“Εξάλλου, όσα προηγήθηκαν της δίκης, οι μεταβολές της νομοθεσίας και οι συνθήκες κράτησης, μας είχαν κάνει σαφές ότι δεν είχαμε να κάνουμε με μια νομική διαδικασία, αλλά ότι ενεργοποιούταν η δικαιοσύνη ως μέσο πολέμου. Στην πραγματικότητα αυτό που τους ενδιέφερε ήταν να μας εξοντώσουν πολιτικά. Και ενάντια σε αυτό, δεν γινόταν να αμυνθούμε αποτελεσματικά με νομικά μέσα, εκεί έπρεπε να δράσουμε πολιτικά.”
-Ίρμγκαρντ Μέλερ-
Στις 17/1/2011 ξεκίνησε το έκτακτο στρατοδικείο στο εσωτερικό των φυλακών κορυδαλλού.
Η δικαστική και εκτελεστική εξουσία, από την αρχή της διαδικασίας έκαναν σαφές πως δεν διατίθενται να αφήσουν έκθετη την ολοκληρωτική ηγεμονία τους σε όσους τολμήσουν να την αμφισβητήσουν.
Το στρατοδικείο τους αποπειράθηκε να απομονώσει τους αντικαθεστωτικούς τους εχθρούς από το κίνημα αλληλεγγύης που θέλησε να σταθεί δίπλα τους. Επιχείρησε να αποπολιτικοποιήσει, να απονοηματοδοτήσει και να ακρωτηριάσει την αμφίδρομη ιδιότητα που χαρακτηρίζει την αλληλεγγύη.
Πέρα από την απομόνωση που επιχειρήται όμως, ενεδρεύει και στέκει πιο αισθητή από ποτέ η αυριανή ποινικοποίηση των συντροφικών και φιλικών σχέσεων.
Από την φωτοτύπηση των στοιχείων και την παρακράτηση των ταυτοτήτων των παρευρισκόμενων στην διαδικασία ως απαραίτητη προϋπόθεση για την είσοδο στην αίθουσα, μέχρι την ευθεία και απροκάλυπτη τακτική φακελώματος των συντρόφων, από φωτογραφίεςπου καταλήγουν στα συρτάρια της Δ.Α.Ε.Ε.Β.
Όλα αυτά συνθέτουν ένα πλάνο στρατηγικής των καθεστωτικών και κατασταλτικών μηχανισμών, που αποσκοπεί στην παγίωση και την παραδοχή τέτοιων συνθηκών, στοχεύοντας πλέον ξεκάθαρα στην διάχυση ενός κλίματος τρομοκρατίας σε όποιον θεωρεί πως είναι επιτακτική ανάγκη να σταθεί έμπρακτα δίπλα στους πολιτικούς αιχμαλώτους.
Ο τομέας της δικαιοσύνης εργαλειοποιήται ακολουθώντας και επιβάλλοντας της διαταγές της ασφάλειας. Αυτό το πλέγμα αλληλοεξαρτώμενων εξουσιών καθιστά ξεκάθαρη την επιλογή του κρατικού μηχανισμού, που επιχειρεί να εξοντώσει ποινικά, ηθικά αλλά κυρίως πολιτικά τους επαναστάτες. Αυτή η αντεπαναστατική στρατηγική συμπληρώνει ένα σύνολο πολεμικής που επιχειρεί να “σκεπάσει” τους πολιτικούς αντιπάλους για να επιτύχει ανεμπόδιστα την εξόντωσή μας.
Η παραπάνω συνθήκη έδρασε καταλυτικά στο να συνειδητοποιήσουμε και να συνεκτιμήσουμε την αναγκαιότητα μιας θέσης η οποία θα μας εξασφάλιζε πως ένας επιπλέον καθεστωτικός εκβιασμός θα εκλαμβανόταν ως απαγορευτικός από την μεριά μας.
Ήταν η συγκεκριμένη συνθήκη όπου οι 6 προφυλακισμένοι κατηγορούμενοι, έπειτα από συζήτηση που πραγματοποιήσαμε,καταλήξαμε από κοινού, με πλήρη συνείδηση και διαύγεια πάνω στην επιλογή μας. Εάν η έδρα εξακολουθούσε να εμμένει στην καθιέρωση αυτού του φασιστικού μέτρου, θα αποχωρούσαμε από την διαδικασία αρνούμενοι να την νομιμοποιήσουμε, παύοντας έτσι και τους συνηγόρους μας.
Έως ότου αυτό το φασιστικό μέτρο να αλλάξει και εξασφαλιστεί ο δημόσιος χαρακτήρας αυτής της πολιτικής δίκης, αποφανθήκαμε πως το να επιστρέψουμε θα ήταν τουλάχιστον ανάρμοστο, τόσο προς τους εαυτούς μας, όσο και προς τους συντρόφους/αλληλέγγυους που παρέστησαν για να μας στηρίξουν.
