Αλληλεγγύη από την Μόνικα Καμπαλέρο στους συντρόφους της Σ.Π.Φ., για το πρώτο δικαστήριο της υπόθεσης χαλάνδρου και στην Σίλβια, τον Κόστα και τον Μπίλλι.·

Περιμένωντας την αρχή του μιτνιατικού πολιτικού-δικαστικού-αστυνομικού θεάματος, που ονομάζεται “υπόθεση βόμβες”, σπάω την ακινησία της κατ’ οίκον σύλληψης για να στείλω έναν αδερφικό χαιρετισμό στους συντόφους της Ε.Ο. Σ.Π.Φ. που χθές τελείωσε το πρώτο τους δικαστήριο. Τα υποδειγματικά και εκδικητικά μέτρα από την πλευρά των εξουσιαστών εμφανίστηκαν έντονα στο πέδιο που κυριαρχεί το ελληνικό κράτος.

Μπορεί να φανεί μια χείριστη στρατηγική για κάποιον ο οποίος ρισκάρει μια ποινή 20 χρόνων φυλακής (κατηγορούμενη για συμμετοχή σε μια ανύπαρκτη τρομοκρατική εγκληματική οργάνωση και για τοποθέτηση εκρηκτικών μηχανισμών) να δείξει αλληλεγύη με άτομα τα οποιά δηλώνουν τον εαυτό τους ένοχο, αλλά δεν μ’ ενδιαφέρει να μπω στην λογική των καταπιεστών και να δω άπραγη πώς προφυλακίζονται μαχητές που έρχονται αντιμέτωποι με αυτήν την κοινωνία και περνάνε στην δράση επιτιθέμενοι. Η αλληλεγυή με όσους έχουν περάσει στην επίθεση πάντα έχει δεχτεί κριτικές από την μεριά των ψευδοεπαναστατών, οι οποίοι βλέπουν στις αντιεξουσιαστικές πράξεις μια όμορφη και νεανική μόδα, αλλά όταν ο πόλεμος πρόκεται να έχει μεγάλος κόστος, αυτοί μένουν στην άκρη και γίνονται απλοί θεάτες μίας μάχης στην οποία δεν είχαν τα κότσια να συμμετέχουν. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι πρέπει να γίνει μια ομαδική θυσία, ούτε ότι πρέπει να σερβίρουμε τον εαυτό μας σε πιάτο στον εχθρό, αλλά τί θα γινόταν αν δεν υπήρχαν αλληλέγγυες κινήσεις για όσους χτυπιούνται από τον καπιταλισμό; Είναι λιγότερο επικίνδυνο να στηρίζουμε μόνο αυτούς που είναι νομικά αθώοι; Εγώ είμαι αναρχική και δεν μ’ ενδιαφέρουν καθόλου οι νόμοι της κοινωνίας. Η αλληλεγγύη δεν είναι μόνο μια όμορφη και θορυβώδη λέξη για τα κείμενα, είναι μια φυσική και συγκεκριμένη πράξη.

Όπου και να βρίσκεται ένας αιχμάλωτος αντιεξουσιαστής, δεν μπορεί να αισθάνεται μοναξία. Άυριο μπορεί να είναι ήδη αργά…

Για εσάς αιχμάλωτοι της “υπόθεσης χαλανδρίου”:

Διαβάζω τα κείμενα και τις δηλώσεις σας, πολλά από αυτά τα κάνω δικά μου και τα κρατάω σαν έναν θησαυρό, χωρίς να έχουμε ανταλλάξει ποτέ καμία λέξη σας θεωρώ συντρόφους και οι μεγάλες ποινές σας με πονάν ως τα κόκαλα.

