ΟΙ ΒΔΕΛΛΕΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΠΟΥΤΣΩΜΕΝΟΙ ΓΑΤΟΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ
Τα τελευταία χρόνια το ευρύτερο αντιεξουσιαστικό και ριζοσπαστικό κίνημα δέχεται μια λυσσασμένη επίθεση από τα κρατικά/κατασταλτικά μαντρόσκυλα του κεφαλαίου: με συχνές διώξεις και φυλακίσεις αγωνιστών, με βάρβαρες επιθέσεις σε διαδηλώσεις (με αποκορύφωμα τις δολοφονικές απόπειρες εναντίον της Κουτσουμπού και του Καυκά), με κρατικές και παρακρατικές επιθέσεις σε αντιεξουσιαστικά κι αριστερά στέκια και καταλήψεις ή με αστυνομικές εισβολές, όπως η πρόσφατη κατασταλτική επιχείρηση στην κατάληψη ‘Ελαία’ στην Κέρκυρα.
Ένα σύγχρονο κυνήγι μαγισσών έχει στηθεί και οι απηνείς διώκτες του αναρχοκομμουνιστοληστοσυμμοριτισμού θεώρησαν απαραίτητο να εμπλουτίσουν το κατασταλτικό τους ντελίριο με μια μέθοδο από τα παλιά.
Μια μέθοδο βγαλμένη από την μετά-κατοχική περίοδο της λευκής τρομοκρατίας, τότε που οι Κουίσλιγκ και οι δωσίλογοι θέλησαν να καθαρίσουν την Ελλάδα από τα ‘κομμουνιστικά μιάσματα’. Τα τότε μαντρόσκυλα του καθεστώτος, λοιπόν, μεταξύ πολλών άλλων ιερών καθηκόντων, είχαν και το χρέος να παρενοχλούν τους αγωνιστές της Αριστεράς στους χώρους εργασίας τους και να απειλούν τους εργοδότες για να μην προσλαμβάνουν τους αριστερούς που στερούνταν το πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων.
Σήμερα, στο θαυμαστό καινούριο κόσμο του σοσιαλφασισμού, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Στις 28 Σεπτεμβρίου με επισκέφθηκε στις φυλακές Κέρκυρας, όπου κρατούμαι, η φίλη και συντρόφισσα Fee Marie Meyer. Μετά το επισκεπτήριο η Φαίη πήγε σε προγραμματισμένη συνέντευξη για την πρόσληψή της σε μια δουλειά. Λίγο αφότου έφυγε, κλιμάκιο της ασφάλειας, με μεικτή σύνθεση έξι αθηναίων και κερκυραίων αστυνομικών ‘επισκέφθηκε’ δύο φορές τον υποψήφιο χώρο δουλειάς για να διενεργήσει μια μίνι ανάκριση, ενεργοποιώντας τις παλιές καλές ψυχροπολεμικές τακτικές του μακαρθισμού. Κι όλα αυτά στις μέρες του ‘αριστερού’, ‘προοδευτικού’ και ‘αγωνιστή’ Παπουτσή…
Αποτέλεσμα ήταν φυσικά η Φαίη να χάσει τη δουλειά κι όλοι μαζί την ψυχική μας ηρεμία. Δεν είναι η πρώτη φορά που η Φαίη πληρώνει το απίστευτο θράσος της και το αλλόκοτο πείσμα να κρατά υψωμένη τη σημαία της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς ενάντια στον κόσμο της αλληλοφαγίας και του εφαρμοσμένου κοινωνικού Δαρβινισμού. Όλοι θυμόμαστε τόσο την προφυλάκισή της, επειδή ουσιαστικά δεν κατέδωσε τέσσερις καταζητούμενους συντρόφους, όσο και την διαπόμπευσή της από τον μιντιακό οχετό. Γιατί, εκτός από τις βδέλλες του κεφαλαίου και τους παπουτσωμένους γάτους της καταστολής, έχουμε και τα όρνεα των ΜΜΕ.
