Είμαστε μάρτυρες μιας ιστορικής κομβικής εξέλιξης ,ενός νέου ακόμα πιο καταστροφικού κόσμου που ανοίγεται μπροστά μας. Η επονομαζόμενη καπιταλιστική κρίση και η αδυσώπητη λεηλασία που την ακολουθεί, σηματοδοτούν μια νέα φάση του μητροπολιτικού πολέμου και των δυο καταστροφικών του όψεων. Της βίας και της βίας. Βίας ιδεολογικής, βίας κατασταλτικής. Μιλάμε για μια νέα φάση πολέμου ακριβώς γιατί αντιλαμβανόμαστε την εποχή που προηγήθηκε της κρίσης, εξίσου βάρβαρη και ισοπεδωτική. Ήταν εκείνη η αλησμόνητη εποχή της «αφθονίας», που προλόγιζε ύπουλα και υπομονετικά αυτό που ζούμε σήμερα. Ήταν ένας αδιάκοπος, «χαμηλής έντασης» πόλεμος, που επί δύο δεκαετίες κατάφερε να επεκταθεί μοιράζοντας όνειρα, ψευδαισθήσεις και ιδεολογία.
Ο δανεισμός, ως η τελευταία «εφεύρεση» για την παράταση ζωής του ανεπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου, δεν ήταν μόνο οι γιάπηδες,οι στατιστικές και οι αριθμοί τους. Ήταν και αυτά.Κυρίως όμως ήταν η ιδεολογική προώθηση του τότε σύγχρονου τρόπου ζωής με δανεικά, που διαπέρασε,καθόρισε και μετάλλαξε το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων. Ήταν η κυρίαρχη γλώσσακαι οι διαφημίσεις της. Ήταν ο κυνισμός και το επί πτωμάτων κυνήγι της ευτυχίας, που μετέτρεψε τις μητροπόλεις σε απέραντα θέατρα του πολέμου. Το τρίπτυχο δύναμη, πλούτος και εξουσία,που έπρεπε με κάθε μέσο να επιτευχθεί, αποθεώθηκε διαταξικά σεόλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής και απενοχοποίησε ένα διαρκές έγκλημα απέναντι στους «άλλους». Τους αόρατους,τους απόκληρους, τους φτωχούς, τους μετανάστες. Μια βάρβαρη μάζα όπου μέσα της ο καθένας μόνος του και εναντίον όλων, μπορούσε να καταναλώνει, να εκμεταλλεύεται, να διοικεί, να διασκεδάζει και να βιάζει χωρίς ενοχές. Ήταν η εποχή του όλα επιτρέπονται. Όμως ήταν δανεική και όπως όλα, έτσι κι αυτή κάποτε τελειώνει.
Η εποχή που ανατέλλει φέρνει μαζί της φτώχεια, δυστυχία και απαγορεύσεις. Είναι η εποχή του κενού που φτύνει στα μούτρα όσους ζουν με ψευδαισθήσεις. Και τώρα τι; Τώρα που δεν υπάρχει τίποτα για να υποσχεθούν, μόνο θα διατάζουν. Η κυρίαρχη γλώσσα στάζει αίμα και η ρητορική με την οποία προωθούνται οι σαρωτικοί κοινωνικοί μετασχηματισμοί ως απαραίτητη προυπόθεση για την αντιμετώπιση της κρίσης, είναι ρητορική πολεμική. Άμεση, βίαιη και ανελέητη. Η κήρυξη «κατάστασης εκτάκτου ανάγκης» και η υποχρέωση υπακοής σε ότι προστάζει το «εθνικό συμφέρον», δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρερμηνείας. Έχουμε πόλεμο. Το κράτος οχυρώνεται στήνοντας ένα απέραντο τείχος προστασίας γύρω του.Γιατί ξέρει ότι παρόλο που ακόμα επιβιώνει-τα υπολλείμματα της «αφθονίας» των προηγούμενων δεκαετιών-, παρόλο που ακόμα η εξατομίκευση και η μοιρολατρεία απορροφούν την δυσαρέσκεια, παρόλο που ακόμα εμείς οι «από κάτω» δεν έχουμε συγκροτήσει ένα συμπαγές ανταγωνιστικό δυναμικό, δεν αργεί η στιγμή που η συσσωρευμένη οργή θα εκφραστεί. Και ύστερα θα εκραγεί. Έστω και αν είναι αδιέξοδη και αντιφατική θα εκραγεί. Και οι απεργίες που ποινικοποιούνται, οι τρομονόμοι που αναβαθμίζονται, οι αστικές ταραχές και ο στρατός που εκπαιδεύεται, οι εξοπλισμοί και τα κονδύλια που εγκρίνονται, οι πόλεις, οι γειτονιές, τα σπίτια, οι ίδιες οι ζωές μας που περικυκλώνονται, μας το αποδεικνύουν.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό οι διώξεις, οι συλλήψεις και οι φυλακίσεις όσων αγωνίζονται είναι αναπόφευκτες. Γιατί είναι τώρα που πρέπει, χτυπώντας εμάς, να σπείρουν το φόβο σε όσους ήδη σκεφτονται και είναι έτοιμοι να πράξουν, γιατί είναι τώρα που πρέπει να επιδείξουν την δήθεν παντοδυναμία τους,γιατί είναι τώρα που πρέπει να διακηρρύξουν σαν μάταιο και αδιέξοδο, κάθε μορφής αγώνα.
