Στον παρόντα κοινωνικό χωροχρόνο μια κατάσταση στοιχειώνει κάθε όψη του ανθρώπινου βιώματος· μια κατάσταση ανοιχτού πολέμου. Είναι η γενική επίθεση του πολιτικού και οικονομικού καθεστώτος πάνω στα ήδη εκμεταλλευόμενα κομμάτια της κοινωνίας, η γενική επίθεση για την λεηλασία κάθε δημιουργικού δυναμικού και κάθε φυσικού πλούτου, η γενική αναθέσμιση των όρων υποταγής στην μηχανή του κεφαλαίου, με κύριο άξονα τον τρόμο μπροστά στις πραγματικότητες της αστυνομικής – δικαστικής βίας και της βιοτικής ανέχειας. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τον χαρακτήρα της εποχής, ώστε να μην χαθούμε σε κατακερματισμένους μικρόκοσμους, παράγωγα παραπετάσματα της κυρίαρχης βαρβαρότητας.

 

Η φαντασία, οι στρατηγικοί σχεδιασμοί και οι ημερήσιες διατάξεις του κράτους, εκκινούν από έναν διακριτό σκοπό και μορφοποιούνται σε μια πρακτική: αποσύνθεση της κοινωνικότητας και αφαίμαξη της ανθρωπινότητας. Σήμερα, εδώ και σε όλον τον πλανήτη, η δικτατορία του διακρατικού (εθνικού, διεθνικού και υπερεθνικού) καπιταλιστικού πλέγματος διεξάγει έναν σαρωτικό πόλεμο. Με αφορμή την υπαγωγή της οικονομικής κυβερνητικής του ελληνικού κράτους υπό την εποπτεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και του διευθυντηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης η κρατικοκαπιταλιστική εξουσία επιχειρεί την επιβολή ριζικών αναδιαρθρώσεων στις δομές συσσώρευσης ελέγχου και συσσώρευσης υπεραξίας.

 

Η γενική επίθεση στους μισθούς σημαίνει αντικειμενική υποτίμηση της μισθωτής εργασίας. Σε συνδυασμό με την άρση των ελέγχων που μέχρι τώρα συντηρούσαν μια άνιση ειρήνη των εργαζομένων με τα αφεντικά (συλλογικές συμβάσεις, οκτάωρο, ασφάλιση) η αντικειμενική υποτίμηση της μισθωτής εργασίας στο πλαίσιο της χρηματικής – κεφαλαιακής οικονομίας έχει ως επίπτωση την υποκειμενική υπερτίμησή της από την πλευρά των εκμεταλλλευόμενων. Όσο εντείνονται οι συνθήκες εκμετάλλευσης, τόσο οι σταθερά εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι ημιαπασχολούμενοι προσδένονται στην ίδια την θεμέλια συνθήκη υποδούλωσης στον κόσμο του κεφαλαίου, στην μισθωτή εργασία.

 

Επιπλέον, μια σειρά εργασιακών δραστηριοτήτων που με την μορφή της ατομικής επιτήδευσης υπηρετούσαν τα βιομηχανικά καρτέλ (όπως οδικά μεταφορικά, φαρμακοβιομηχανία) με βάση τις συντεχνιακές – κομματικές ισορροπίες, παραχωρούνται στο συγκεντροποιημένο κεφάλαιο, αποσκοπώντας στην μεγιστοποίηση των κερδών του, με συνέπεια την επέκταση των πεδίων μισθωτής εκμετάλλευσης. Ταυτόχρονα, ολοκληρώνεται η αποδέσμευση του κρατικού μηχανισμού από την παροχή δημοσίων υπηρεσιών, οι οποίες παραδίδονται επίσης στα ιδιωτικά κερδοσκοπικά συμφέροντα και στις αποικιοκρατικές συνθήκες μισθωτής σκλαβιάς, για να εστιάσει τις δομές του αποκλειστικά στην χρηματιστική και στην κατασταλτική δράση. Η αντικειμενική εκμετάλλευση πολλαπλασιάζεται στο παραπλανητικό φάσμα των χρηματικών ανταλλαγών, μέσω της επιτεινόμενης ακρίβειας.

