Η παρουσια μου εδω δεν σηματοδοτει επ’ουδενι την αποδοχη απο μερους μου της ιδιοτητας του κατηγορουμενου.Αν και θεωρω οτι η μεχρι τωρα εξελιξη της διαδικασιας κατερριψε τα γελοια στοιχεια της εμπλοκης μου στην υποθεση.Ολοι ειδαμε τα αυτοκινητα που αλλαζουν χρωμα,τις χυτρες που αλλαζουν μεγεθος κατα βουληση και αλλα φαιδρα.Αλλωστε δεν πρεπει να ξεχναμε οτι με αναλογης βαρυτητας στοιχεια εκδοθηκε ενταλμα συλληψης για ανυπαρκτο προσωπο.

Παρολα αυτα προτιμησα να μην συνδιαλλαγω με το δικαστηριο και, μπροστα στους εκβιαστικους ορους και αξιωσεις του,να απεχω απο την συγκεκριμενη διαδικασια.Επελεξα να το απαξιωσω με την σειρα μου οπως αυτο απαξιωσε τους κατηγορουμενους και τους αλληλεγγυους συντροφους.Αλλωστε ο διεκπεραιωτικος ρολος του σε διατεταγμενη υπηρεσια δικαστηριου και οι προθεσεις των πολιτικων εντολεων του αποκαλυφθηκαν ξεκαθαρα πριν ελαχιστες μερες,οταν εξασφαλισε αμεσα τον εξοπλισμο που απαιτουταν  για προβολη ασχετων με την υποθεση φωτογραφιων καποιωνα κατηγορουμενων,ενω στο αρχικο αιτημα μας για μαγνητοφωνηση της δικης ειχε επικαλεστει υπερογκο κοστος!!!

Το γεγονος βεβαια αυτο ειναι σταγονα μεσα στον ωκεανο της γενικοτερης δικαστικης αυθαιρεσιας,ωστοσο ενδεικτικο των ορων με τους οποιους διεξαγεται η δικη.

Φυσικα δεν θα μπορουσε να γινει διαφορετικα .Κι αυτο γιατι στην ουσια της αυτη παραμενει μια δικη πολιτικη,παρολη την προσπαθεια εξαλειψης της εννοιας αυτης απο  το συγχρονο δημοκρατικο καθεστως.Ειναι μια δικη που συγκρουονται δυο κοσμοι.
Απο την μια πλευρα το συμπλεγμα των τεσσαρων εξουσιων με αιχμη του δορατος την δικαστικη,αλλαζονικη και υπεροπτικη,θωρακισμενη πισω απο τον νομικο της κωδικα.Συμπυκνωση και δικαιωση του κυριαρχου κωδικα αξιων της κοινωνιας.

Και απο την αλλη ανθρωποι με διαφορετικες διαδρομες,επιλογες,αναφορες και χαρακτηρες,με εναν κοινο ομως παρανομαστη.Ανθρωποι που προτασσουν εννοιες οπως φιλια,συντροφικοτητα,αλληλεγγυη και δεν δισταζουν να πληρωσουν για αυτες με προσωπικο κοστος.Ανθρωποι τελος οι οποιοι εχθρευονται αυτον τον κοσμο και δεν σκυβουν το κεφαλι μπροστα του.Σε αυτους τους τελευταιους τοποθετω και εγω τον εαυτο μου.

Αναποτρεπτα λοιπον αρνουμαι να απολογηθω ενωπιων σας.Οι γραμμες αναμεσα μας ειναι ξεκαθαρες και τιποτα δεν μπορει να τις θολωσει.Ειναι η διαφορα αναμεσα στην υποταγμενη και την εξεγερμενη συνειδηση.Γι’αυτο αρνουμαι να αναγνωρισω τη διαδικασια σας και να συνδιαλλαγω μαζι σας.

Εσεις μπορειτε μονο να με καταδικασετε και οχι να με κρινετε.Αντιστοιχα μπορειτε μονο να με αθωωσετε και οχι να με δικαιωσετε.

Η μονη κριση που υπολογιζω και με ενδιαφερει πραγματικα ειναι εκεινη του εαυτου μου και οσων νιωθουν οτι μοιραζομαστε την ιδια απεχθεια για αυτον τον κοσμο,τα οργανα του και τους ρολους του.