Βρισκόμαστε λοιπόν στο στόχαστρο γιατί το δίχως άλλο αυτό επιβάλλει η εποχή μας. Αυτό μπορεί να μας κάνει ευάλωτους και εκτεθειμένους, όμως σε καμία περίπτωση δεν μας κάνει θύματα. Μάλλον το αντίθετο. Γι’αυτό μιλάμε για επιλογές και συνείδηση του αγώνα. Για την συνείδηση ότι από την στιγμή που ξεκινάς να αγωνίζεσαι, ξαναπαίρνεις την ζωή στα χέρια σου,ότι παύεις να αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου σαν θύμα. Ποτέ ξανα. Οριστικά. Το ξαναλέμε λοιπόν, έχουμε πόλεμο. Και με αυτό το δεδομένο θα αφηγηθούμε κι εμείς την δική μας ιστορία.
Την Παρακευή 17 Σεπτεμβρίου και σε μακρινή απόσταση από τα Ψαχνά Ευβοίας, όπου προηγουμένως είχε πραγματοποιηθεί ληστεία στην ΕθνικήΤράπεζα της περιοχής, μπάτσοι μας προσαγάγουν και μας οδηγούν στο Α.Τ Αρτάκης. Ενώ δεν υπάρχει κανένα επιβαρυντικό στοιχείο που να μας συνδέει με την συγκεκριμένη ληστεία, είναι η εξακρίβωση στοιχείων που αποκαλύπτει την «ταυτότητά» μας και δίνει συγκεκριμένη τροπή στα γεγονότα.Είναι οι συλλήψεις που είχαμε στο παρελθόν για εχθροπραξίες προς το καθεστώς, που αποτέλεσαν το «ακλόνητο» στοιχείο για την εμπλοκή μας στην υπόθεση. Η άμεση μεταφορά μας στην ασφάλεια Χαλκίδας και η επιμονή των μπάτσων κατά τις ανακρίσεις να εστιάζουν στο παρελθόν μας, ήταν ενδεικτική των προθέσεών τους. Και αφού η παρουσία μας και μόνο στην ευρύτερη περιοχή της ληστείας δεν ήταν αρκετή, τα στοιχεία έπρεπε να εφευρεθούν. Τί άλλο λοιπόν από τις γελοίες καταθέσεις κάποιων ρουφιάνων κατοίκων της περιοχής, που «αναγνωρίζουν» τρόπους περπατήματος, μάρκες ρολογιών, ετικέτες σε μπουφάν και άλλα ευφάνταστα που τους υπαγόρευσαν οι ασφαλίτες της Χαλκίδας, αγωνιώντας να διεκπεραιώσουν την αποστολή που τους ανέθεσαν οι ανώτεροί τους από την Γ.Α.Δ.Α. Αυτή την στιγμή βρισκόμαστε τρεις κατηγορούμενοι και οι δύο από εμάς προφυλακισμένοι,με ένα εξόφθαλμα ανυπόστατο κατηγορητήριο.
Θα μπορούσαμε να καταγγείλουμε την αστυνομική αυθαιρεσία εναντίον μας και νακάνουμε επικλήσεις αθωότητας. Όμως για εμάς οι λέξεις δεν είναι ουδέτερες. Είναι φορτισμένες με νοήματα και λογικές. Συγκροτούν ολόκληρους κόσμους που ενίοτε είναι απόλυτα εχθρικοί μεταξύ τους. Οι λέξεις αναμετριούνται λοιπόν. Τι σημαίνει στους παράξενους καιρούς μας να καταγγέλεις την αυθαιρεσία; Για εμάς δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά μια έμμεση πίστη στο μονοπώλιο των νόμων. Μια συναινετική παραδοχή, ότι η αυθαιρεσία δεν είναι στην ίδια τη φύση του συστήματος, αλλά έργο κάποιων επίορκων και διεφθαρμένων. Είναι μια αποπροσανατολιστική τακτική που κατευθύνει έντεχνα το πρόβλημα μακριά από την ρίζα. Σε αποκαλύψεις,σκάνδαλα, μεμονωμένα περιστατικά. Το σύστημα είναι μια εξ ολοκλήρου εγκληματική μηχανή και η βία και μόνο η βία είναι το λάδι που την συντηρεί. Όποιος ακόμα εξακολουθεί να το αγνοεί αυτό, ή είναι ύποπτος ή εθελοτυφλεί.
Δεν θα επικεντρωθούμε λοιπόν στους μπάτσους που «υπερέβαλλαν», στους εισαγγελείς που «αυθαιρέτησαν», στους δημοσιογράφους που «παραπληροφόρησαν». Αυτό που επιδιώκουμε είναι μέσα και από την δική μας ιστορία να περιγράψουμε τους σύγχρονους όρους καθυπόταξης. Να εκθέσουμε σε κοινή θέα αυτές τις μικρές ιστορίες, που απαρτίζουν το σύνολο του βάρβαρου κόσμου που μας περιβάλλει. Ο καθένας ας πάρει θέση για αυτά. Εμείς πήραμε την δική μας. Διεκδικούμε την άρση των κατηγοριών και την άμεση αποφυλάκισή μας , χωρίς να ζητιανεύουμε τίποτα. Δεν είμαστε θύματα, είμαστε κομμάτι των επιλογών μας. Για όσα κάναμε, για ότι δεν προλάβαμε, για άλλα που αφήσαμε. Ας μην ψάξει κανείς για «αθώους» ανάμεσά μας. Είμαστε από καιρό στο πλάι των κατ΄εξακολούθηση «ενόχων». Είμαστε πλάι στους φτωχοδιάβολους, στους μετανάστες, στους παραβατικούς, στους ληστές, στους «τρομοκράτες». Και θα παραμείνουμε εδώ.
Για το πριν, για το τώρα και για πάντα.
Αλέξανδρος Κόσσυβας, Μιχάλης Τραϊκάπης
( προφυλακισμένοι στην Α’ Πτέρυγα Φυλακών κορυδαλλού )
Μαρία Οικονόμου
(κατηγορούμενη για την ίδια υπόθεση)
19/10/2010