Διανύουμε αναμφίβολα μια περίοδο, όπου οι συνολικοί όροι διαβίωσης σ’ αυτόν τον κόσμο επαναδιαπραγματεύονται. Η αστραφτερή βιτρίνα του καπιταλισμού έχει γίνει θρύψαλα για να αποκαλύψει πίσω της τη διαδικασία της σήψης και της παρακμής. Οι δημοκρατικές ψευδαισθήσεις και οι καπιταλιστικές υποσχέσεις παίρνουν πόδι μαζί με την πλασματική αφθονία –με δανεικά- της χρυσής εποχής του καπιταλισμού των προηγούμενων δεκαετιών, ενώ η γη της επαγγελίας με ιδιόκτητη πισίνα, 2 αυτοκίνητα και 4 τηλεοράσεις δίνει τη θέση της στη γκρίζα έρημο της κατάθλιψης, της απελπισίας, της ανασφάλειας και του φόβου. Η κυριαρχία, επιδεικνύοντας την ικανότατη ευελιξία της, αναδιπλώνεται σε ένα νέου τύπου ψηφιακά προγραμματισμένο ολοκληρωτισμό και στήνει  αναχώματα με νέες αστυνομικές ομάδες, βιομετρικές βάσεις δεδομένων και νέα ελαστικά ‘αντιτρομοκρατικά’ νομοθετήματα, στην προσπάθεια οχύρωσής της απέναντι στον εσωτερικό εχθρό, που απειλεί την εύθραυστη κοινωνική ειρήνη. Το διάφανο κοινωνικό κάτεργο μετατρέπεται σε φυλακή υψίστης ασφαλείας, καθώς η επί δεκαετίες χτισμένη κοινωνική συνοχή τίθεται υπό επαναδιαπραγμάτευση των όρων της πάνω στις βάσεις στις οποίες είχε στηριχτεί. Στη συμμετοχικότητα στον πλούτο και την κατανάλωση, στις υποσχέσεις και ελπίδες για κοινωνική ανέλιξη και καταξίωση, στη μισθωτή εργασία σαν μέσο για την εκπλήρωση αναγκών και επιθυμιών και ως εισιτήριο για την αυτοεκπλήρωση του ανθρώπου σε ένα κόσμο καταναλωτικών ονείρων και αισθήσεων.

Continue reading →