Τα γεγονότα γνωστά σε γενικές γραμμές: στις 17-1-11 ξεκινά η δίκη κάποιων από τους κατηγορουμένους για συμμετοχή στην Ε.Ο. Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς. Από την έναρξη της έγινε εμφανές πως η δημοκρατία ήταν αποφασισμένη να επιβάλλει τους όρους της, χρησιμοποιώντας την προσέλευση των συντρόφων ως ευκαιρία να χτυπήσει σε δύο πεδία˙ πρώτον να διασπάσει τον δεσμό των κατηγορουμένων με τους αλληλέγγυους παρευρισκομένους σε μια προσπάθεια απονοηματοδότησης και αποπολιτικοποίησης της δίκης και δεύτερον να εμπλουτίσει τα αρχεία της ΔΑΕΕΒ με ονόματα και φωτογραφίες για μελλοντικές χρήσεις. Η άμεση αντίδραση των κατηγορουμένων να αποχωρήσουμε –αυθόρμητη όσο και αποφασιστική- έδειξε πως δεν ήμασταν διατεθειμένοι να ανεχτούμε τον δημοκρατικό ολοκληρωτισμό. Αν και η κίνησή μας αυτή, όπως και όσες ακολούθησαν, προκάλεσε αρχικά αμηχανία και μπλόκαρε την εξέλιξη της διαδικασίας, έφτασε στα όρια της και η μεταξύ μας συνεργασία ως κατηγορουμένων, λόγω της μεγάλης ανομοιογένειάς μας ως σύνολο, καθώς είμαστε άτομα με διαφορετικές θέσεις, απόψεις ακόμα και προσωπικότητες. Αυτό βέβαια σε καμία περίπτωση δεν ακυρώνει την σημασία της μάχης που δόθηκε, αφού ήταν η πρώτη φορά που επιχειρήθηκε να απαντηθούν σε μια δικαστική αίθουσα στα ίσια και επί της ουσίας οι εκβιασμοί της δημοκρατίας. Όσο αναμφισβήτητη και ιστορικά κατοχυρωμένη είναι η παρουσία και η πολιτική υπεράσπιση σ’ ένα δικαστήριο, άλλο τόσο είναι αναμφισβήτητο πως δεν είναι η μοναδική πολιτική πρόταση, καθώς κάθε πράξη –δεδομένης και της ιστορικότητας των πολιτικών δικών- έχει τη δική της ξεχωριστή βαρύτητα. Ο επαναστατικός λόγος δεν εξαντλείται στις δικαστικές αίθουσες αλλά κυρίως στις κουβέντες όσων τον εκφέρουν. Παρόλα τα λάθη και τις αδυναμίες του ο αγώνας αυτός αποτέλεσε μια πολύτιμη εμπειρία στην κατεύθυνση της αντίστασης στις ισοπεδωτικές συνθήκες που επιβάλλονται στις πολιτικές δίκες. Εμπειρία που χρειάζεται να κεφαλαιοποιηθεί, ενόψει μάλιστα και του πλήθους των υποθέσεων που θα εκδικαστούν το προσεχές διάστημα με σκοπό την ανατροπή του κλίματος στα ειδικά δικαστήρια. Έχοντας κατά νου τα παραπάνω, θεωρώ ότι γίνεται κατανοητό γιατί εμμένω στην αρχική μου απόφαση περί αποχώρησης από την δίκη, παρόλο που τα «στοιχεία» της εμπλοκής μου έχουν καταρρεύσει ήδη από τις πρώτες συνεδρίες. Θεωρώ ότι ο άξονας της αλληλεγγύης τον «μέσα» με τους «έξω» είναι η αιχμή του δόρατος της αντεπίθεσής μας. Αυτή η απόφαση βέβαια αφορά την τωρινή δίκη και όχι απαραίτητα και τις επόμενες –χωρίς όμως και να το αποκλείει- καθώς κάθε μελλοντική απόφαση θα παρθεί με τα τότε δεδομένα.

ΥΓ. Θερμούς χαιρετισμούς σε όλους όσους με πείσμα των καιρών επιλέγουν να εκφράζουν την αλληλεγγύη τους με οποιοδήποτε τρόπο, δίνοντας νόημα στην λέξη.

Γιώργος Καραγιαννίδης Α’ πτέρυγα Κορυδαλλού