 

Παράλληλα με το βάθεμα της λεηλασίας του ανθρώπινου δημιουργικού δυναμικού διεξάγεται μια καταστροφική επέλαση στο φυσικό περιβάλλον. Επιπρόσθετα των μολυσματικών συνεπειών της βιομηχανικής ανάπτυξης την τρέχουσα περίοδο εκπονείται σε κεντρικό διακρατικό, αλλά και σε εθνικό επίπεδο μια στρατηγική άλωσης κάθε ελεύθερου χώρου και κάθε φυσικού πόρου. Οι νέες επενδύσεις στρέφονται προς την εκμετάλλευση της γης, των νερών, του αέρα και του ήλιου, από την οποία μπορεί να αντληθεί υψηλή υπεραξία, με δεδομένη την ληστρική ιδιοποίηση των φυσικών στοιχείων. Η ιδεολογική και διαφημιστική ομπρέλα της καταστροφικής επέλασης ονομάστηκε πράσινη ανάπτυξη.

 

Ωστόσο, απέναντι στις επιχειρήσεις λεηλασίας του φυσικού περιβάλλοντος προτάσσονται δυναμικές κοινωνικές αντιστάσεις.

 

Παραδειγματικά σημεία αντιπαράθεσης, πρόσφατα ή και με την δική τους ιστορία:

 Η προωθούμενη ολοκληρωτική καταστροφή του ήδη λαβωμένου ποταμού Αχελώου με γιγάντιες κατασκευαστικές επεμβάσεις, που αποσκοπεί στην κερδοσκοπική διαχείριση των νερών του από εταιρείες και μεγαλοτσιφλικάδες. Ο υπερτοπικός αγώνας ενάντια στα φράγματα και την εκτροπή διαρκεί χρόνια και συνεχίζεται.

 

Η κατασκευή βιομηχανικών ζωνών αιολικής ή ηλιακής ηλεκτροπαραγωγής σε όλη την ύπαιθρο, για την αύξηση της ενεργειακής ισχύος του αστικού – βιομηχανικού κερδοσκοπικού συμπλέγματος και την κατανάλωση των μηχανολογικών προϊόντων πολυεθνικών εταιρειών, που μεταξύ άλλων διαθέτουν και πυρηνικά εργοστάσια. Στην περιοχή της κορυφής Ασπροπηγάδι, στα Χανιά, το κράτος προσπαθεί, αλλά αδυνατεί, να κάμψει τον αγώνα ντόπιων και αλληλέγγυων με τρομοκρατικές μεθόδους.

 

Τα επιχειρούμενα σχέδια μεταμόρφωσης φυσικών τόπων σε σκουπιδότοπους της τουριστικής βιομηχανίας και των αστικών κέντρων (ΧΥΤΑ). Στον παρατεταμένο δυναμικό αγώνα των κατοίκων της Λευκίμης στην Κέρκυρα, δολοφονήθηκε από τα ΜΑΤ η Μαρία Κουλούρη στις 29/05/2008. Αυτές τις μέρες αντιμέτωπο με τον κλιμακούμενο αγώνα της Λαυρεωτικής, στον οποίον συμμετέχουν ντόπιοι, μετανάστες και αλληλέγγυοι, το κράτος εκδικείται εισβάλλοντας στην πόλη της Κερατέας, απαγάγοντας κατοίκους και ασκώντας κακουργηματικές διώξεις.

Η επέκταση της εξορυκτικής βιομηχανίας, που λυμαίνεται, ισοπεδώνει και μολύνει τεράστιες περιοχές, όπως στην Γκιώνα και στην Χαλκιδική, στην οποία οι αντιστάσεις έχουν μεγάλη ιστορία και συνέχεια.

