Όσος χρόνος και αν περάσει ένα βίωμα είναι χρήσιμο όχι ως μια θυματοποιημένη συνθήκη , αλλά ως εργαλείο ανάλυσης και προετοιμασίας…

Από την πρώτη στιγμή της σύλληψής μου από τους μπάτσους εως το πέρασμα των φυλακών Κέρκυρας.

Πιστεύω οτι αυτή η γνώση είναι δύναμη στο μυαλό και τα χέρια των επαναστατών , που όχι μόνο δεν θα τους κάνουν να φοβηθούν , παρά θα τους γεμίσει με περισσότερη οργή , μίσος και επιθυμία για σύγκρουση και όξυνση των εχθροπραξιών.Ούτως ή άλλως θα ήταν αφελής όποιος πίστευε οτι θα είχε ευνοϊκή μεταχείρηση , όταν θα έπεφτε στα χέρια του εχθρού.

Τα ξημερώματα της Δευτέρας 14 Μαρτίου 2011 πραγματοποιείται συντονισμένη έφοδος των Ε.Κ.Α.Μ. Στο διαμέρισμα όπου διαμέναμε στην οδό Ελλησπόντου 53 στη Ν.Ιωνία Βόλου με τους συντρόφους μέλη της Συνωμοσίας Όλγα Οικονομίδου , Χρήστο Τσάκαλο , Δαμιανό Μπολάνο και Γιώργο Νικολόπουλο.Σπάνε την εξώπορτα του διαμερίσματος και ακολουθεί η σύλληψή μας.Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που είδα τους συντρόφους μέχρι την Τρίτη το πρωί που περάσαμε από ανακριτή και εισαγγελέα.Πίσω στη στιγμή της σύλληψης , μετά την έφοδό τους , λοιπόν μου φόρεσαν χειροπέδες πίσω από την πλάτη δυο άντρες των Ε.Κ.Α.Μ. και αφού με κατέβασαν οι ίδιοι απ΄ τις σκάλες του διαμερίσματος (καθώς βρισκόταν στον πρώτο όροφο) , με υποδέχτηκε στην είσοδο της πολυκατοικίας μια ομάδα της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας , όλοι φορώντας κουκούλες και όταν αντιστάθηκα στην προσπάθειά τους να μου φορέσουν κι εμένα κουκούλα , την τοποθέτησαν στο κεφάλι μου με το ζόρι.

Με πέρασαν από μια διπλή σειρά δικών τους , γύρω στα δέκα άτομα , που έβριζαν και χτυπούσαν με γροθιές και κλωτσιές , μέχρι να με βάλουν σε ένα Ι.Χ αυτοκίνητο της υπηρεσίας τους.Επειδή σε πρώτο χρόνο δεν μου είχαν φορέσει καλά την μάλλινη κουκούλα , μπορούσα για κάποια δευτερόλεπτα να βλέπω θολά εικόνες από τον δρόμο και την είσοδο της πολυκατοικίας , μέχρι που το αντιλήφθησαν και την τοποθέτησαν με τέτοιο τρόπο , που με δυσκολία κατάφερνα να αναπνεύσω και πλέον δε μπορούσα να δω το παραμικρό.Πρόλαβα να παρατηρήσω πως είχαν κλείσει το δρόμο έξω από το σπίτι με αρκετά συμβατικά αυτοκίνητα , πάνω από δέκα και μεγάλο αριθμό αντρών και γυναικών (το κατάλαβα από τις φωνές ) , χωρίς να μπορώ να ορίσω τον αριθμό τους.Μέσα στο αυτοκίνητο μαζί μου ήταν τρεις άντρες της αντιτρομοκρατικής , που καθ΄ όλη τη διάρκεια της διαδρομής έκαναν υποτιμητικά – κοροϊδευτικά σχόλια προς το πρόσωπό μου και των τεσσάρων συντρόφων που συνέλαβαν με εμένα , αλλά και διαφόρων άλλων υπαρκτών προσώπων που είτε γνώριζα είτε όχι.Αυτοί αρκέστηκαν μόνο στο να με χτυπήσουν 6-7 φορές σε σημεία του τριχωτού της κεφαλής για να μην αφήσουν σημάδια και ο ένας τους με έβαλε να ακουμπήσω την πλάτη μου στο κάθισμα και έκατσε πάνω μου , κάτι εξαιρετικά επώδυνο λόγω των χειροπέδων , σε βαθμό που δύο εβδομάδες αργότερα δεν είχαν ξεμουδιάσει τα δάχτυλα των χεριών.Τώρα όσο αφορά τα σχόλια που έκαναν θα σταθώ στα κατά την γνώμη μου πιο σημαντικά , αφού εξαιτίας της διάρκειας του ταξιδιού (γύρω στις δυόμιση ώρες)θα ήταν κουραστικό αν τα αράδιαζα όλα.Καταρχήν προσπάθησαν να με παραπλανήσουν λέγοντας πως θα καταλήγαμε στη Θεσσαλονίκη (ξέχασαν όμως να κλείσουν το ραδιόφωνο που κάποια στιγμή αργότερα εξέπεμψε σταθμό της Λαμίας), κάνοντας μια στάση στη Χαλκιδική , όπου θα μου έδιναν την ευκαιρία αν ήθελα να διαφύγω <<με μια σφαίρα στο πίσω μέρος του κεφαλιού>>.Επίσης μου ανέφεραν οτι θα ήθελαν πολύ <<να μου κάνουν ένα αιφνιδιαστικό πλησίασμα>>, κάτι που είχαμε γράψει στην προκύρηξη ανάληψης ευθύνης της ανατίναξης του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών τον Γενάρη του 2011.Βέβαια οι απειλές έμειναν στα λόγια , γιατί αν ήθελαν είχαν την ευκαιρία να το πραγματοποιήσουν , αφού μας παρακολουθούσαν περίπου δέκα μέρες .Δεν το τόλμισαν όμως , όπως αποδείχτηκε σε κανέναν από εμάς…

