Η σιωπή να γίνει κομμάτι του παρελθόντος

Οι φυλακές σαν θεσμός ευθυγράμμισης και συμμόρφωσης καλούνται να επανεντάξουν και να συνετίσουν το συμπιεσμένο κοινωνικό σύνολο που βρίσκεται σ’ αυτές.

Η συστημική νόρμα της σωφρονιστικής πολιτικής του καθεστώτος, στοχεύει στην καθυπόταξη των πνευματικών, ψυχικών και σωματικών θέλγητρων του ατόμου.

Ενός ατόμου που αυτεπάγγελτα απομονώθηκε και περιθωριοποιήθηκε από τον καθεστωτικό μηχανισμό ως ένα ακόμη καρκίνωμα προς θεραπεία.

Στα κελιά της δημοκρατίας οι δεσμοφύλακες ως προέκταση του πειθαρχικού μηχανισμού επιδίδονται σ’ έναν ασύστολο πόλεμο ενάντια στην ανθρώπινη τιμιότητα και αξιοπρέπεια.

Οι πειθαρχικές δομές της κυριαρχίας επιδιώκουν να μας γονατίσουν, να μας απομονώσουν από κάθε κοινωνική ακολουθία, να μας αποτελματώσουν διανοητικά.

Στοχεύουν στην αδρανοποίηση του αγώνα για ελευθερία. Προσπαθούν να αιχμαλωτίσουν τον αγώνα του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία.

Το υποκείμενο κατά την διάρκεια του εγκλεισμού του, βιώνει έναν εσωτερικό πόλεμο μακράς διαρκείας.

Από τις πειθαρχικές ποινές, σαν ποινή μέσα στην ποινή, από την επανακαταδίκη του, από την μη χορήγηση αδειών, από τους μιλημένους εισαγγελείς της ασφάλειας, από τον καθημερινό εξευτελισμό της ανθρώπινης υπόστασης και ακεραιότητας, από τις άθλιες και απάνθρωπες συνθήκες κράτησης, από το νερό, το φαγητό, την θέρμανση, τον υπερπληθυσμό, την ανύπαρκτη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Είναι κοινής λογικής αποδεκτό πως όποιος περνά την πόρτα της εξόδου των καθεστωτικών κρεματορίων σχεδόν αλώβητος, η ανέχεια που θα συναντήσει θα του φανεί ευημερία.

Το υποκείμενο απωθείται από την διαπίστωση πως η ίδια η ατομική του αυτοπραγμάτωση είναι ο φορέας της αλλαγής.

Ο κάθε κρατούμενος πρέπει να δραπετεύσει από την μονοδιάστατη οπτική που παράγει η συστημική πληροφόρηση.

Να διαπιστώσει πως οι πιθανότητες να δεσμεύσει τον δεσμοφύλακα της ψυχής του είναι αστείρευτες.

Να πιθανολογήσει πως η άβυσσος των ανθρωπίνων περιπτώσεων που τον περιβάλλει, ίσως να μπορέσει να θέσει το ζήτημα της υπόστασης σε μία πλατφόρμα εξεγερτική, μέσω της αναζήτησης και της ανακάλυψης των απεριόριστων δυνατοτήτων του καθενός μας.

Στον κόσμο των ισχυρών, του παγκόσμιου καπιταλιστικού κατεστημένου, τίποτα δεν χαρίστηκε ποτέ και σε κανέναν. Καθήκον του κατεστημένου είναι η παραγωγή της παραδοχής, της μοιρολατρίας, που με την σειρά της κυοφορεί την αδράνεια.

Καθήκον των κρατούμενων είναι να μετονομάσουν τον εαυτό τους σε αιχμάλωτο κατ’ ουσία. Με όλες τις ευθύνες, τα καθήκοντα και τις προοπτικές που περιέχει αυτό το πέρασμα στο πεδίο της άμεσης αναμέτρησης με την κυριαρχία.

Εμείς οι ίδιοι πρέπει να γίνουμε η αλλαγή που επιθυμούμε να βιώσουμε. Όσα κατακτήθηκαν, διεκδικήθηκαν με αίμα, αγώνες και οπλισμένες επιθυμίες.

Οι σχηματισμοί μας απέναντι στην πολιτική της εξόντωσης, θα πρέπει να αποτελέσουν πειθαρχημένες μαχητικές δομές αιχμαλώτων. Εμείς οι ίδιοι «εντός» και «εκτός» των τειχών θα πολεμήσουμε την κυρίαρχη συστημική πληροφόρηση, που μας κατατάσσει ως εγκληματίες μακράς διάρκειας.

Προσδίδοντας έτσι μια αυθεντική συνάφεια σε λόγο και πρακτική στην κατεύθυνση του αγώνα. Του αγώνα της αξιοπρέπειας ενάντια στην υποδούλωση.

Με το κεφάλι ψηλά και δύσκαμπτους τους αυχένες αναζητούμε την ελευθερία.

Το να εξακολουθείς να ζεις περήφανος ακόμη και «μέσα» από τα κάγκελα καθιστά τα τσιμέντα των στρατοπέδων αόρατα.

Τα καθιστά αόρατα γιατί είμαστε διάφανοι.

Τα καθιστά αόρατα γιατί είμαστε Αγωνιστές και τολμάμε. Και όταν τα τείχη είναι ανύπαρκτα τότε το σθένος μας τραγουδά επινίκια εμβατήρια.

«Μέσα» και «έξω» όλοι μια γροθιά και ας τους σπάσουμε τα δόντια.

Ζήτω η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Πάθος για ελευθερία.

Ο αγώνας μας παρακαταθήκη του παρελθόντος, νωπές σελίδες του παρόντος και υποσχέσεις του μέλλοντος.

Φωτιά στα κάτεργα.

Αλληλεγγύη στον Αιχμάλωτο Αγωνιστή Β. Πάλλη

Το αίμα που χύνεται από κάθε Αγωνιστή είναι και αίμα δικό μας.

 

Παναγιώτης Μασούρας / Ε.Κ.Κ.Ν.Α. / Σεπτέμβρης 2010