Η ηγεμονία της εξουσίας χρησιμοποιεί (και θα χρησιμοποιεί) τις ίδιες στατηγικές, η διαδικασία που πραγματοποιείται σ’ αυτό το σημείο του πλανήτη είναι μία κακή κόπια άλλων διαδικασίων, και η δικιά σας θα γίνει ενα παράδειγμα για πολλά κράτη σαν ένα μοντέλο της “μεγάλης αντιτρομοκρατικής νίκης”, αλλά οι ιδέες μας υπάρχουν από τότε που υπάρχει η πιο όμορφη ανυπακοή, δεν μπορούν να νικηθούν, αλλά γίνονται πιο δυνατές σε άλλους που τις έχουν χαράξει στο στήθος. Φαντάζομαι τα πρόσωπα των δεσμοφυλάκων γεμάτα απόλαυση όταν βλέπουν τα σώματα ανθρώπων τόσο αξιοπρεπών πίσω από τα κάγκελα, η οργή και η αηδία μου με ζαλίζουν μόνο και μόνο όταν προσπαθώ να βάλω τον εαυτό μου στην θέση τους. Η φυλακή, ο θάνατος και η απόδραση είναι μέσα στο DNA των ανυποχώρητων, είναι το κόστος όταν δαγκώνεις τις αλυσίδες.

Οι τοίχοι και τα σύνορα μας χωρίζουν αλλά οι ιδέες μας ενώνουν.

Μια μικρή κίνηση… Ελπίζω να σας ξεκλέψει ενα χαμόγελο σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές.

Παίρνω επίσης την ευκαιρία για να στείλω μια αλληλέγγυα αγκαλιά στην Σίλβια, τον Κόστα, και τον Μπίλι.

Σας χαρίζω ένα ποίημα της Σάντρα Τραφίλαφ, πολιτική κρατούμενη της δικτατορίας του Πινοσέτ, γραμμένο στο 1984 περίπου.

“Κάγκελα και μεταλλικές πόρτες
περικυκλώνουν αυτόν τον υπόκοσμο
προσπαθώντας να προφυλακίσουν την χαρά μας για να ζήσουμε
και για να αγαπήσουμε
τα γράμματα των συντρόφων μου
φτεροκοπούν
σ’ αυτό το πρόχειρο γραφείο
ουρλιαχτά και φωνές από μακριά
συγχέονται με τις λέξεις τους
μπερδεμένες ανάμνησεις σκοτεινές
των δολοφονικών ριπών
και ωστόσο
ακόμα παραμένω διαποτισμένη από αγώνες
Δεν είμαι μόνη”.

Μόνικα Καμπαλέρο
Αναρχική σε αναμονή δίκης.

·

Γράμμα αλληλεγγύης για τους συντρόφους της ΣΠΦ, τους κατηγορούμενους για την “υπόθεση Χαλανδρίου” και για τους άλλους φυλακισμένους συντρόφους.

Ας μην κρύψουν οι σκιές της έκλειψης την αλληλεγγύη,ας συνεχίσει ο ήλιος να ανατέλει!

“Σιγά σιγά μαζεύουμε το μίσος
μέχρι να εκραγεί και να γκρεμίσει όλο το σκυλολόι .
Και ενώ συνεχίζουμε να πολεμάμε
οι φυλακές δεν θα μειώσουνε τις δυνάμεις μας,θα τις μεγαλώνουν.
Άς ξέρει ο κύριος δικαστάς και όλοι, το μασκάτρεμα μόνο μας προκαλέι αηδία και γέλιο
περισσότερη αηδία από γέλιο, αηδία εναντίον όλων επειδή είστε βαμπίρ.”

“Κυβερνητικοί άθλοι”, Εφημερίδα “Η μάχη” 1913.

