Στις 19/07/2011 στη δικαστική αίθουσα των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού, η δομημένη και με διαρκή δράση τρομοκρατική οργάνωση με την ονομασία “τριμελές εφετείο κακουργημάτων” που αποτελείτο από τρία μέλη (Μ. Βαρελά, Μ. Δημητροπούλου, Π. Αθανασόπουλο) απέδωσε συνολικά 130 χρόνια κάθειρξη σε 7 άτομα για την υπόθεση Χαλανδρίου.

Στη δίκη αυτή παραπέμφθηκα με ένα ευφάνταστο βούλευμα που επικαλείται την εμπλοκή μου λόγω επισκέψεων στο σπίτι του Χαλανδρίου και λόγω “του τρόπου ζωής μου” όπως αναφέρει! Με την απόφασή τους δεν μου απέδωσαν μόνο συμμετοχή σε οργάνωση αλλά και συμμετοχή σε ενέργεια και σε κατασκευή δύο μηχανισμών, πράγμα που καθιστά ολοφάνερο πως η ποινή αυτή (11 χρόνια κάθειρξη) δεν διαμορφώθηκε με γνώμονα τη δικογραφία αλλά με γνώμονα το τι θα πρέπει να μου φορτωθεί ώστε να μην ανοίξουν για μένα οι πόρτες των φυλακών στο άμεσο μέλλον και γι’ αυτό δεν μου έδωσαν ούτε την αναστολή. Έτσι λοιπόν παρατείνεται η κράτησή μου στο κάτεργο ανηλίκων, ενώ αυτή η ιστορία καταδίωξης μετράει για μένα παραπάνω από 2 χρόνια ως τώρα από το Σεπτέμβρη του 2009 όταν και άρχισε.

Με αφετηρία εκείνο το Σεπτέμβρη απέφυγα για 7 μήνες τη σύλληψη σε μια προσπάθεια να γλιτώσω την προφυλάκιση μου ως το δικαστήριο (που πίστευα πως θα απαλλασσόμουν) και σε μια προσπάθεια να μην παραχωρήσω στους διώκτες μου το μονοπώλιο των αποφάσεων. Ήταν η προσωπική μου έμπρακτη ρήξη με το καθεστώς πρωτοφανούς (ως τότε!) διωκτικού παραλογισμού, μια εξεγερτική πράξη απέναντι στο θράσος της “αντί”τρομοκρατικής μια επιλογή περισσότερο υπαρξιακή.

Παρ’ όλ’ αυτά, από μεριάς μου η φυγοδικία δεν αποτελεί πρόταγμα για όλες τις περιπτώσεις δεδομένου ότι δεν είναι λίγες οι φορές που οι μπάτσοι επιδίωξαν την έκδοση ενταλμάτων με σκοπό την σύγχυση, την επιβάρυνση του κλίματος, την απομόνωση και εντέλει την ευκολότερη εξόντωση ανθρώπων. Πιο πρόσφατο παράδειγμα η υπόθεση των Μ.Οικονόμου, Α.Κόσσυβα (ληστεία ΕΤΕ Σχηματαρίου) που σκόπιμα οι κλήσεις κατηγορουμένων δεν έφτασαν στα χέρια τους. Τελικά οι σύντροφοι αθωώθηκαν.

ΟΠΟΥ ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΜΠΑΤΣΟΥ ΦΤΑΝΕΙ ΤΟ ΜΙΚΡΟΦΩΝΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ

Όσον αφορά το δικό μου ένταλμα σύλληψης, αποκαλύφθηκε ενώπιόν μου για πρώτη φορά στο δικαστήριο…Πως τον καιρό που οι τηλεοράσεις βοούσαν για καταζητούμενους και καταζητούμενες (η μια ήμουν εγώ και η άλλη δεν υπάρχει ως φυσικό πρόσωπο!) δεν υπήρχε κανένα ένταλμα από ανακριτικό γραφείο! Δηλαδή στην ουσία κατ’ επιταγή του 12ου ορόφου- γιάφκα της ΓΑΔΑ-  τα Μ.Μ.Ε. “εξέδωσαν” τηλεοπτικά εντάλματα, ενώ τα πραγματικά βγήκαν στις 10/01/10, δηλαδή 4 περίπου μήνες μετά την εισβολή στο Χαλάνδρι και την τηλεοπτική αναγγελία των ενταλμάτων. Γιατί το χειρίστηκαν έτσι; Τα συμπεράσματα δικά σας…Και όσο για κάποιους δημοσιογράφους … δικαστήρια έκαναν, κατηγορίες απέδωσαν, εντάλματα εξέδωσαν…Το μόνο που δεν έκαναν τότε ήταν να πάρουν τα όπλα και να βγουν για κυνήγι καταζητούμενων μαζί με τη ΔΑΕΕΒ.