Το περιστατικό αυτό δεν μπορούμε να το δούμε αποκομμένα από το ευρύτερο πλαίσιο στο οποίο έλαβε χώρα. Δεν είναι ούτε ‘μεμονωμένο περιστατικό’, ούτε αστυνομική αυθαιρεσία’ κάποιων Κλουζώ, ούτε φυσικά απλή ‘υπέρβαση καθήκοντος’. Είναι ένα ακόμη μικρό κομματάκι, από αυτά που συνθέτουν το τεράστιο παζλ της νέας κατασταλτικής επίθεσης, που έχει προσαρμοστεί στη συνθήκη της κρίσης. Και η επίθεση αυτή δεν εξαπολύεται μόνο εναντίον του αντισυστημικού κινήματος, αλλά εναντίον του προλεταριάτου συνολικά. Ο γερασμένος καπιταλισμός παρά τα τόσα λίφτινγκ, περνά την πιο βαθειά μέχρι στιγμής κρίση, που ξεφεύγει από τα όρια της απλής οικονομικής κρίσης και γίνεται καθολική κρίση αναπαραγωγής του συστήματος και των κοινωνικών του σχέσεων. Μαζί με το βάθαιμα της κρίσης, βαθαίνει και οξύνεται ο κοινωνικός/ταξικός ανταγωνισμός και συνακόλουθα επιβάλλεται το ξεγύμνωμα της ‘light’ αστικής δημοκρατίας, αφού εμφανίζεται η αναγκαιότητα της κατασταλτικής πειθάρχησης του προλεταριάτου. Σε μια περίοδο δραστικών περικοπών το κεφάλαιο και ο κρατικός του μηχανισμός εμφανίζονται γαλαντόμοι μόνο στην κατασταλτική θεσμική/αστυνομική/στρατιωτική τους οχύρωση. Είναι η αναγκαία για το κεφάλαιο συνθήκη, ώστε να περιφρουρήσει την πλήρη απαξίωση της εργατικής δύναμης, μπας κι ανοίξει έναν καινούριο κύκλο συσσώρευσης.
Η επίθεση εναντίον του ριζοσπαστικού κινήματος είναι η μετεξέλιξη του δεύτερου ‘πολέμου εναντίον της τρομοκρατίας’ σε ‘πόλεμο εναντίον της ριζοσπαστικοποίησης’, που προχωρά ακόμη και στις διώξεις φρονηματικού τύπου. Είναι το προσαρμοσμένο στις συνθήκες της κρίσης δόγμα καταστολής, όπως το επεξεργάστηκε ο χριστιανοδημοκράτης ευρωβουλευτής Πέδρο Αγκραμούντ και ψηφίστηκε από το συμβούλιο της Ευρώπης τον Μάρτιο του 2010. Εκεί ακριβώς προβλέπεται και η όξυνση της καταστολής των ριζοσπαστικών κινημάτων που απειλούν το κοινωνικό οικοδόμημα, λόγω των συνθηκών που προκαλεί η κρίση. Το κεφάλαιο, λοιπόν, οχυρώνεται με κάθε μέσο για να ανασχέσει τον παγκόσμιο ταξικό πόλεμο, που από το 2007-08 παίρνει όλο και πιο βίαιες μορφές.
Η απάντησή μας σε αυτήν την επέλαση του καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού, κομμάτι του οποίου είναι και η περίπτωση που αναφέρθηκε στο κείμενο αυτό, δεν μπορεί να είναι ούτε το κλαψούρισμα της θυματοποίησης, ούτε οι άναρθρες κραυγές του αυτοχειριαστικού (αυτό) ηρωισμού. Η απάντησή μας πρέπει να είναι καθολική, όπως καθολική είναι και η κυριαρχία του κεφαλαίου στις ζωές μας: υλική και πνευματική επίθεση στον παλιό κόσμο, παραπέρα όξυνση και επαναστατικοποίηση του κοινωνικού/ταξικού ανταγωνισμού, δημιουργία νέων κοινωνικών σχέσεων, ανταγωνιστικών στις υπάρχουσες αλλοτριωμένες και αλλοτριωτικές σχέσεις. Η απάντησή μας είναι κινηματική, συνολική, γνήσια επαναστατική. Η απάντησή μας έρχεται μέσα από την εμβάθυνση του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού προτάγματος, δηλαδή μέσα από την κομμουνιστικοποίηση των κοινωνικών σχέσεων και το γκρέμισμα της ταξικής/ιεραρχικής κοινωνίας.
Η απάντησή μας είναι η ίδια η ζωή μας και οι αγώνες μας, η ενεργή συμμετοχή στο αντισυστημικό κίνημα. Δεν πρόκειται να μας φοβίσουν ούτε οι σύγχρονες κατασταλτικές τακτικές, όπως οι συνεχείς υποκλοπές της αλληλογραφίας και των τηλεφώνων (‘συνακροάσεις’ τις ονομάζει τώρα η οργουελιανή νεογλώσσα), ούτε οι παραδοσιακές τακτικές, όπως η συνεχής παρακολούθηση φίλων και συγγενών, ούτε η επιστροφή στις μετεμφυλιακές-ψυχροπολεμικές τακτικές, όπως έγινε στην περίπτωση της Φαίης.
Πολύκαρπος Γεωργιάδης
Φυλακές Κέρκυρας
02.10.2011