Καταρχάς αρνούμαι τις κατηγορίες. Δε νιώθω την ανάγκη να απολογηθώ απέναντι σε κανέναν και ειδικότερα στη θεσμική δικαιοσύνη την οποία δεν αναγνωρίζω ως πραγματική. Μόνο το γεγονός ότι βρίσκομαι εδώ πέρα και θα αρχίσετε να μου κάνετε ερωτήσεις προσωπικές του τύπου: ποιον ξέρεις, ποιον δεν ξέρεις και με ποιους πήγες διακοπές, εμένα όλα αυτό το πράγμα με εξοργίζει γιατί είναι δυσανάλογο της φυλάκισης και της κράτησης μου όλο αυτό το διάστημα και δεν το δέχομαι. Αλλιώς θα ήταν να μου λέγατε ότι ξέρεις κάτι, έχουμε αυτό το σοβαρό στοιχείο, άρα πες μας γιατί έκανες αυτό, γιατί έκανες εκείνο, αλλά με τα δεδομένα της δικογραφίας νιώθω πως δεν υπάρχουν πραγματικά περιστατικά πάνω στα οποία μπορώ να αναφερθώ.

Από τη στιγμή όμως που αυτά δεν υπάρχουν, αντιστρέφω τον όρο «πραγματικά περιστατικά» αποδίδοντας τον σε κάποια άλλα πράγματα τα οποία θεωρώ ότι αποτελούν τις πραγματικές αιτίες της δίωξής μου. Εάν επιχειρήσουμε να κάνουμε μια αναδρομή στην υπόθεση Χαλανδρίου το 2009, θα βρεθούμε σε μια προεκλογική περίοδο, με κυβέρνηση τότε της Ν.Δ. σε μια γενικευμένη σύγχυση για τις επερχόμενες εκλογές,  υπό την οποία σύγχυση στήθηκε βεβιασμένα αυτή η «αντιτρομοκρατική» επιχείρηση. Λόγω της ανάγκης της τότε κυβέρνησης για τη δήθεν παρουσίαση έργου, η επιχείρηση στήθηκε με γρήγορες και σπασμωδικές κινήσεις από πλευράς της αντιτρομοκρατικής, με αποτέλεσμα να φτάσουμε σε αυτό εδώ το δικαστήριο και να μην ευσταθεί καμία κατηγορία για κανέναν άνθρωπο και να βρισκόμαστε στις φυλακές χωρίς κανένα απολύτως στοιχείο.

Η γενικότερη κοινωνικοπολιτική συγκυρία εκείνης της περιόδου ήταν συγκεκριμένη. Το κράτος εφάρμοσε εκ νέου ένα κατασταλτικό σχέδιο επάνω στα ανατρεπτικά κομμάτια της κοινωνίας. Η υπόθεση Χαλανδρίου ήταν η πρώτη από μια σειρά επιθέσεων που προβλέπονταν σε αυτό το σχεδιασμό. Ακολούθησαν ένα σωρό επιθέσεις σε στέκια, σπίτια, ένας ολόκληρος στρατός κατοχής των ΜΑΤ στα Εξάρχεια μέρα-νύχτα, προσάγοντας ακόμα και τη μύγα που θα έμπαινε στην περιοχή. Στήθηκαν επιχειρήσεις, συνελήφθησαν άτομα, είτε ήταν πραγματικά μέλη επαναστατικών οργανώσεων, είτε αναρχικοί σύντροφοι και άλλα άτομα που στήθηκαν στις πλάτες τους δικογραφίες με σαθρά κατηγορητήρια. Κάποιες υποθέσεις εξ αυτών είναι από τις μεγαλύτερες σκευωρίες όπως π.χ. η υπόθεση του συντρόφου Α. Σειρηνίδη, ο οποίος αφού έβγαλε ένα χρόνο φυλακή, ύστερα αθωώθηκε. Αυτή είναι μια τρανταχτή σκευωρία, όπως και άλλες το τελευταίο διάστημα.

