Τον Απρίλη του 2010 σε κοινή επιστολή με τους συντρόφους μου Πόλα Ρούπα και Νίκο Μαζιώτη, αναλάβαμε την πολιτική ευθύνη για τη συμμετοχή μας στον Επαναστατικό Αγώνα. Δηλώσαμε περήφανοι για την οργάνωση και για τον συναγωνιστή μας Λάμπρο Φούντα που σκοτώθηκε από μπάτσους στην ένοπλη συμπλοκή της Δάφνης. Σήμερα βρίσκομαι απέναντί σας σ’ αυτό το ειδικό δικαστήριο αντιμέτωπος με βαρύτατες κατηγορίες που επισύρουν πολλά χρόνια φυλάκισης. Όλο αυτό το διάστημα έγινε εις βάρος μου συστηματική προσπάθεια, απ’ την πλευρά του κράτους, για να καμφθεί η βούλησή μου για αγώνα. Από τα βασανιστήρια και τους ξυλοδαρμούς στη ΓΑΔΑ, τη φυλάκισή μου μακριά από τον τόπο κατοικίας των παιδιών μου, μέχρι και την παραπομπή σε δίκη της συζύγου μου Μαρίας Μπεραχά που βρίσκεται εδώ ως συγκατηγορούμενή μου. Παρ’ όλα αυτά όμως, στέκομαι εδώ απέναντί σας και δηλώνω περήφανος για τον αγώνα μου, για τους συντρόφους μου, για την ιστορία του Επαναστατικού Αγώνα.
Η παρουσία μου εδώ δεν αποσκοπεί σε καμία περίπτωση στο να ελαφρύνω τη θέση μου, καθώς δεν αποδέχομαι οποιαδήποτε κατηγορία μου προσάπτει το αστικό καθεστώς. Δεν είμαι εγώ ο εγκληματίας ή ο τρομοκράτης, ούτε θεωρώ ότι οι ενέργειες της οργάνωσης ήταν καθ’ οποιονδήποτε τρόπο επιβλαβείς για την κοινωνία. Οι ενέργειες και οι παρεμβάσεις της οργάνωσης ήταν βαθύτατα πολιτικές και ωφέλιμες για την κοινωνία, καθώς στρέφονταν αποκλειστικά ενάντια στο καθεστώς, τους αξιωματούχους και τους λακέδες τους. Στρέφονταν ενάντια σε δομές και πρόσωπα του καπιταλιστικού συστήματος που καταπιέζει και καταδυναστεύει τους κοινωνικά αδύνατους.