ΟΤΑΝ  Ο  ΤΡΟΜΟΣ  ΓΙΝΕΤΑΙ  ΝΟΜΟΣ…

Η υπόθεση αυτή εκδικάστηκε πρώτη απ’ όλες όσες προέκυψαν από την υπερκατασταλτική περίοδο 2009-2011. Και επειδή όπως είναι γνωστό στο μέλλον θα ακολουθήσουν πολιτικές δίκες επί σειρά ετών, αυτή η πρώτη έπρεπε να εδραιώσει τη βαρβαρότητα δημιουργώντας δεδικασμένο και για τις μελλοντικές δίκες.

Σ’ αυτή τη δίκη βαρβαρότητα δεν ήταν μόνο οι ποινές αλλά και μια σειρά χυδαίων κινήσεων από την πλευρά της έδρας και της αστυνομίας:

• Αυτεπάγγελτος διορισμός δικηγόρων με σκοπό την ταχύτατη ολοκλήρωση της διαδικασίας ερήμην των κατηγορούμενων. Οι  περισσότεροι απ’ αυτούς   δεν αποτελούσαν επιλογή των κατηγορουμένων και αρνήθηκαν το διορισμό με αποτέλεσμα να διωχθούν ποινικά.
• Άρνηση των αιτημάτων για μαγνητοφώνηση των πρακτικών και για μη παρακράτηση των ταυτοτήτων.
• Ξύλο με τη φρουρά στα κρατητήρια, όπου για την όξυνση του τρομοκλίματος τα Μ.Μ.Ε. μετέτρεψαν τον τσαμπουκά σε “επιχείρηση απόδρασης των κατηγορουμένων”!
• Απροκάλυπτη κάλυψη των μπάτσων/μαρτύρων κατηγορίας από την έδρα, με απανωτές απορρίψεις αιτημάτων για τη διερεύνησης της  “αξιοπιστίας ” τους (π.χ. άρση απορρήτου των δικών τους τηλεφώνων).
• Εγκατάσταση μηχανημάτων με σκοπό την προβολή προσωπικών φωτογραφιών των κατηγορουμένων στο ακροατήριο, που αποτράπηκε ύστερα από έντονη διεκδίκηση και εντάσεις, ενώ ο γραμματέας της έδρας διαχώρισε τη θέση του διαφωνώντας με την προβολή. Την ίδια στιγμή ισχυρίζονταν ότι δεν ήταν δυνατόν να καλυφθεί το οικονομικό κόστος  για τα μηχανήματα των πρακτικών!
• Απαγόρευση εισόδου των πάντων στα κρατητήρια.
• Ασφυκτική αστυνομική παρουσία, με αποτέλεσμα οι μικροσυμπλοκές να καθορίσουν αυτή την πολύμηνη διαδικασία. Υπήρξαν μέρες που έπρεπε να δημιουργηθεί ολόκληρο θέμα για να επιτρέψουν τον καφέ.
• Καθημερινή παρουσία της αντιτρομοκρατικής στο ακροατήριο όπου παρακολουθούσαν και κατέγραφαν τα πάντα, ενώ δεν παρέλειπαν να σχολιάζουν.
• Το πιο ακραίο απ’ όλα ήταν η συνεχής  αποστολή δημοσιευμάτων και διαβιβαστικών της αντιτρομοκρατικής και του εισαγγελέα-ανακριτή (Ξ. Δημητρίου – Κ. Μπαλτάς), τα οποία παρόλο που η δικογραφία είχε κλείσει, εντάσσονταν στη δίκη ως σάλτσες στο ήδη επιμελώς φορτισμένο κλίμα. Επίσης η έδρα επιχειρούσε την αποπολιτικοποίηση της δίκης, ενώ συνεχώς η πρόεδρος διέκοπτε τους μάρτυρες υπεράσπισής μου με τη φράση “δε μας ενδιαφέρουν αυτά”, σε μια προσπάθεια να επισκιάσει τις τοποθετήσεις τους, πράγμα που διέγειρε διαρκώς την οργή μου, αλλά και όσων παρακολουθούσαν.