 

Η αντικοινωνική επίθεση του πολιτικού και οικονομικού καθεστώτος για την επιδείνωση των συνθηκών εκμετάλλευσης, οργανώνεται σε όλες τις θεσμικές κλίμακες από ντόπια και ξένα αφεντικά. Ο προβαλλόμενος , από τους ίδιους, διαχωρισμός των διευθυντικών σχηματισμών με εθνικά κριτήρια συγκαλύπτει τους συγκεκριμένους δράστες της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, όπως αυτή εκδιπλώνεται εδώ και τώρα. Οι ελληνικές τράπεζες ενισχύονται από τα κρατικά ταμεία, ο ΣΕΒ συντάσσει τα σχέδια αναδιάρθρωσης των συνθηκών μισθωτής εκμετάλλευσης, οι ελληνικές τεχνικές εταιρείες αναλαμβάνουν τα καταστροφικά έργα, μια νέα ελληνική μικροαστική συνομοταξία διαχειρίζεται χρηματιστικά κεφάλαια και προωθεί τα προϊόντα των πολυεθνικών μονοπωλίων.

 

Ο πόλεμος του κεφαλαίου σε πλανητικό επίπεδο παίρνει την μορφή στρατιωτικών επεμβάσεων, γενοκτονιών και αποικιοκρατικής αναδόμησης ολοκλήρων κοινωνιών. Οι φιλελεύθερες δημοκρατίες τρέφονται από το αίμα και την γη βομβαρδισμένων, βασανισμένων, σκλαβωμένων (κυριολεκτικά) και εκτοπισμένων ανθρώπων, καταναλώνοντας τα όπλα τους, λεηλατώντας φυσικούς πόρους, επιβάλλοντας νέες τυραννίες. Το ελληνικό κράτος συμμετέχει ενεργά στο ευρωαμερικάνικο κέντρο κυριαρχίας και στις πολεμικές εκστρατείες του (κατοχή στο Αφγανιστάν, στήριξη της κατοχής στο Ιράκ, έλεγχος της ερυθράς θάλασσας και πριν μερικά χρόνια διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, αντιεξέγερση στην Αλβανία και επέμβαση στην Σομαλία).

 

Συνέπεια του πολέμου της εξουσίας είναι η μαζική μετανάστευση. Ολόκληρες κοινωνίες αποσυντίθενται και μεταμορφώνονται σε φτηνή εργατική δύναμη για τα κέντρα της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης. Ο πόλεμος αναβαθμίζεται σε βιοκυβερνητική.

 

Έλεγχος των όρων επιβίωσης μεγάλων πληθυσμών, τρομοκρατία (στρατιωτική, αστυνομική, φασιστική και οικονομική) και μαζικός περιορισμός (σύνορα, στρατόπεδα συγκέντρωσης, γκετοποίηση και σύγχρονη δουλοπαροικία).

 

Η ελληνική οικονομία από την δεκαετία του ’90 απομυζά πλήθη πεινασμένων και κατατρεγμένων. Το κράτος εξοντώνει όσους από αυτούς θεωρεί μη εκμεταλλεύσιμους. Η άνιση νομή του φυσικού πλούτου και των προϊόντων της εργασίας στο παγκόσμιο διακρατικό πλέγμα είναι αποτέλεσμα αποικιοκρατικών κατακτήσεων, επίσημης κρατικής και διασυνοριακής μετανάστευσης. Άνιση νομή που προσαυξάνει τις δυνατότητες αναπαραγωγής της επί πολλούς αιώνες, προσαυξάνοντας τον κλεμμένο πλούτο και αναπτύσσοντας τους μηχανισμούς καταπίεσης, αλλοτρίωσης και ελέγχου. Συσσωρευμένη αδικία που παγιώνεται από το νόμο, ως σεβασμός στην ιδιοκτησία.

 

Η ελληνική επικράτεια από την σύσταση του εθνικού κράτους είναι ένα κάτεργο το οποίο έχουν διαφεντεύσει μοναρχοθρεμένοι φραγκολεβαντίνοι, κοτζαμπάσηδες, βασιλιάδες, πολιτικάντηδες, στρατοκράτες, γερμανοτσολιάδες που έγιναν αμερικανάκια, πολεμοκάπηλοι εφοπλιστές, πράκτορες μυστικών υπηρεσιών ή πολυεθνικών εταιρειών, πάσης φύσεως τυχοδιώκτες, επενδυτές και μπατσονταβατζήδες. Οι κώδικες και οι τίτλοι του κάθε κράτους και του ελληνικού βεβαίως, είναι αφοδεύματα σφαγών. Οι θεσμοί τους είναι η επικύρωση της ιστορικής συνέχειας του τρόμου.

