε.Ο.Σ.Π.Φ. Η στάση αυτή δεν είναι στάση οσιομάρτυρα. Ούτε επιθυμώ ούτε φλερτάρω με τη ιδέα να εγκατασταθώ πολλά χρόνια στην φυλακή. Είναι όμως απόρροια μιας συνεπούς πολιτικής θέσης, στάσης, αντίληψης ζωής και αγώνα.

****

Η θέση μου είναι ότι η ανάληψη ευθύνης τιμά και ενισχύει τη θέση, τη δράση και την ιστορία της οργάνωσης στην οποία είμαι μέλος, αλλά και της κάθε επαναστατικής οργάνωσης όταντα μέλη της έχουνε την ίδια στάση σε ανάλογες περιπτώσεις. Με αυτή την στρατηγική πολιτικήαποδεικνύεται ότι οι ομάδες αντάρτικουπόλης δεν είναι φαντάσματα που εμφανίζονται από το πουθενά και εξαφανίζονται το ίδιο ανεπαίσθητα. Αποτελούνται από ανθρώπους σαν και μένα κα σαν πολλούς άλλους ανθρώπους με σάρκα και οστά, ανθρώπους με όνομα και επώνυμο, που όταν έρθει η ώρα αδιαφορώντας για τις συνέπειες δεν διστάζουν νααναλάβουν τις ευθύνες τους.

Καταρρίπτουμε έτσι τους μύθους και τη φαντασία που περιτυλίγουν τις ένοπλες οργανώσεις ανά καιρούς και που βασίζονται σε ηλίθιες πρακτορολογίες. Καταρρίπτουμε την επίσης ηλίθια και εντελώς ανυπόστατη επιχειρηματολογία της καθεστωτικής αριστεράς ότι όλοι οι αντάρτες είναι προβοκάτορες. Παράλληλα η ανάληψη ευθύνηςαπό τους επαναστάτες αντάρτες πόλης αποδεικνύειότι αυτές οι επιλογές αγώνα γίνονται απόανθρώπους που απλώς σαν επαναστάτες δεν διστάζουν να ρισκάρουντα πάντα για την ελευθερία. Γιατί το διακύβευμα είναι πάντα πολύψηλότερο. Όταν οι μάσκες της ανωνυμίας πέφτουνκαι εμφανίζονται οι άνθρωποι πίσω από τις οργανώσεις, γίνεται σαφές πως οι επιλογές αυτές είναι οικειοποιήσιμες από όποιο τον εκφράζουν σαν επαναστάτη και σαν αρνητή του υπάρχοντος. Όλα τα άλλα είναι απλώς υστερόβουλες δικαιολογίες που προωθούν την επαναστατική “αδράνεια”.

Τέλος η ανάληψη ευθύνης αφήνει παρακαταθήκες και δημιουργεί σημεία σύνδεσης με παλιότερες και μελλοντικές συνιστώσες του επαναστατικού κινήματος. Υπάρχουν σύντροφοι που, όπως και εγώ το έχω βιώσει από τη μεριά μου, έτσι και αυτοί εμπνέονται από την αδιάλλακτη και περήφανη στάση των αιχμαλώτων του επαναστατικού πολέμου ανταρτών και επιζητούν το ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο τους στην όξυνση του.

Αυτή την εποχή το καπιταλιστικό σύστημα αντιμετωπίζει ξανά μια από τις λειτουργικές του κρίσεις που φυσικά αφορά την οικονομία. Αντί όμως να ενδυναμωθούν η συλλογική αλληλεγγύη, η αντίσταση και η εξέγερση εναντίον του σκληραίνουν ο ανταγωνισμός η φιλελευθεροποίηση και συντηρητισμός. Παρόλο που γίνεται ευρέως αντιληπτό ότι δεν είναι εφικτή πλέον η πρόσβαση σε όλα όσα αφειδώς υποσχόταν το σύστημα το φαντασιακό της ελεύθερης οικονομίας έχει ριζώσει χρόνια τώρα στις συνειδήσεις, στις σχέσεις, στις συμπεριφορές που κυριαρχούν στην κοινωνική ζωή. Ο καπιταλισμός αναπνέει ακόμα από τους πνεύμονες της κοινωνίας καθώς η κουλτούρα του κοινωνικού Δαρβινισμού έχει εντρυφήσει τόσο μέσα σε αυτή, που έχει μετατραπεί σε υπόρρητη ιδεολογία. Ωστόσο τοσύστημα μεταρρυθμίζεται. Η ευελιξία του να αφομοιώνει και να ενσωματώνει τις αλλαγές που προωθεί, είναι το στοίχημα για την διαιώνιση του. Η οικονομική κρίση, απότοκο του ίδιου συστήματος, καταφθάνει ως το πλήρωμα του χρόνου, όχι όμως για τα καθάρματα που διαχειρίζονται τις ζωές μας, αλλά για όσους τόσον καιρό τρέφονταν με τις ψευδαισθήσειςπoυ τους τάιζαν και οι οποίοι στήριζαν την ζωή τους σε ένα φαντασιακό life-style, απέχοντας συνειδητά και αδιαφορώντας για κάθε μορφή ρήξης με την κυριαρχία. Τώρα που το πέπλο της φανταχτερής ελεύθερης οικονομίας αποτραβιέται, η ανταμοιβή τους για τη χρόνια υποτέλεια και εθελοδουλία τους είναι να πεταχτούν στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας . Είναι να μην αγανακτεί κανείς;

