Νομίζουν ότι τελείωσε…

Τώρα όμως είναι που όλα ξαναρχίζουν

Γράφουμε κλειδωμένοι πλέον στα κελιά μας, δεκάδες χιλιόμετρα μακριά ο ένας από τον άλλο, αιχμάλωτοι εκεί που μας εξόρισε η εκδικητικότητα των δικαστικών αρχών διάσπαρτους στις φυλακές της ελλάδας, Κέρκυρα, Κομοτηνή, Γρεβενά, Δομοκό, Θήβα…

Γράφουμε και είμαστε βέβαιοι πως η φωνή μας, όσο κι αν προσπαθούν να τη θάψουν στα πνιγερά κελιά της δημοκρατίας, έχει τη δύναμη να φωνάξει ακόμα. Να φωνάξει για ελευθερία, για ανατροπή, για επανάσταση. Να φωνάξει για έναν άλλο τρόπο ζωής που θα είμαστε όλοι «βασιλιάδες» δίχως δούλους. Για έναν κόσμο δίχως εξουσία, αστυνομία και φυλακές.

Έχουμε ακόμα τη δίψα να μιλήσουμε για τον αγώνα μας, για τα σωστά και τα λάθη μας, για αυτό το μοναδικό ταξίδι στους ωκεανούς της ανταρσίας που περιπλανηθήκαμε μέσα από τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς. Γιατί εμείς, η Όλγα Οικονομίδου, ο Γιώργος Πολύδωρας, ο Δαμιανός Μπολάνο, ο Γιώργος Νικολόπουλος, ο Χρήστος Τσάκαλος, είμαστε ένα κομμάτι της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς και η Συνωμοσία είναι ο δικός μας τρόπος για την επανάσταση.

Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, είμαστε σίγουροι πως η φωνή μας, μαζί με τη φωνή των αδερφών μας, του Γεράσιμου, του Μιχάλη, του Χάρη και του Παναγιώτη, ενώνεται με χιλιάδες φωνές που προηγήθηκαν από εμάς και με χιλιάδες που θα ακολουθήσουν. Η απόφαση μας να οργανωθούμε στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς είναι η απόφαση να σταματήσουμε να βλέπουμε τη ζωή που μας επιβλήθηκε με τα μάτια ενός παθητικού θεατή και να γίνουμε δράστες της ιστορίας μας. Να μεταφέρουμε την επανάσταση σε πρώτο πρόσωπο, να παλέψουμε για εμάς τους ίδιους, δίχως αναστολές και αναβολές και να υπάρξουμε στο εδώ και τώρα του νέου αντάρτικου πόλης.

Για αυτό αποφασίσαμε να οπλιστούμε και να βαδίσουμε με ψηλά το κεφάλι ενάντια στη λιγόψυχη εποχή μας.

Δε χωρέσαμε ποτέ στα στενά όρια ενός ορθόδοξου κοινωνικού αγώνα που μιλάει σχεδόν αποκλειστικά τη γλώσσα των οικονομικών αναλύσεων και του μετώπου της ταξικής πάλης, αγνοώντας επιδεικτικά την ατομική ευθύνη των υπηκόων της εξουσίας. Είμαστε εχθρικοί τόσο στο χέρι που κρατάει το μαστίγιο, όσο και στις πλάτες που το δέχονται παθητικά πάνω τους.

Για αυτό μιλάμε για την επανάσταση της καθημερινής ζωής, για την ανατροπή των συμβιβασμών, για την αδάμαστη ελευθερία, για την απληστία των επιθυμιών, για τη μοναδικότητα του ατόμου.

Δεν μας ξεγελά η ανάπηρη ελευθερία που μας τάζουν σε επίπεδες οθόνες, γρήγορα αυτοκίνητα και άνετα διαμερίσματα. Αναζητάμε την αυθεντική πλευρά της ζωής έξω από τα όρια μιας κοινωνίας που παλινδρομεί ανάμεσα σε θυμικά ξεσπάσματα οικονομικών διεκδικήσεων και μεγάλα διαστήματα χειμερίας νάρκης. Όχι εμείς, οι σύντροφοι μας πυρπολούν τις ήσυχες νύκτες στις μητροπόλεις, περιφρονούν τους νόμους κι έχουν καθαρό το βλέμμα τους απ΄ την υποκρισία του αστικού πολιτισμού. Είμαστε το αντεστραμμένο είδωλο της κοινωνίας στον καθρέφτη. Είμαστε αναρχο-ατομικιστές και μηδενιστές και γνωρίζουμε πως διεξάγουμε ένα μειοψηφικό αγώνα με ισχυρό τίμημα. Όμως δεν μετανιώνουμε ούτε για μια στιγμή. Ακόμα και φυλακισμένοι η συνείδηση μας παραμένει πιο ελεύθερη από ποτέ.

