Καταρχάς αρνούμαι τις κατηγορίες. Δε νιώθω την ανάγκη να απολογηθώ απέναντι σε κανέναν και ειδικότερα στη θεσμική δικαιοσύνη την οποία δεν αναγνωρίζω ως πραγματική. Μόνο το γεγονός ότι βρίσκομαι εδώ πέρα και θα αρχίσετε να μου κάνετε ερωτήσεις προσωπικές του τύπου: ποιον ξέρεις, ποιον δεν ξέρεις και με ποιους πήγες διακοπές, εμένα όλα αυτό το πράγμα με εξοργίζει γιατί είναι δυσανάλογο της φυλάκισης και της κράτησης μου όλο αυτό το διάστημα και δεν το δέχομαι. Αλλιώς θα ήταν να μου λέγατε ότι ξέρεις κάτι, έχουμε αυτό το σοβαρό στοιχείο, άρα πες μας γιατί έκανες αυτό, γιατί έκανες εκείνο, αλλά με τα δεδομένα της δικογραφίας νιώθω πως δεν υπάρχουν πραγματικά περιστατικά πάνω στα οποία μπορώ να αναφερθώ.

Από τη στιγμή όμως που αυτά δεν υπάρχουν, αντιστρέφω τον όρο «πραγματικά περιστατικά» αποδίδοντας τον σε κάποια άλλα πράγματα τα οποία θεωρώ ότι αποτελούν τις πραγματικές αιτίες της δίωξής μου. Εάν επιχειρήσουμε να κάνουμε μια αναδρομή στην υπόθεση Χαλανδρίου το 2009, θα βρεθούμε σε μια προεκλογική περίοδο, με κυβέρνηση τότε της Ν.Δ. σε μια γενικευμένη σύγχυση για τις επερχόμενες εκλογές,  υπό την οποία σύγχυση στήθηκε βεβιασμένα αυτή η «αντιτρομοκρατική» επιχείρηση. Λόγω της ανάγκης της τότε κυβέρνησης για τη δήθεν παρουσίαση έργου, η επιχείρηση στήθηκε με γρήγορες και σπασμωδικές κινήσεις από πλευράς της αντιτρομοκρατικής, με αποτέλεσμα να φτάσουμε σε αυτό εδώ το δικαστήριο και να μην ευσταθεί καμία κατηγορία για κανέναν άνθρωπο και να βρισκόμαστε στις φυλακές χωρίς κανένα απολύτως στοιχείο.

Continue reading →