Το σιδηρούν προσωπείο του καπιταλισμού ξαναπροβάλλει. Τα φαντασιακά ξεθωριάζουν και οι ψευδαισθήσεις γίνονται εφιαλτικές εικόνες του μέλλοντος. Ακόμα όμως και τώρα όπου η οικονομική δικτατορία δείχνει τα πιο αιχμηρά της δόντια, το ζητούμενο παραμένει η διαμαρτυρία της τσέπης. Μια ολόκληρη γενιά επιμένει να διαμαρτύρεται στους δρόμους για μισθούς ,συντάξεις επιδόματα όταντο πιο πολύτιμο πράγμα που μας έχουν αρπάξει είναι η ελευθερία και η αξιοπρέπεια μας. Και αν οι παραχωρήσεις που τώρα καταργούνται κάποτε κατακτήθηκαν μέσα από άγριες κοινωνικές συγκρούσεις (στις οποίες συμμετείχαν και πιο ριζοσπαστικές συνιστώσες) στο τέλος κατέληξαν απλώςοι συμβάσεις στις οποίες θα πνιγόμασταν και που θα εξασφάλιζαν κοινωνική ειρήνη και ισορροπία.

Αν κάτι είναι σε θέση να μας διδάξει λοιπόν η ιστορία είναι να αφήσουμε κατά μέρος την ζητιανιά για τα ψίχουλα που έχουν να μας πετάξουν τα αφεντικά και να πάρουμε θέση μάχης ώστε να σπάσουμε τις αλυσίδες μας και να εκδικηθούμε κάθε εξουσιαστικό γουρούνι. Να σταματήσουμε να διαπραγματευόμαστε άλλο τουςόρους σκλαβιάς και να στήσουμε στο εκτελεστικό απόσπασμα όλους όσους έχουν αποφασίσει να μας εξουσιάζουν.

Aς αξιοποιήσουμε την κρίση ως μια αποσταθεροποιητική μεταβλητή του συστήματος, για συμβάλλουμε στη απορύθμιση του.Τέτοιες μεταβλητές μπορούν να είναι το γόνιμο έδαφος για την δράση των επαναστατικών δυνάμεων που στοχεύουν στην διάδοση της αμφισβήτησης και του μίσους για το υπάρχον και στη διάδοση του τρόμου στους εξουσιαστέςκαι τους υποτελείς τους. Η επανάσταση είναι βίαιη, σκληρή, και βουτηγμένη στο αίμα. Είναι φωτιά και τσεκούρι. Είναι πόνος, πόνος για τους φίλους και αδελφούς αλλά και πόνος για τους εχθρούς. Είναι εκδίκηση για τη ζωή που μας επέβαλαν. Είναι πόλεμος στον οποίο θα χαθούν πολλοί και άλλοι τόσοι θα πάρουν την θέση τους.

Πιστεύω πως είναι χρέος μας, χρέος των επαναστατών να επαναφέρουμε τον επαναστατικό τερορισμό. Να διαχύσουμε και να σκορπίσουμε το φόβο και τον τρόμο στις τάξεις του εχθρού, χτυπώντας τις υποδομές του, και εξοντώνοντας κάθε κάθαρμα που βρίσκεται σε κομβικές θέσεις και πόστα του συστήματος. Να τους επιστρέψουμε λίγο από τον τρόμο που μας υποβάλλουν καθημερινά με τις φυλακές και τα δικαστήρια, με τα Μ.Μ.Ε. και το θέαμα που προσφέρουν, με τα σώματα ασφάλειας καιτην κοινωνία ελέγχου και επιτήρησης. Έναν αδιάλειπτο και ζοφερότρόμο που θα επικρέμεται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια των επαγγελματικών τρομοκρατών της εξουσίας και του καπιταλισμού.

Έχουμε χρέος να γίνουμε πράκτορες αυτού του τρόμου που θα λειτουργούνσυνωμοτικά και τα εργαλεία μας θα είναι όλων των ειδών τα όπλα, από το δυναμίτη, μέχρι τις σφαίρες που θα καρφώνονται στα κεφάλια των εχθρών μας. Να δράσουμε ως εργάτεςτης καταστροφής για να προετοιμάσουμε τον τελικό όλεθρο του σάπιου κόσμου που ζούμε.Κι αν τύχει και δεν προλάβουμε να ζήσουμε αυτήν την καταστροφή και να την δούμε, θα φύγουμε γνωρίζοντας πως κάναμε ότι μπορούσαμε, ενώ ποτέ δεν σκύψαμε το κεφάλι μας.