Σε όλη τη διαδρομή παρέμεινα αμίλητος εκτός από μια στιγμή στην αρχή που απάντησα σ’ ένα σχόλιό τους επειδή έτρεμα (από το κρύο αφού φορούσα ένα κοντομάνικο μπλουζάκι και είχε 3 βαθμούς Κελσίου) , οτι <<δεν φοβάμαι , ειδικά αυτούς , απλώς κρειώνω>>.Αυτή ήταν μια λάθος κίνηση , κρίσης ειλικρίνειας , που γύρισε εναντίον μου , καθώς από εκεί και πέρα ανα δέκα λεπτά άνοιγαν το παράθυρο του αυτοκινήτου , το έκλειναν και μετά άνοιγαν το καλοριφέρ και ξανά το ίδιο.Κάποια στιγμή κουράστηκαν και απλώς μου εκτόξευσαν μια απειλή <<θα τα πεις στο μέγαρο με τα παιδιά όταν φτάσουμε…>> και δεν ξαναμίλησαν.Όταν φτάσαμε στο υπόγειο γκαράζ της Γ.Α.Δ.Α. Με έβγαλαν από το αυτοκίνητο σηκωτό και από τη μανία τους (σχεδόν δεν ακουμπούσαν τα πόδια μου στο πάτωμα) , μου τσαλαπάτησαν παπούτσια και φόρμα , αφήνοντάς με με το εσώρουχο.Ανεβήκαμε με ασανσέρ στο 12 όροφο και αφού με έβαλαν σε ένα δωμάτιο με δυο γραφεία και μια σημαία με τον Μπιν Λάντεν , μου έβγαλαν χειροπέδες , κουκούλα και με έβαλαν πρόσωπο στον τοίχο.Τότε μπήκαν αρκετοί με κουκούλες φωνάζοντας και βρίζοντας και με χτυπούσαν με γροθιές , κλωτσιές και γονατιές.Ένας τους με έβριζε στα Αλβανικά , γιατί μάλλον με μπέρδεψε με το Δαμιανό , παρεξήγηση η οποία λύθηκε γρήγορα , καθώς μπήκαν δυο γυναίκες και ένας άντρας , οι οποίοι με αναγνώρισαν λέγοντας στους συναδέλφους τους <<αυτός είναι , αυτός είναι>>.Στη συνέχεια ήρθε ο επικεφαλής τους (το κατάλαβα γιατί στη μεταγωγή μου στον ανακριτή τον είδα να φορά στολή με μπόλικα διακριτικά) χωρίς κουκούλα , έκαναν όλοι στην άκρη και με ρώτησε το όνομά μου 2-3 φορές. Δεν πήρε καμία απάντηση , έβρισε και διέταξε τα τσιράκια του<<πάμε την διαδικασία κανονικά>>.Τότε μου ζήτησαν να δώσω αποτυπώματα και αφού αρνήθηκα όρμησαν γύρω στους οκτώ από αυτούς χτυπώντας και προσπαθόντας να με ακινητοποιήσουν.Αντιστάθηκα όσο ήταν δυνατό , οπότε φώναξαν και άλλους δυο τρεις απ το διάδρομο.Κάποια στιγμή βρέθηκα στο πάτωμα , μου κρατούσαν ακίνητα χέρια πόδια , ένας χοντρός με πατούσε με το γόνατο στο λαιμό και ένας άλλος μου άνοιγε τα δάχτυλα των χεριών λέγοντας οτι <<με σπασμένα δάχτυλα θα του τα πάρουμε πιο εύκολα>>.Από την πίεση που δεχόμουν στο λαιμό , μου κόπηκε η ανάσα και μόνο τότε σταμάτησαν , γιατί φοβήθηκαν , με άφησαν να πάρω δυο αναπνοές και ξαναέπεσαν επάνω μου με περισσότερο ζήλο , ανακοινώνοντας την έναρξη δεύτερου γύρου , ώσπου τελικά κατάφεραν να πάρουν τα αποτυπώματα.Στη συνέχεια με άφησαν να ηρεμήσω και μου μιλούσαν πλέον φιλικά , δήθεν οτι δεν χρειαζόταν να γίνει με αυτό τον τρόπο επισημαίνοντας οτι όπως και να αντιδρούσα ήμουν στα χέρια τους και θα κατόρθωναν στο τέλος αυτό που ήθελαν.