Η φασιστική συμπεριφορά της προέδρου, η αίθουσα στο εσωτερικό των φυλακών, οι στρατιές των ΕΚΑΜ αλλά και όλα τα ειδικά μέτρα, αλλά και όσα γεγονότα προανέφερα, αποτελούν την πολιτική στάση-απάντηση του κράτους, απέναντι σε όσους είναι εναντίον του. Με τον τρόπο αυτό πιστοποιείται μια άτυπη αναγνώριση του πολιτικού χαρακτήρα τέτοιου είδους δικαστηρίου, από το ίδιο το καθεστώς.

Σε πλήρη εναρμόνιση μ’ αυτή την κρατική γραμμή, έρχεται και ο τρομονόμος που ενσαρκώνει την επιβράβευση της ρουφιανιάς και της υποταγής (προβλέπει δυνατότητα απαλλαγής όσων δίνουν χρήσιμες πληροφορίες για ενέργειες και οργανώσεις /ελαττωμένη ποινή στους μεταμεληθέντες/ δυνατότητα αναστολής της ποινής τους), λύνει τα χέρια των διωκτικών ως προς την κατασκευή σκευωριών και τις βαλτές αστυνομικές ψευδομαρτυρίες γενικότερα ( προβλέπει πλήρη ανωνυμία μαρτύρων κατηγορίας!), ενώ εκβιάζει με ειδικές ρυθμίσεις για την ανάκριση και το DNA. Άρα αυτός και κάθε άλλος τρομονόμος δε μπορεί  παρά να είναι εχθρικός και οι βαριές ποινές είναι το φυσικό επακόλουθο για όποιον εναντιώνεται με την αξιοπρεπή στάση του στο νομικό πρόταγμα της υποταγής και στέκεται όρθιος μπροστά στην κρατική τρομοκρατία.

Όλα τα παραπάνω δεν τα λέω για ν’ αναδείξω τις αυθαιρεσίες του συστήματος εφ’ όσον θεωρώ ότι αυθαίρετη είναι η ίδια η ύπαρξη της εξουσίας και όχι κάποιες επιμέρους πρακτικές της. Τα λέω για να γίνει κατανοητό πως βρισκόμαστε σε μια εποχή βαθιάς συστημικής κρίσης που βασιλεύει η κρατική βαρβαρότητα, σε μια εποχή όπου η ιστορία κάνει κύκλους και επαναφέρονται οι διωκτικές και δικαστικές πρακτικές των δικτατοριών και των πολέμων. Προσωπικά δεν τρέφω καμία αυταπάτη πια πως μπορεί να μην είναι έτσι. Έχει γίνει ξεκάθαρο…

Ας μην ξεχνάμε όμως πώς φτάσαμε μέχρι εδώ… Η εξέγερση του Δεκέμβρη ‘08 ενδυνάμωσε το αντικαθεστωτικό κίνημα και επιτεύχθηκε σε κάποιο βαθμό η διασύνδεσή του με ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια, έστω προσωρινά, δημιουργώντας μια συνθήκη ενοχλητική για την καθεστωτική ευημερία. Ως αντίδραση σε αυτό και δεδομένου ότι η κρίση είχε ήδη περάσει το κατώφλι της Ελλάδας εκπονήθηκε ένα στρατηγικό σχέδιο εξόντωσης του α/α χώρου που έγινε αισθητό με δεκάδες κατασταλτικές κινήσεις  η μια μετά την άλλη, με αφετηρία το Χαλάνδρι (’09) που στη συνέχεια ακολούθησε μια σειρά διώξεων, συλλήψεων, εισβολών σε διάφορους ριζοσπαστικούς χώρους και σπίτια. Μια σειρά κινήσεων που κορύφωσαν την καταστολή. Το σχέδιο αυτό είχε ως στόχο την πάταξη των αντιστάσεων που ξεπηδούσαν μέσα από αυτή την συνθήκη. Οι κατασταλτικές αυτές κινήσεις( με κορύφωση την δολοφονία του Λ.Φούντα) και οι διώξεις της περιόδου ’09-’11 (χωρίς ιδιαίτερα κριτήρια πέραν της πολιτικής ταυτότητας όσων έμπαιναν στο στόχαστρο),  λειτούργησαν παραδειγματικά για όλους, όπως σκόπευαν. Λειτούργησαν σαν απειλητικός μανδύας που σκέπασε ολόκληρο το ριζοσπαστικό κίνημα, πραγματώνοντας ουσιαστικά τη διασπορά φοβικών συνδρόμων, όπου μεγάλο μέρος ανθρώπων υπό το φόβο της στοχοποίησης γέμισαν αναστολές και ανησυχίες για το τι θα ακουμπούν, σε ποια σπίτια θα πηγαίνουν και με ποιους θα μιλούν κτλ… Και κάπως έτσι η αστυνομία σκέψης έγινε ο πιο ισχυρός κατασταλτικός μηχανισμός που βίδωνε τα γρανάζια του μέσα στα ίδια μας τα μυαλά.