Εσείς όμως δικαστές και εισαγγελείς είστε από τις προνομιούχες τάξεις, στο μερτικό του τρόμουπου θα λάβετε. Γιατί τόσα χρόνια έχετε δεσπόζουσα θέση στο σύστημα επιβάλλοντας το δικό σας τρόμο, τον οποίο τυλίγεται με τις σελίδες από τις δικογραφίες πουκαταδικάζουν, ποιος ξέρει πόσους άραγε ανθρώπους, στους σκουπιδότοπους ψυχών που ονομάζετε φυλακές. Εσείς που με τόση άνεση αγορεύετε γιαποινές και καταδίκες, που ισοπεδώνουν ανθρώπους ατάραχοι και ήσυχοι σαν να επρόκειτο για μια φυσική ασχολία της καθημερινής σας ζωήςέχετε το όνομα σας γραμμένο σε περίοπτη θέση στις λίστες των εχθρών μας. Αργά ή γρήγορα θα γράψουμε τις δικές μας δικογραφίες και θα είναι γραμμένες από το ίδιο σας το αίμα. Τουλάχιστονεμείς θα έχουμε την επιείκεια να μην σας στείλουμε να νοιώσετετην φρίκη στην οποίακαταδικάζετε τόσους ανθρώπους. Θα τελειώνουμε μια και έξω με τον καθένα από εσάς. Εσείς σιχαμερά σκουλήκια, υπηρέτες της πιο αποτρόπαιης τάξης που γέννησε ποτέ ηεξουσία για να νομιμοποιεί τα εγκλήματα της και να ξεμπερδεύει με όσους την ενοχλούν,ετοιμαστείτε να ζήσετε μιαζωή μόνιμης επιφυλακής. Ετοιμαστείτε ναγνωρίσετε το μακρύχέρι τηςεπαναστατικής δικαιοσύνης.

Όσο για μένα δεν έχω τίποτα να φοβηθώ απέναντι σας. Γνωρίζω και γνώριζα τις συνέπειες των επιλογώνμου και του δρόμου που επέλεξα να ακολουθήσω. Σε αυτό το δρόμο δεν είμαι μόνος μου. Ήδη δεκάδες άνθρωποι που αρνούνται τον πολιτισμό και το σύστημα σας, απεργάζονται τα συνωμοτικά τους σχέδια για να επιτεθούν, όπως καιάλλοι το έχουν κάνει πολύ πριν από μένα.Δεν μεαπασχολεί καθόλουπου θα στηρίξετε τις κατηγορίες σας, και τι ποινή θα μου επιβάλλετε.Οι επαναστάτες δεν νοιάζονται ούτε τους απασχολούν τέτοια πράγματα. Όσο για το σε ποιες ενέργειες της Σ.Π.Φ. έχω συμμετάσχει ή όχι δεν θα το μάθετε ποτέ από εμένα τον ίδιο.

Σύντροφοι, οφείλουμε στους εαυτούς μας να καλλιεργήσουμε το έδαφος και να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις που θα μας οδηγήσουν στην κατάσταση εκείνη από την οποία δε θα μπορέσουμε ποτέ να επιστρέψουμε πίσω αλλά ούτε να λοξοδρομήσουμε.

«Και ας γραφτεί παντού με αίμα η λέξη εκδίκηση τότε, γιατί εκδίκηση θα πάρουμε για τα αδέλφια μας τις ομηρίες και τα βασανιστήρια που έχουν υποστεί εκδίκηση για όλες τις δολοφονίες της εξουσίας.

Και η φωτιά που καίει μέσα μας ας κάψει τα πάντα γύρω μας.

Δε θα ησυχάσουμε μέχρι τα λεπίδια μας να χορτάσουμε και να στομώσουν από το αίμα των εχθρών μας και οι πλατείες να γεμίσουν βουνά από τα κεφάλια τους.» 
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ

ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΖΗΤΩ Η ΑΤΥΠΗ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ

ΖΗΤΩ ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ

ΖΗΤΩ Η Ε.Ο. ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ

Τους πιο θερμούς μου χαιρετισμούς σε όλους όπου και αν βρίσκονται, σε όποια γωνιά του κόσμου, κάνουν πρώτη τους προτεραιότητα την επαναστατική υπόθεση, είτε μέσα είτε έξωαπό την φυλακή. Υψώνω πίσω από τα κάγκελα της φυλακής τη γροθιά μου ως μια υπόσχεση αγώνα.

Παναγιώτης Αργυρού

Περήφανο μέλος της ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