Αυτά τα γεγονότα συντελέστηκαν σε  ένα συγκεκριμένο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο τοποθετείται και η δική μας δίωξη όπως και πολλών άλλων αγωνιστών, όταν οι πολιτικοί κρατούμενοι έφτασαν μέχρι και τους τριάντα κάποια στιγμή μέσα στο 2010. Αυτό το γεγονός φανερώνει τη μεγάλη αναγκαιότητα του κράτους να θωρακιστεί μπροστά στις επερχόμενες κοινωνικής εκρήξεις. Είτε εξαπολύοντας επιθέσεις επί  παντός επιστητού, είτε ενισχύοντας το νομικό του οπλοστάσιο με τροποποιήσεις τρομονόμων, έτσι ώστε ακόμη και ο καθένας που θα συμμετέχει σε δυναμικές διαδηλώσεις μπορεί πλέον να διωχθεί με τις «αντι»-τρομοκρατικές διατάξεις, επειδή τόλμησε να αμφισβητήσει και να κατεβεί στο δρόμο.

Εγώ επιθυμώ την ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος. Γιατί μόνο εάν η εξουσία νικηθεί θα μπορέσει να υπάρξει πραγματική δικαιοσύνη και θα νικηθεί μόνο εάν όλοι πάρουμε θέση απέναντι σε αυτήν. Γι’ αυτό και εγώ παίρνω θέση εντάσσοντας τον εαυτό μου στο ευρύτερο αντικαθεστωτικό κίνημα. Αυτή είναι μια θέση που ποτέ δεν αρνήθηκα από την πρώτη στιγμή της δίωξής μου ως τώρα. Θεωρώ ότι οι αναλήψεις ευθύνης από μεριάς ατόμων που συμμετέχουν σε επαναστατικές οργανώσεις είναι μια κίνηση που τους τιμάει ιδιαίτερα, και το κάνουν παρότι επισύρει πολυετή φυλάκιση. Εγώ από την πλευρά μου ό,τι είχα να αναλάβω το έχω αναλάβει και αυτό δεν είναι άλλο από την πολιτική μου ταυτότητα. Δε μου τέθηκε ούτε στιγμή δίλημμα εάν θα τη στήριζα ή όχι. Ήταν κάτι δεδομένο για μένα αφού δε θα άδειαζα έτσι τον εαυτό μου μπροστά στους διωκτικούς μηχανισμούς με μια στάση ουδετερότητας. Οι λόγοι που θέλω να απεμπλακώ από αυτή τη διαδικασία είναι καθαρά νομικοί, με βάση δηλαδή την αντικειμενική υπόσταση των υποτιθέμενων στοιχείων και όχι δημιουργώντας ένα ψεύτικο προφίλ που θα σας αρέσει για να το πλασάρω.  Αυτός είναι και ο λόγους που δεν έφερα χαρτιά που να μιλάνε για τις σπουδές μου, όπως συνηθίζεται. Δε σκοπεύω να δώσω διαπιστευτήρια σε κανέναν.

Ένα άλλο πράγμα που ήθελα να προσθέσω είναι ότι τόσο καιρό στη φυλακή έμαθα καλά ότι ο νόμος, σε αυτούς που ορίζει ως παράνομους, αναγνωρίζει μονάχα μια στάση: αυτή του ρουφιάνου, τη στάση αυτού που κλαίγεται, τη στάση αυτού που θυματοποιείται. Είναι απίστευτο το πόσες γυναίκες έχω δει να αποφυλακίζονται έχοντας συλληφθεί με άπειρα κιλά ναρκωτικά., μονό και μόνο επειδή «μιλήσανε», δώσανε κόσμο στις αρχές… Είναι ένα από τα παραδείγματα που δείχνουν ότι το κράτος επιβραβεύει ακόμη και με ελευθερία τη ρουφιανιά και την στάση παράδοσης, σε αντίθεση με τη στάση ανθρώπων αξιοπρεπών. Η εξουσία ζηλοφθονεί την αξιοπρέπεια και προσπαθεί να την εξοντώσει διαρκώς.

Επιστρέφοντας στην υπόθεση του Χαλανδρίου, η μοναδική αλήθεια είναι ότι σε αυτό το σπίτι βρέθηκε μια χύτρα. Από εκεί και πέρα ο τρόπος που η αστυνομία και τα ΜΜΕ διαχειρίστηκαν αυτό το γεγονός αποτελεί διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Βγήκαν εντάλματα σύλληψης για τόσο κόσμο χωρίς να μας καλέσει κανένας για κατάθεση, με μοναδική  αφορμή το ότι κάποιοι άνθρωποι μπαίναμε σε ένα σπίτι το οποίο παρουσιάστηκε από τα ΜΜΕ σαν  γιάφκα. Είναι προφανείς οι λόγοι, ας μην τους ξαναπώ.