Η πληροφορία με χτύπησε σαν ένα ηχηρό χαστούκι, πολύ σκληρές ποινές για τους κατηγορούμενους για συμμετοχή στην Επαναστατική Οργάνωση “Συνομωσία των Πυρήνων της Φωτιάς” στην Ελλάδα, και δεν θα αφήσω να με φιμώσουν απλά επειδή είμαι κατηγορούμενος και κλεισμένος στο σπίτι/φυλακή για την “υπόθεση βόμβες”, δεν θα είμαι συννένοχος σε μία βολική και ήσυχη αυτολογοκρισία, εκφράζω την αλληλεγγύη μου αφήνοντας λίγο μελάνι και ίσως ένα κομμάτι της μαύρης καρδιάς μου…

Και ο σκοπός μου είναι ταπεινός, αυτές οι λέξεις δεν ψάχνουν να είναι τίποτα παραπάνω από μία αγκαλιά στους πιστούς στους εαυτούς τους,στους περήφανους που κοιτώντας ψήλα δεν αρνιούνται την ζωή τους και την επαναστατική στάση τους, συνεπείς με την άρνηση της πραγματικότητας, αυτής της πραγματικότητας που συνεχίζουν να πολεμούν μέσα ή έξω από μία φυλακή, αυτό το γράμμα είναι μία δυνατή αγκαλιά η οποία πετάει χαμηλά πάνω χιλιάδες φουρτουνιασμένα μίλια ωκεανού και σε μία άλλη γλώσσα -αλλά στην ίδια διάλεκτο της παθιασμένης αγάπης για την ελευθερία-το οποίο προσπαθεί να δείξει την αλληλεγγύη σε εσάς σύντροφοι που ήπιατε και συνεχίζετε να απολαμβάνετε την γεύση μιας ελεύθερης ζωής, ακόμη και μέσα από ένα κελί.

Χάρη Χατζημιχελάκη, Παναγιώτη Αργυρού, Γιώργο Καραγιαννίδη, Παναγιώτη Μασούρα, Κωνσταντίνα Καρακατσάνη, Αλέξανδρε Μητρούσια, Εμανουήλ Γιόσπα, Νίκο Βογιατζάκη και Ερρίκο Ράλλη σε εσάς που το γαμημένο κράτος θέλει να σας κλείσει για πολλά χρόνια για να δείξει την εκδικιτική δυναμή του (δεν αμφιβάλλω ότι η εξουσία θα ήθελε να σας κρεμάσει δημόσια σε μία πλατεία) για να φοβίσει όλους όσους σκέφτονται να μιμηθούν το θάρρος σας συμμετέχοντας στον πόλεμο ενάντια στην κοινωνία, επίσης καθόλου δεν αμφιβάλλω ότι οι πεποιθήσεις σας και οι επιθυμίες σας δεν μπορούν ισοπεδωδούν από κανένα κελί γιατί οι εξεγερμένοι ποτέ δεν συμβιβάστηκαν με το χειροκρότημα σαν θεατές της ανυπακοής των άλλων, δεν είναι εύκολες να διπλωθού, για εσάς ανυπότακτοι απευθύνονται αυτές οι αδελφικές λέξεις.

Για τα ανυπότακτα άτομα μέλη ή μη της Ε.Ο. Σ.Π.Φ. κατηγορούμενους για την υπόθεση Χαλανδρίου την πιο βαθιά μου Δύναμη και Σεβασμό.

Λευτεριά στους Constantino, Silvia και Billy κρατούμενους στην Ελβετία!

Λευτεριά στους Francisco Moreno Orellana, Sergio Vasquez, Alberto Olivares, Juan Aliste, Marcelo Villarroel, Freddy Fuentevilla, Esteban Huiniguir, Patricio Gallardo, Alejandro Rodríguez
κρατουμένους στην Χιλή!

Δέκα χρόνια μετά την δολοφονία σου τιμώντας την μνήμη σου εξεγερμένε Carlo Guiliani!

Απέραντη δύναμη για τον αντάρτη “Tortuga” (Luciano Pitronello)!

Ενέργεια σε όλους όσους “πετάν ελεύθεροι”, γιατί είμαι σίγουρος ότι έχουμε περίσιο κουράγιο για να συνεχίσουμε να φιλάμε με πάθος την όμορφη ελευθερία…

El Viejo Loco (που επίσης ακούει κοράκια στο κεφάλι του)
Νότια Αμερική, Ιούλιος 2011.