Μην ψάχνετε λοιπόν μέσα από αστυνομικά σενάρια και θεωρίες συγκοινωνούντων δοχείων να βρείτε τις αιτίες που όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι εγκαταλείπουν τη σιγουριά μιας νόμιμης ζωής, και διαλέγουν την επαναστατική παρανομία και το νέο αντάρτικο πόλης ως επιλογή ζωής. Μην απορείτε που νέοι σύντροφοι με περίσσιο θάρρος σηκώνουν τα όπλα τους ενάντια σε αυτό το σύστημα θανάτου. Γιατί είναι το ίδιο το σύστημα σας, η υποκρισία, η φτώχεια νοηματική και υλική, ο ψεύτικος πολιτισμός, οι κενές σχέσεις, η καταπίεση, η εκμετάλλευση της φύσης, που «τροφοδοτεί» το νέο αντάρτικο με δεκάδες ανυπότακτους επαναστάτες. Για αυτό,  το νέο αντάρτικο πόλης δεν θα ηττηθεί ποτέ. Αλλά σαν το φοίνικα θα αναγεννηθεί απ΄ τις στάχτες μιας πρόσκαιρης ήττας, ακόμα πιο δυνατό, ακόμα πιο απειλητικό, ακόμα πιο απελευθερωτικό. Και εμείς ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε εκεί…

ΖΗΤΩ Η Ε.Ο. ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ

Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία-Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο

ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ

Οικονομίδου Όλγα

Πολύδωρας Γιώργος

Νικολόπουλος Γιώργος

Μπολάνο Δαμιανός

Τσάκαλος Χρήστος

Μέλη του πυρήνα φυλακισμένων της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς

ΥΓ1 Χαιρετίζουμε την άμεση αντανακλαστική κίνηση των συντρόφων από το Βόλο, που το απόγευμα της ίδιας μέρας της σύλληψης μας, συγκεντρώθηκαν στην περιοχή και πραγματοποίησαν πορεία προς το σπίτι που διαμέναμε, κόβοντας τις κορδέλες αποκλεισμού της αστυνομίας και φωνάζοντας συνθήματα. Τέτοιες κινήσεις οξύνουν τις εχθροπραξίες και απελευθερώνουν «κατειλλημένα» εδάφη απ΄την αστυνομία, δείχνοντας πως η συνθηκολόγηση δε θα έρθει ποτέ…Επίσης οι επιθέσεις με εμπρηστικούς μηχανισμούς από Συντρόφους ζεσταίνουν τις καρδιές μας, σπάζοντας τον πάγο της απομόνωσης και της αιχμαλωσίας που θέλουν να μας επιβάλλουν. Στέλνουμε τον πιο θερμό χαιρετισμό μας σε όλες τις αναρχικές-εμπρηστικές ομάδες και στο Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο-Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία που θα συνεχίσουμε να προωθούμε με όλες μας τις δυνάμεις, γιατί είμαστε αμετανόητα συνένοχοι στο ίδιο έγκλημα της λυσσασμένης αναζήτησης για ελευθερία.

ΥΓ2

Από τα κολαστήρια των ελληνικών φυλακών εκφράζουμε την ολόψυχη αλληλεγγύη μας στους συντρόφους που βρίσκονται φυλακισμένοι στα δημοκρατικά κελιά της Χιλής, πραγματοποιώντας απεργία πείνας για την απελευθέρωση τους, βάζοντας ενέχυρο την ίδια τη ζωή τους. Αδέρφια κρατήστε γερά…όσο μακριά κι αν βρισκόμαστε θαμμένοι ζωντανοί στους τσιμεντένιους τάφους των φυλακών, γνωρίζουμε πως μέσα από τα κάγκελα των κελιών μας ατενίζουμε έναν κοινό φλεγόμενο ουρανό… της επανάστασης και της αναρχίας…

Για την πρωτοφανή δικαστική μεθόδευση (επαναπρο)φυλάκισής μου

Η ελευθερία και η αξιοπρέπεια ως πεδίο διεξαγωγής παιχνιδιών εξουσίας

ή αλλιώς…δικαστικά πραξικοπήματα στη σύγχρονη δημοκρατία (χούντα;)

Ένα χρόνο μετά την κινηματογραφική σύλληψη και προφυλάκισή μου με την κατηγορία της συμμετοχής στην οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας και σε κάθε μία ξεχωριστά ενέργειά του, χωρίς φανφάρες και τυμπανοκρουσίες ήρθε η αποφυλάκισή μου με ομόφωνο βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών Αθήνας (6-04-2011). Μια απόφαση που κατ’ εμένα τείνει να φέρει την υπόθεσή μου στις πραγματικές της διαστάσεις (της πλήρους ανυπαρξίας σε βάρος μου στοιχείων), πέραν της αρχικής κινηματογραφικής αστυνομικο-δικαστικής υπερπαραγωγής.