Για λόγους πολιτικής συνέπειας και προς αποφυγήν ηθικής ανέχειας, αποχωρήσαμε από την αίθουσα δια των συνηγόρων μας, όπως διαπίστωσαν και οι παρευρισκόμενοι σύντροφοι.
Στο σημείο αυτό θα ήταν σημαντικό αλλά και αναγκαίο να γίνουν κάποιες επισημάνσεις όσον αφορά το σύνολο των ανθρώπων που “συμμετέχουν” σε αυτήν τη δίκη.
Σε αυτήν τη διαδικασία βρισκόμαστε άτομα με διαφορετικές πολιτικές θέσεις, θεωρητικές προεκτάσεις, διαφορετικές υπερασπιστικές γραμμές, διαφορετικές διαπροσωπικές σχέσεις.
Σε αυτή τη δίκη παρίστανται δύο προφυλακισμένα μέλη της Ε.Ο.Σ.Π.Φ., αλλά και άλλοι προφυλακισμένοι οι οποίοι αρνούμαστε τις κατηγορίες που μας αποδίδονται.
Παρόλα αυτά όλοι εμείς συναντηθήκαμε απαιτώντας το αυτονόητο, ανακαλύπτοντας έτσι μια κοινότητα στα πλαίσια της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας.
Η κοινή απόφαση που πήραμε, παρότι ετερόκλητα άτομα είχε ένα κοινό παρανομαστή. Την έμπρακτη εναντίωση και αμφισβήτηση στοσώμα του δικαστηρίου.
Δεν ήταν, ούτε είναι μια απόφαση μεταξύ των μελών της οργάνωσης, αλλά μια συμφωνία ανάμεσα σε ανθρώπους με υπόσταση, συνείδηση και ακεραιότητα. Είναι μια συμφωνία βασισμένη στην συνέπεια και την πολιτική νηφαλιότητα, απέναντι στον εκβιασμό αυτού του ολοκληρωτικού καθεστώτος.
Η συλλογική αυτή θέση συνεπάγεται τον προσδιορισμό των πρακτικών και θεωρητικών πολιτικών βάσεων, που διαχωρίζουν την ξεκάθαρη και υπεύθυνη στάση από τον πολιτικό χαμελεωντισμό.
Επειδή τα “στοιχεία” που με εμπλέκουν στην υπόθεση είναι ανύπαρκτακαι τα σενάρια της αντιτρομοκρατικής αυθαίρετα, είναι γεγονός πως εάν παρουσιαζόμουν στο δικαστήριο το ποσοστό επίτευξης της αποφυλάκισής μου θα ήταν εκ των πραγμάτων υψηλό αλλά και ρεαλιστικό.
Υπάρχουν πράγματα όμως που με αγγίζουν ως το κόκκαλο και δεν προτίθεμαι να τα υποθηκεύσω σε μια σύμβαση που θα μου εξασφάλιζεμια ευνοϊκότερη μεταχείριση από την εξουσία, γιατί εάν έχω χώρο μέσα μου μονάχα για μια πίστη, αυτή είναι για τον αγώνα.
Για μένα η συνέπεια και συνέχεια του αγώνα, όπως και η άρνηση παρουσίασης μου στο στρατοδικείο τους, είναι μια ακόμα πράξη για την επανοικειοποίηση της μνήμης του παρελθόντος, της συνέπειας του παρόντος και της αξιοπρέπειας στη διάρκεια του μέλλοντος.
Οι πολιτικές μου θέσεις δεν μου επιτρέπουν να υποστώ άλλον ένα καθεστωτικό ή “αγωνιστικό” εκβιασμό.
Στέκω ανυποχώρητος, συναντώντας τον εαυτό μου στην πρακτική της επαναστατικής αμφισβήτησης.
Γνωρίζω πως το κράτος τους εχθρούς του τους κυνηγά σαν λυσσασμένο σκυλί. Ως πολιτικός κρατούμενος όμως δεν έχω να παζαρέψω τίποτα.
Δηλώνω πως δεν πρόκειται να εμφανιστώ στο έκτακτο στρατοδικείο τους έως ότου αυτό το φασιστικό μέτρο να αλλάξει.
Εάν περιμένουν από εμένα να νομιμοποιήσω την απομόνωση των πολιτικών κρατουμένων στα στρατοδικεία, αλλά και τις επερχόμενες διώξεις των συντρόφων, ένα έχω να πω:
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ.
Όποιος δεν χαμογελάει μπροστά στον γκρεμό, δυστυχώς έχει συνυπολογίσει το ύψος και αναπόφευκτα τον έχει καθορίσει.
Μέχρι τη αντάμωση, ως το τέλος, μέχρι την απελευθέρωση.
Ζήτω ο ανατρεπτικός Αγώνας. Ζήτω η Επανάσταση.
Μασούρας Παναγιώτης
πολιτικός κρατούμενος
Ά πτέρυγα κορυδαλλού
Φλεβάρης 2011