Δεν άργησαν όμως να φανούν και οι επιπτώσεις της γενικευμένης συστημικής κρίσης που ολοένα και βάθαινε επιφέροντας τις πιο ακραίες εκφάνσεις  της κρατικής τρομοκρατίας (υπογραφή μνημονιακών συμφώνων υποδούλωσης, τραυματισμοί και παρ’ ολίγον δολοφονίες διαδηλωτών από τις δυνάμεις καταστολής,) σε όλα τα επίπεδα οι οποίες δημιούργησαν ένα αιμόφυρτο κοινωνικό πεδίο: όξυνση κοινωνικών και ταξικών ανισοτήτων, αφαίρεση κοινωνικών κεκτημένων, κορύφωση ενδοταξικού αλληλοσπαραγμού, φτώχεια και ένα ηφαίστειο μαζικής οργής έτοιμο να εκραγεί μόλις τελειώσει ο χρόνος στην κλεψύδρα της ανοχής. Ή τουλάχιστον έτσι δείχνουν τα πράγματα…Αν όμως όντως είναι έτσι, το σίγουρο είναι ότι αυτές είναι οι συνθήκες που καθιστούν ευάλωτη στο ριζοσπαστισμό την κοινωνία που ματώνει και σταδιακά ο θάνατος απλώνεται τριγύρω της. Είναι οι συνθήκες αυτές που ωθούν την  κοινωνία  στο να σταθεί υπόλογη απέναντι στον εαυτό της, τόσο για τη διαρκή υποτέλειά της μπροστά στις ελίτ , όσο και για την ανοχή της στους διαμεσολαβητές που διαχειρίζονται την κοινωνική και πολιτική ζωή.

Αυτές είναι οι συνθήκες που δημιουργούν ανατρεπτικές προοπτικές, άρα είναι  και οι ιδανικότερες συνθήκες μέσα στις οποίες οι αγωνιστές πρέπει να εξοντωθούν βάση οργανωμένου σχεδίου.

Μέσα στο πλαίσιο αυτού του σχεδίου τοποθετώ και εγώ τη δίωξή μου και την πολιτική μου καταδίκη.

Υ.Γ. Την Κυριακή 6/11/11 ξέσπασε πυρκαγιά στα κρατητήρια αλλοδαπών της Αμυγδαλέζας, με τραυματίες εφτά ανήλικους  μετανάστες που  κρατούνταν για απέλαση, οι οποίοι υπέστησαν  σοβαρά εγκαύματα  και αναπνευστικά προβλήματα. Ενώ οι κρατούμενοι  στο τμήμα συνοριακής φύλαξης (φυλάκιο Έβρου), παρά το απόλυτο καθεστώς απομόνωσής τους από τον έξω κόσμο, κατάφεραν και δημοσίευσαν μια επιστολή αναδεικνύοντας την κυνική πραγματικότητα: επικίνδυνα άθλιες συνθήκες διαβίωσης, συνεχής ξυλοδαρμός από την αστυνομία, άγνοια για το μέλλον της κράτησής τους. Επίσης μια γυναίκα 32 ετών βρέθηκε απαγχονισμένη σε κρατητήρια της Πάτρας ενώ απόπειρα αυτοκτονίας έκανε κρατούμενος στις φυλακές Τρικάλων. Όσο υπάρχουν φυλακές, ο θάνατος θα παραμονεύει μέσα τους. Στις πυρκαγιές, στη στέρηση δυνατότητας επαρκούς αντιμετώπισης προβλημάτων υγείας, στα ναρκωτικά, στην ψυχολογική εξαθλίωση που ωθεί τους κρατούμενους στην αυτοκτονία. Τελικά το μόνο εύκολο είναι να πεθάνει κανείς μέσα στις φυλακές…

Νίνα Καρακατσάνη

Γυναικείες Φυλακές Θήβας.