Διανύουμε μια εποχή που το καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε κρίση, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε διεθνές επίπεδο. Λόγω της οικονομικής δυσλειτουργίας τα όνειρα της κοινωνικής ανέλιξης, της υλικής αφθονίας και της οικονομικής ευμάρειας φαντάζουν τώρα πιο μακρινά και απραγματοποίητα, όσο ποτέ άλλοτε τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Επιπλέον η κυριαρχία αναγκάζεται να πάρει πίσω προνόμια και παραχωρήσεις περασμένων χρόνων και αρκετά κοινωνικά κομμάτια αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να βρεθούν (ή βρίσκονται ήδη) σε κατάσταση οικονομικής ανέχειας. Στο κοινωνικό σώμα πλέον διαμορφώνεται μια διάχυτη δυσαρέσκεια η οποία και εκφράζεται αρκετά συχνά, ωστόσο με μερικούς ή συντεχνιακούς αγώνες. Αγώνες οι οποίοι παρά την συμβολή τους στη διαμόρφωση κλίματος κοινωνικής αναταραχής, δεν έχουν να προσφέρουν μια συνολικότερη προοπτική ριζοσπαστικού αγώνα.
Η επαναστατική προοπτική ωστόσο προτάσσεται έντονα αυτά τα χρόνια από τον ευρύτερο αναρχικό/επαναστατικό χώρο, κάποιες συνιστώσες του οποίου προχώρησαν και σε αυξημένες ποσοτικά και ποιοτικά επιθετικές ενέργειες, εφαρμόζοντας στην πράξη ζητήματα όπως η οργάνωση και η άμεση αντιπαράθεση με τις δυνάμεις της εξουσίας, πλήττοντας έτσι ακόμα περισσότερο την εικόνα του “άτρωτου κράτους”. Σ’ ένα περιβάλλον λοιπόν που οι εικόνες της κοινωνικής ειρήνης αρχίζουν να φθείρονται και η κοινωνική συνοχή διαταράσσεται, με τα κόμματα να ‘χουν χάσει την αξιοπιστία τους και να μην μπορούν να κατευνάσουν τα πνεύματα, μιας και οι διακηρύξεις και οι υποσχέσεις για οικονομική εξυγίανση δύσκολα γίνονται πλέον πιστευτές, η κυριαρχία έχει θορυβηθεί (και μάλιστα όχι άδικα) από την αύξηση των πιθανοτήτων για γενίκευση της κοινωνικής αναταραχής.
Επιπλέον έχει ανιχνεύσει τον καταλυτικό ρόλο που μπορεί να έχει σε αυτήν την γενίκευση της αναταραχής, ο πολύμορφος αναρχικός/επαναστατικός χώρος.
Έτσι το κράτος αναγκάζεται να οχυρωθεί και περνώντας στην αντεπίθεση να χρησιμοποιεί επιθετικά μέσα. Αυξάνει λοιπόν την καταστολή και προληπτικά και σε άμεσο χρόνο τόσο στους επιμέρους αγώνες όσο και στον αναρχικό χώρο. Παράλληλα γίνεται η προσπάθεια από την μεριά της κυριαρχίας να παραμείνουν οι διάφοροι αυτοί αγώνες κατακερματισμένοι και ξεκομμένοι, όπως και τα σύνολα υποκειμένων που τους πραγματοποιούν,.
Tα ΜΜΕ έχουν βασικό ρόλο σ’ αυτό το εγχείρημα, καθώς προσπαθούν να κρατήσουν εμφανώς διαχωρισμένους τους διάφορους μερικούς αγώνες, προβάλλοντας συνεχώς τα σημεία σύγκρουσης της κάθε κοινωνικής ομάδας που δίνει έναν αγώνα με τις υπόλοιπες, δικαιολογώντας έτσι την καταστολή. Επίσης , μέσω αυτών γίνεται εμφανής η προσπάθεια διασποράς φόβου σε όσους αγωνίζονται ή σκέφτονται να αγωνιστούν με οποιοδήποτε τρόπο αλλά και η προσπάθεια επανάπλασης της εικόνας του παντοδύναμου κράτους.
Έτσι τον τελευταίο χρόνο παρατηρήθηκαν χτυπήματα σε πορείες, συγκεντρώσεις, καταλήψεις, και πολλές συλλήψεις αναρχικών, ο αριθμός των οποίων είναι πρωτοφανής για την Ελλάδα αναλογικά με το χρονικό διάστημα μέσα στο οποίο πραγματοποιήθηκαν και που προφανώς είναι προϊόν των ίδιων τους/μας των επιλογών.