Το Χαλάνδρι όπως και άλλες υποθέσεις εντάσσεται στο σχεδιασμό που ανέφερα προηγουμένως, με σκοπό τον εκφοβισμό των ανθρώπων που συγκροτούν τα πιο δυναμικά κομμάτια αυτής της κοινωνίας οι οποίοι πάντα παίζουν καίριο ρόλο στο κοινωνικοπολιτικό σκηνικό με ενεργή συμμετοχή στους αγώνες ευρύτερα. Πάντα το κράτος επιχειρεί την αδρανοποίηση των ανθρώπων αυτών και όχι μόνο αυτών, αλλά και ολόκληρου του κοινωνικού τους περίγυρου και οποιουδήποτε άλλου σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να δράσει ανατρεπτικά με οποιονδήποτε τρόπο. Γιατί δεν υπάρχει μόνο ένας τρόπος, υπάρχουν πολλοί.

Νομίζω ότι όλοι μπορούμε να αντιληφθούμε, σας καλώ να το σκεφτείτε, πώς φτάσαμε σήμερα στην κατάσταση να δικάζεται εδώ μια επαναστατική οργάνωση χωρίς να βρίσκεται στην αίθουσα ούτε ένα μέλος της. Προφανώς, η βιασύνη της αντιτρομοκρατικής οδήγησε σε ένα δικαστήριο γεμάτο με άσχετους. Και να σκεφτείτε λίγο καλύτερα τι ακριβώς σημαίνει η λέξη «τρομοκρατία». Εγώ τη λέξη αυτή την αναγνωρίζω, αλλά την εντοπίζω ως έννοια στο κράτος και τους εγκληματικούς του σχεδιασμούς και όχι κάπου αλλού.

Τώρα, σχετικά με το ότι είχα ένταλμα σύλληψης και δεν  παρουσιάστηκα στις αρχές… Έμαθα, λοιπόν, ένα ωραίο πρωί από την τηλεόραση ότι είμαι καταζητούμενη. Βλέποντας τη μιντιακή λαγνεία και την εξέλιξη των πραγμάτων που άνθρωποι έμπαιναν στη φυλακή χωρίς στοιχεία, αηδιασμένη από αυτό το σκηνικό σηκώθηκα και έφυγα. Έφυγα για δύο λόγους: Πρώτον για να μην προφυλακιστώ, γιατί ήμουν σίγουρη ότι αυτό θα συνέβαινε. Δεύτερον γιατί δεν μπορούσα με τίποτα να αποδεχτώ το γεγονός ότι ήθελαν να με μετατρέψουν σε έρμαιο, ότι το κράτος είναι σαν να σου λέει «εσένα έχω επιλέξει, εσένα θέλω να χρησιμοποιήσω, δεν  με ενδιαφέρεις, είσαι αντίπαλός μου. Θα σε βάλω φυλακή και άμα θέλω θα σε βγάλω, αν δε θέλω δε σε βγάζω».

Δεν μπόρεσα, όμως, να το ανεχτώ, για αυτό το λόγο έφυγα δηλώνοντας δημόσια με επιστολή μου ότι θα παρουσιαζόμουν στη δίκη. Γιατί δεν είναι εύκολο από τη μια μέρα στην άλλη να εγκαταλείψεις τη ζωή σου, την οικογένειά σου, την καθημερινότητά σου.

Είχα μια σύλληψη στο παρελθόν η οποία είχε γίνει μετά από τα συνηθισμένα πογκρόμ της αστυνομίας στα σπίτια των Εξαρχείων, όπου συλλαμβάνουν κόσμο για να εμπλουτίζεται η βάση δεδομένων της ασφάλειας. Σε αυτή τη σύλληψη μου είχαν πάρει αποτυπώματα και έτσι ήμουν πλέον διαθέσιμη οποιαδήποτε στιγμή στα χέρια της αστυνομίας και αυτό φάνηκε με την τωρινή μου δίωξη και φυλάκιση. Εάν δεν υπήρχαν τα δακτυλικά μου, θα ήμουν ανάμεσα στους πολλούς που είχαν περάσει από το σπίτι του Χαλανδρίου, αλλά δεν διώχτηκαν ποτέ.