 

Έξω από τα καταγωγικά συμφραζόμενά της η αστική δημοκρατία στην παρούσα μορφή της μπορεί να φαίνεται σαν παρέκκλιση από μια ελεύθερη, συλλογική και ισότιμη κοινωνική οργάνωση, διότι έτσι παρουσιάζεται η ίδια. Μέσα στην συνεκτικότητα της ιστορικής μνήμης όμως, γίνεται εμφανές ότι έχουμε απέναντί μας μια υπερεταιρεία, την υπερεταιρεία των αφεντικών. Η εξαναγκαστική εξάρτηση της πλειονότητας των ανθρώπων από την μισθωτή εργασία, από τον κόσμο της εξουσίας και του κεφαλαίου, είναι εκδήλωση μιας ιστορικής τυραννίας, εκδήλωση ιστορικά συσσωρευμένης βίας. Το γεγονός ότι όταν οι εργαζόμενοι απεργούν μαζικά και παρατεταμένα, επιστρατεύονται από το κράτος, δείχνει ότι το αστικό καθεστώς είναι έτσι και αλλιώς μια ταξική δικτατορία και η ζωή υπό την κυριαρχία του, σκλαβιά. Η διογκούμενη και βαθύμενη εξαθλίωση εμποτίζει τον πόλεμο της εξουσίας μέσα στις κοινωνικές σχέσεις. Η ασφυκτική πίεση που ασκεί το κράτος κλασματοποιεί τους διαχωρισμούς και διασπείρει ανταγωνισμούς (οικονομικούς, συντεχνιακούς, τοπικιστικούς, φυλετικούς, θρησκευτικούς ή απλά παραληρηματικούς μέσα στην καταπιεσμένη καθημερινότητα) που παράγονται από τους θεσμούς του, εκλογικεύονται από τους ιδεολογικούς μηχανισμούς τους και συστηματοποιούνται από τα θεαματικά δίκτυά του. Η αποσύνθεση των κοινωνικών δεσμών και η μετάπτωση στον γενικευμένο πόλεμο είναι φυσική συνέπεια της κυριαρχίας της γλώσσας της οικονομίας σε έναν κόσμο που δυναστεύεται από το κεφάλαιο. Η στυγνή και μαζική τρομοκρατία του κεφαλαιοκρατικού καθεστώτος εκφράζεται στην μονοπώληση του δημόσιου διαλόγου από τις υποθέσεις της εθνικής οικονομίας. Η απόπειρα καλλιέργειας αισθημάτων συλλογικής ενοχής αποσκοπεί στην εμπέδωση της υποταγής στην τρομοκρατία των αφεντικών (η παράλογη ενοχοποίηση θεριεύει τον τρόμο) και τελικά, στην αποδοχή της αφομοίωσης στον πολιτισμό του κέρδους.

 

Στην παρούσα κατάσταση όλες οι κοινωνικές διεργασίες συγκλίνουν σε μια αναγκαία αντιπαράθεση. Μέσα στην καθημερινή τριβή με την επελαύνουσα φτώχεια και την τρομοκρατία της εξουσίας, γίνεται όλο και πιο ευρέως κατανοητό ότι μόνο η κοινωνική αυτοοργάνωση μπορεί να αποτελέσει την διέξοδο από τον καπιταλιστικό βόρβορο. Οι άνθρωποι που αγωνίζονται συνειδητοποιούν ότι χρειάζονται να συναντιούνται και να υλοποιούν κοινωνικά εγχειρήματα αυτοκαθορισμού, ανακαλύπτοντας την εγγενή συλλογική υποκειμενικότητα τους ενάντια στον ληστρικό πατερναλισμό του κράτους και των εκπροσώπων του.