Όλα τα παραπάνω, ουσιαστικά είναι αποτέλεσμα της όξυνσης αυτού του πολέμου που διεξάγεται στα σπλάχνα της κοινωνίας. Όταν το ένα στρατόπεδο εντείνει τις εχθροπραξίες, το αντίπαλο είναι αναγκασμένο να αντιδράσει. Συγκεκριμένα, απ’ την στιγμή που η (απ’ το αναρχικό κίνημα εκπορευόμενη) δράση παίρνει μια δυναμικότερη μορφή σε σχέση με παλαιότερα χρόνια, είναι λογικό το κράτος να απαντήσει σε αυτή την απειλή. Η όξυνση ενός πολέμου συνεπάγεται με σκληρότερες μάχες, έτσι λοιπόν η συνθήκη που επιβάλλει περισσότερες απώλειες συντρόφων μόνο ως λογική μπορεί να εκληφθεί. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να αφεθούμε μοιρολατρικά σε μια κατάσταση στην οποία οι σύντροφοί μας θα στοιβάζονται στις φυλακές.
Το πρώτο και ίσως πιο σημαντικό βήμα της αντεπίθεσης μας πρέπει να’ ναι η ανάλυση της κίνησης που επιχειρείται από το κράτος. Σ’ αυτό το πλαίσιο λοιπόν αναγνωρίζουμε ότι η φυλάκιση ενός συντρόφου, έχει τρεις στόχους. Ο πρώτος και πιο προφανής, είναι η απενεργοποίηση του επαναστάτη όσον αφορά την δράση και συμμετοχή στις κοινωνικές διεργασίες. Ο δεύτερος είναι η τιμωρία του ατόμου ώστε να σταματήσει αυτοβούλως την υλοποίηση σκέψεων που εμπεριέχουν προσωπικό κίνδυνο. Και τρίτος , που εν μέρει συνδέεται με τον δεύτερο, είναι ο παραδειγματισμός αυτών που δρουν ή σκέφτονται να δράσουν με τον ίδιο τρόπο που έδρασε ο αιχμάλωτος σύντροφος, χρησιμοποιώντας έτσι την ανελεύθερη κατάσταση του συντρόφου ως παράδειγμα προς αποφυγή.
Είναι σημαντικό να αντιληφθούμε ότι σε μια εποχή που οι φυλακισμένοι αναρχικοί ξεπερνούν σε αριθμό τους 40, γίνεται κάτι περισσότερο από επιτακτική η δημιουργία σχέσεων μεταξύ συντρόφων, με κύριο γνώρισμα τους, ως χαρακτηριστικό, την αλληλεγγύη και την αλληλοστήριξη μεταξύ των αγωνιστών εντός της επαναστατικής κοινότητας σε “υλικό” , μα και σε “άυλο” επίπεδο.
Είναι ακόμη πιο σημαντικό ως φυλακισμένοι τουλάχιστον, να ξεκαθαρίσουμε ότι κάθε κίνηση αλληλεγγύης, κάθε δράση που αποδεικνύει στη πράξη τις παραπάνω σχέσεις, φορτίζει με “αγωνιστική ενέργεια” τις δικές μας μπαταρίες για την επιβίωση μας εντός των τειχών.
Σε κάθε περίπτωση, βέβαια, θέλουμε και ελπίζουμε ο καθένας να αντιλαμβάνεται αυτού του είδους τις κινήσεις, ως μια ακόμη πτυχή του απελευθερωτικού αγώνα, στα πλαίσια μιας διαρκούς επιδίωξης για την γέννηση πιθανοτήτων που θα ανοίξουν νέες οδούς αγώνα και θα δημιουργήσουν ευκαιρίες, για κάθε έναν από εμάς, στο να εφαρμόσει και να εξελίξει την αναρχική και επαναστατική δράση: να διαχύσει και να εξελίξει τον ριζοσπαστικό λόγο, να εφαρμόσει και να εξελίξει την ριζοσπαστική πράξη.
Πέρα από τυπικές δηλώσεις συμπαράστασης. Πέρα από μια περιστασιακή ανάδειξη ζητημάτων. Κάνοντας βήματα μπροστά, ξεκινώντας όμως από ‘κει που τελειώνουν αυτά των προηγούμενων.
Παρόλο που δεν μπορούμε να παραστούμε ως φυσικές οντότητες, καλούμε κι εμείς στην πανελλαδική πορεία ενάντια στην κρατική καταστολή, το Σάββατο 16 Απριλίου ,στις 12:00 στην Θεσσαλονίκη θέλοντας έτσι να εκμηδενίσουμε τις αποστάσεις που μας χωρίζουν.
“Αν δεν μοιραστούμε κοινούς αγώνες
θα μοιραστούμε κοινές ήττες!”
Δημτσιάδης Δ.
Σκουλούδης Γ.
Φεσσάς Δ.
ΤζίφκαςΣ.
Τσιλιανίδης Χ.