Η μέρα που τα τάνκς γκρέμισαν την πύλη του Πολυτεχνείου, πνίγοντας στο αίμα την εξέγερση, έμεινε στην ιστορία ως η μέρα που σηματοδότησε την αρχή του τέλους της χούντας. Ήταν μια μέρα ανάμεσα σε άλλες στην ιστορία που έδειξε για άλλη μια φορά ότι χωρίς αγώνες και θυσίες δεν κερδίζεται τίποτα. Ήταν επίσης η μέρα που ουσιαστικά άνοιξε ο κύκλος της μεταπολίτευσης, της μετάβασης δηλαδή από το ολοκληρωτικό καθεστώς της χούντας στη «δημοκρατία».

Στα χρόνια που ακολούθησαν, αρκετοί γνωστοί και μη εξαιρετέοι εξαργύρωσαν τα όποια υπαρκτά ή ανύπαρκτα «αγωνιστικά» τους παράσημα με κυβερνητικές θέσεις, διαστρεβλώνοντας συνειδητά και διαρκώς την ιστορία, απονοηματοδοτώντας πλήρως την εξέγερση του Πολυτεχνείου, μετατρέποντας την επέτειο σε ένα άθλιο πανηγυράκι.  Continue reading →

Από τις 10-04-2010 βρίσκομαι κατηγορούμενος, μαζί με συντρόφους που γνωρίζω μέσα από τη διαδρομή μου στους κοινωνικούς αγώνες, από την περιβόητη αντιτρομοκρατική σε ένα καθεστώς βίας και ψυχολογικού πολέμου. Η σύλληψή μου πραγματοποιήθηκε με κινηματογραφικό τρόπο στην περιοχή της Βικτώριας από 10 με 15 άτομα με προτεταμένα όπλα, ενώ φοβούμενοι την οποιαδήποτε αντίδρασή μου επιστράτευσαν και δυνάμεις των ΕΚΑΜ στην γύρω περιοχή. Πάνοπλοι εναντίον άοπλου. Βέβαια δεν ήταν δύσκολο να τους αντιληφθώ άμεσα λόγω της εμπειρίας που έχω αποκτήσει ανά τα χρόνια από την συνηθισμένη παρακολούθηση και τις παρενοχλήσεις που είχα στο πατρικό μου στην Νίκαια καθώς και στο σπίτι που διέμενα στα Πευκάκια. Έτσι δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία θεωρώντας το περιστατικό ως μια συνήθη τακτική εκφοβισμού των αρχών με στόχο να ανακόψουν την αντικαθεστωτική δράση των αγωνιστών. Continue reading →