Ξαναμπήκε στο δωμάτιο ο χοντρός , που μου πατούσε πριν το λαιμό , με ένα μακρόστενο πλαστικό σωλήνα , έβγαλε κάτι σαν μπατονέτα , που χρησιμοποιούμε για τα αυτιά και μου ζήτησε να δώσω σάλιο ως δείγμα DNA , με το καλό και προειδοποίησε για τρίτο γύρο.Του απάντησα <<πάμε τρίτο γύρο>> αλλά αυτή τη φορά ήταν πιο εύκολο γι΄ αυτούς , αφού με ακινητοποίησαν ανάσκελα πάνω σε ένα από τα γραφεία , ένας με έπνιγε με το χέρι στο λαιμό , ένας δεύτερος μου έκλεισε τη μύτη και ο χοντρός έβαλε τη μπατονέτα στο στόμα μου όταν το άνοιξα για να αναπνεύσω.Από αυτή τη στιγμή και έπειτα η συμπεριφορά τους άλλαξε.Μου έδωσαν να φορέσω το παντελόνι μου , να πάω τουαλέτα , πρόσφεραν νερό και φαγητό (που δεν δέχτηκα).Με έβαλαν να κάτσω σε μια καρέκλα , αφού μου φόρεσαν χειροπέδες και να κοιτάω στον τοίχο μια σημαία , αυτή τη φορά με τον Οτσαλάν.Το μόνο που προσπάθησαν να κάνουν μέχρι να με βάλουν στα κρατητήρια ήταν να αποσπάσουν το όνομά μου , πράγμα που δεν κατάφεραν.Τα κρατητήρια της αντιτρομοκρατικής είναι μια αίθουσα , στον ίδιο όροφο , με οχτώ κελιά μεγέθους 1.5 επι 3 μέτρα με βαριά σιδερένια πόρτα και μια λάμπα στο ταβάνι αναμένη 24 ώρες.Αυτό που ενοχλούσε περισσότερο σε αυτό το κελί ήταν η σκέψη για το που βρίσκονται και σε πια κατάσταση οι τέσσερις σύντροφοί μου, αφού δεν είχα καταλάβει οτι βρίσκονταν στα διπλανά κελιά.Άπο εκεί και πέρα επικράτησε η μονοτονία της απομόνωσης με διαλείματα τις μεταγωγές την Τρίτη και Τετάρτη σε ανακριτή και εισαγγελέα , ένα δεκάλεπτο καθημερινό επισκεπτήριο των κοντινών συγγενών μας , παρουσία αντρών της αντιτρομοκρατικής και την επίσκεψη στο παράθυρο του κελιού (που βλέπει στον εσωτερικό χώρο,αλλά το πορτάκι του είναι πάντα κλειστό) κάθε 15 λεπτά κάποιου απ΄ την υπηρεσία για έλεγχο και τις δυο πρώτες μέρες να μας ξυπνάει για σπάσιμο νεύρων.Την Παρασκευή 18/3 έγινε και η μεταγωγή μου στις φυλακές Κέρκυρας με ένα τζιπ με επιβαίνοντες 3 άντρες των Ε.Κ.Α.Μ. , ενός της αντιτρομοκρατικής και εμένα σιδηροδέσμιο με χειροπέδες περασμένες πίσω από την πλάτη και υποχρεωμένο να κοιτάζω το πάτωμα του τζιπ σε όλη τη διαδρομή.Το κομβόι των αυτοκινήτων συμπληρωνόταν από ένα συνοδευτικό HYUNDAI με τέσσερις επιβαίνοντες με πολιτικά και αυτόματα πίσω από το τζιπ και μόνιμα προπορευόταν ένα ή δυο περιπολικά της αστυνομίας (ανάλογα με το νομό που περνούσαμε , καθώς γίνονταν αλλαγές σε καθένα από αυτούς) , ενίοτε και μηχανές που άνοιγαν το δρόμο.