Εξαρχής αρνήθηκα όλες τις εναντίον μου κατηγορίες, αντιπαρατιθέμενος σε μία δίωξη που μοναδική της βάση είναι η ανατρεπτική μου δράση, οι συντροφικές και φιλικές μου σχέσεις, η άρνησή μου να μπω στη λογική της καταδίκης της όποιας επαναστατικής πρακτικής, και εντέλει η πρόθεση των αρχών να δημιουργήσουν μια «νεκρή ζώνη» γύρω από τους συντρόφους που υλοποιούν τη δική τους επιλογή να αντιπαρατεθούν στο καθεστώς με την πρακτική του αντάρτικου πόλης.

Έχοντας ένα μόλις μήνα «ελεύθερος», πληροφορήθηκα τυχαία ότι ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου ζήτησε, χωρίς καν να ειδοποιήσει σχετικά εμένα ή τους συνηγόρους μου, να αναιρεθεί το βούλευμα με το οποίο αποφυλακίστηκα, με το αιτιολογικό ότι δεν αναφέρει συγκεκριμένα στοιχεία από τη ζωή μου, από τα οποία να προκύπτει ότι… δεν είμαι επικίνδυνος ή ύποπτος να τελέσω άλλα (;) αδικήματα. Το γεγονός ότι ποτέ δεν μπήκαν στον κόπο να αιτιολογήσουν το ακριβώς αντίθετο, γιατί, δηλαδή, εξαρχής προφυλακίστηκα, μάλλον θα πρέπει να το θεωρήσω φυσιολογικό… Με τον καλύτερο τρόπο, ο κ. Ιωάννης Τέντες, εισαγγελέας του Αρείου Πάγου έρχεται να επιβεβαιώσει την αντίληψή μου ότι η εμπλοκή μου στην υπόθεσή υπερβαίνει τον ποινικό της χαρακτήρα κι έρχεται να της προσδώσει τα πραγματικά της χαρακτηριστικά: την με κάθε τρόπο («κατά τους τύπους» ή «παράτυπα») πολιτική δίωξη ενός αντίπαλου του καθεστώτος τους.

Ο Άρειος Πάγος, πρόθυμα, και αφού απέρριψε το αίτημά μου να παρασταθώ κατά τη συζήτηση, με μια πρωτοφανή στα νομικά χρονικά κίνηση, ακύρωσε με απόφασή του (19-05-2011) το βούλευμα της αποφυλάκισης και ζητά από το συμβούλιο να ξαναποφασίσει για την τύχη μου. Με άλλα λόγια, όταν οι αποφάσεις των ίδιων τους των συμβουλίων δεν τους κάνουν, τόσο το χειρότερο για τις… αποφάσεις.

Στη βιασύνη τους να με ξανακλείσουν στη φυλακή,  «ξεχνούν» αυτό που οι δικοί τους νόμοι ορίζουν ξεκάθαρα: ότι η απόφαση είναι αμετάκλητη, εφόσον έχουν περάσει οι δώδεκα μήνες από την έναρξη της προσωρινής κράτησης, κι ότι κανένα συμβούλιο δεν έχει πια καμία αρμοδιότητα για το θέμα. Απλώς ζητούν να βρεθεί μια οποιαδήποτε «νομική λύση» που θα με ξαναστείλει στη φυλακή. Είναι προφανές ότι η απόφαση του συμβουλίου που με αποφυλάκισε ήταν για αυτούς απρόσμενη όσο και ενοχλητική, απειλώντας ταυτόχρονα το οικοδόμημα που στήθηκε για τις διώξεις σε σχέση με την οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας.

Και είπαμε… η δικαιοσύνη τους επιτρέπεται να είναι «ανεξάρτητη» όταν οι αποφάσεις της είναι αρεστές στα «ανώτερα κλιμάκια» (εντός και εκτός συνόρων) ή έστω όταν δεν προκαλούν προβλήματα και τριγμούς στους αστυνομικούς σχεδιασμούς. Και αυτή τη φορά το μήνυμα επιχειρείται να δοθεί στις πλάτες ανθρώπων, των οποίων η ελευθερία καταλήγει πεδίο διεξαγωγής «παιχνιδιών εξουσίας». Ας μην υποθέσω το πώς θα επηρεάσει μια τόσο «άνωθεν» εντολή επανα-προφυλάκισής μου, τους «αμερόληπτους» δικαστές που σε λίγο καιρό θα με δικάσουν.

Μην περιμένοντας τίποτα καλύτερο από ανθρώπους που ως αναρχικός θεωρώ πολιτικούς αντιπάλους μου, παραμένω στη θέση μάχης που πάντα όρισε τη ζωή μου…

Χριστόφορος Κορτέσης