Τώρα όσον αφορά τη διαδικασία από την ημέρα που με συνέλαβαν, πέρασα την πρώτη μέρα από το ανακριτικό γραφείο του Μπαλτά, ο οποίος έκανε 6 ώρες για να αποφασίσει τελικά ότι στις 21 Σεπτεμβρίου βρισκόμουν στο σπίτι του Χαλανδρίου και μάλιστα ότι εκείνη τη μέρα κατασκευαζόταν μέσα ο μηχανισμός.  Ο επικεφαλής της παρακολούθησης Χηνόπουλος που κατέθεσε ως μάρτυρας κατηγορίας είναι φανερό πως ούτε ο ίδιος μπόρεσε να στηρίξει το στημένο κατηγορητήριο. Ο εισαγγελέας Ασπρογέρακας αφού καλά-καλά συμφώνησε στην προφυλάκισή μου, ύστερα εξέδωσε βούλευμα με το οποίο εξηγεί γιατί τελικά η προφυλάκισή μου δεν αναλογεί και αναγράφει τους λόγους για τους οποίους το πιστεύει. Από τη γνώμη δηλαδή ενός ανθρώπου που σήμερα είναι αυτή και αύριο άλλη, βρίσκομαι σήμερα εδώ. Μετά από 14 συνεχόμενους μήνες κράτησης, μετά από τόσα συμβούλια και προσφυγές, μετά από όλη αυτή την τριβή με τους εγκληματικούς μηχανισμούς που καθορίζουν την ελευθερία και κατά προέκταση τη ζωή, αφού μία ή δύο ψήφοι ενός ή δύο ανθρώπων συνεπάγονται πολλά χρόνια εγκλεισμού.

Τρομοκράτες είστε εσείς οι 3 σήμερα που ο νόμος σας εξουσιοδοτεί να αποφασίσετε για την τύχη των κατηγορουμένων σε αυτή εδώ την αίθουσα. Αυτό είναι τρομοκρατία.  Δηλώνω την αλληλεγγύη μου στους 30 πλέον πολιτικούς κρατούμενους, αριθμός που έχει να υπάρξει στην Ελλάδα από την εποχή του εμφυλίου πολέμου. Στο πλαίσιο της εποχής που ζούμε, κάπου εκεί μέσα τοποθετώ και εγώ το χαρακτήρα της δίωξης και της φυλάκισής μου. Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο.

Ερωτήσεις;

Εισαγγ: Στη συνέχεια βρέθηκαν πολλά πράγματα: μάσκες, γυαλιά για τα μάτια, γάντια, μαύρες ύλες. Αυτά δεν τα είχατε δει ποτέ;

Ν.:  Δεν έχω δει απολύτως τίποτα περίεργο μέσα σε αυτό το σπίτι και επειδή θυμάμαι την εικόνα του σπιτιού όπως παρουσιάστηκε από τα ΜΜΕ, αυτό το πράγμα, το χάλι το μαύρο που μπαίνεις μέσα και όλα είναι σε εμφανή σημεία… Αυτό δεν το έχω συναντήσει ποτέ εκεί μέσα και επειδή επισκεπτόμουν συχνά το σπίτι και θυμάμαι την εικόνα του, είναι προφανές ότι όλο αυτό το σκηνικό το έφτιαξε επιτηδευμένα η αντιτρομοκρατική για να μετατρέψει το σπίτι σε «γιάφκα».

Εισαγ.: Δηλαδή αυτά τα πράγματα δεν ήταν στο σπίτι;

Ν.: Δεν ξέρω αν ήτανε μέσα στο σπίτι. Σίγουρα πάντως δεν φαίνονταν, άρα εγώ δεν τα είχα δει.

Εισαγ.: Γάντια όταν μπαίνατε στο σπίτι φορούσατε καθόλου;

Ν.: Έχετε υπόψη σας πόσα δαχτυλικά μου βρέθηκαν στο σπίτι; Δεν συνηθίζω να φοράω γάντια στην καθημερινότητά μου.

Εισαγ.:  Ότι βρέθηκαν κάποια πράγματα στο σπίτι είναι γεγονός;

Ν.: Κοιτάχτε, η άποψη μου δεν είναι ότι τα πάντα στον κόσμο είναι μια σκευωρία. Από τη στιγμή που έχουν υπάρξει αναλήψεις ευθύνης, πώς μπορώ εγώ να σας πω ότι δεν ισχύει αυτό το πράγμα; Από εκεί και πέρα πώς η υπόθεση εξελίχθηκε είναι ένα άλλο ζήτημα. Εξελίχθηκε με ένα δυσανάλογο τρόπο που απέχει πολύ από την πραγματικότητα.

Π.: Το ότι γίνονται εκρήξεις, είναι γεγονός;

Ν.: Δεν αμφισβητώ το ότι γίνονται ενέργειες, προφανώς και υπάρχει αντάρτικο πόλης.