Τώρα από το κελί που <<φιλοξενούμε >> , ξαναζωντανεύουν στη μνήμη μου όλες αυτές οι στιγμές και οπλίζουν τη συνείδηση μου με περισσότερο μίσος και πάθος για αγώνα , ένοπλο αγώνα και εκδίκηση…Κουφάλες θα ξανασυναντηθούμε και τότε θα δούμε ποίος θα είναι <<από επάνω>>.Γιατί η αλήθεια είναι οτι μια σημαντική μάχη χάθηκε , αλλά ο επαναστατικός πόλεμος συνεχίζεται με αμείωτη ένταση και ανανεώνουμε το ραντεβού με την Ιστορία μας , την ιστορία της Ε.Ο. Συνομωσίας Πυρήνων της Φωτιάς .Έχουμε να πούμε και να κάνουμε πολλά ακόμα…

ΟΥΤΕ ΧΙΛΙΟΣΤΟ ΠΙΣΩ , ΕΝΝΕΑ ΧΙΛΙΟΣΤΑ ΣΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΤΩΝ ΜΠΑΤΣΩΝ

Τα λόγια μας να τα παίρνετε τις μετρητοίς

Υ.Γ. Το κείμενο αυτό είχα ξεκινήσει να το δουλεύω όταν ακόμη βρισκόμουν στη φυλακή Κέρκυρας .Από εκεί και πέρα ακολούθησε μια σειρά από πειθαρχικές μεταγωγές και ποινές (Κέρκυρα , Γρεβενά , Ναύπλιο , Χαλκίδα , Αλικαρνασσός)λόγω άρνησης συνεργασίας στις εντολές των ανθρωποφυλάκων του εκάστοτε καταστήματος.Στις 4 φυλακές (εκτός Αλικαρνασσού) βρέθηκα στο πειθαρχείο (απομόνωση) γι΄ αυτό το λόγο.Αυτή είναι η αιτία που το κείμενο ολοκληρώθηκε τώρα μετά από περίπου οχτώ μήνες.Όλη αυτή η διαδικασία όχι μόνο δεν με κουράζει αλλά με κάνει πιο δυνατό.

ΖΗΤΩ Η ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΗ ΣΤΑΣΗ ΕΚΤΟΣ ΚΑΙ ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

ΣΕΒΑΣΜΟΣ -ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ -ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Γιώργος Πολύδωρος

Φυλακισμένο μέλος Ε.Ο. Σ.Π.Φ. /FAI /IRF

μπουρδελο-φυλακή Αλικαρνασσού