 

Όμως, ο χώρος είναι τεμαχισμένος από σύνορα, τείχη, φράκτες, ιδιοκτησίες· πλημμυρισμένος από εμπορεύματα και υποδομές για την κυκλοφορία τους, πλημμυρισμένος από τα σύμβολα της εξουσίας, πλημμυρισμένος από τις παραστάσεις μιας προσποιητής, αλλά ανυπόστατης ευημερίας· εποπτευόμενος από τους μισθοφόρους δολοφόνους του κράτους. Ο χρόνος παραδίνεται κάθε μέρα, κάθε δευτερόλεπτο, η μνήμη ακόμα, στην μηχανή της μισθωτής εργασίας ή στην μηχανή της κατανάλωσης σκουπιδιών και ανθρώπων, στο κεφάλαιο· προσαρμόζεται στις κανονιστικές διατάξεις της οικονομίας του κέρδους ή της επιβίωσης, του ιδιοτελούς ευδαιμονισμού ή της μαζικής αμηχανίας. Και οι φυσικές δυνάμεις, οι ανθρώπινες, όπως και του περιβάλλοντος μας, υφαρπάζονται, διαλύονται και αναδιατάσσονται ως χρηστικό κτήμα των πιο αντικοινωνικών στοιχείων της ανθρωπότητας, της αστικής τάξης.

 

Σε αυτήν την σπανή νοήματος, σπανή βιοτικών και δημιουργικών πόρων, σπανή χαράς, η ανάκτηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, η ανάληψη της ευθύνης της υπεράσπισης και εξέλιξης της ζωής, διαφεύγοντας από τη σήψη που απλώνεται στην ανοχή της ετερονομίας και η κοινωνική αυτοοργάνωση, ως φυσική δυνατότητα και έκφραση της μέγιστης ευφυίας του είδους, γίνονται πραγματικότητες πάνω στο έδαφος της εξέγερσης και γράφουν την ιστορία τους, την ιστορία των υποκειμένων της ιστορίας, στην παρουσία και στην διαχρονία της κοινωνικής επανάστασης. Στα πολύμορφα βίαια σκιρτήματά της η ύπαρξη και η κοινότητά της καταδεικνύουν την εφικτότητα της ανατροπής κάθε τυραννίας. Το πνεύμα της εξέγερσης, ο φορέας της αλληλέγγυας στάσης των καταπιεσμένων, χτίζει την προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης, αναβλύζοντας και επικοινωνούμενο από όλες τις υπαρκτές συλλογικές και ατομικές πράξεις αντίστασης στους μηχανισμούς και τα σχέδια της εξουσίας, από όλα τα μέτωπα αντιπαράθεσης στην θεσμική κυριαρχία, από όλες τις προσπάθειες επανοικειοοποίησης του κλεμμένου πλούτου από όλους τους τόπους καλλιέργειας της αντιεξουσιαστικής – εξεγερσιακής κοινότητας, από όλες τις στιγμές όξυνσης, συγκέντρωσης ή και επέκτασης της αντεπίθεσης στο κράτος.

Δύο μόνο ταυτότητες, σε πολεμική διαλεκτική, φαντάζουν πλέον ρεαλιστικές, οδεύοντας προς την αναπόφευκτη και ιστορικά κρίσιμη γενική σύγκρουση τους: Αυτή που συγκροτείται στην κοινωνική πάλη για την ελεύθερη και αλληλέγγυα ανάπτυξη των ανθρωπίνων δυνατοτήτων, στην πάλη για την επανάκτηση του κόσμου από τα δεσμά της εξουσίας και εκείνη που μεταφυτεύεται από τους φιλόδοξους κρατιστές στους υποτακτικούς που αναμένουν νέους σωτήρες. Οι επικλήσεις για κάθαρση και εξυγίανση του κράτους (κάθαρση – πουριτανισμός – ολοκληρωτισμός, συγγενείς έννοιες), η δαιμονοποίηση των πιο πεινασμένων (ελιτίστικη ευταξία – κάθαρση – ρατσισμός), η συκοφάντηση των αντισκεκόμενων (πολιτική εκκαθάριση – τρομοκρατία – ολοκληρωτισμός), η πατριωτική στράτευση στον φόβο τεχνητών εχθρών (εθνικός και θρησκευτικός πόλεμος – ολοκληρωτισμός) ακονίζουν τα δόντια της δημοκρατίας και των φασιστικών συμμοριών της, προετοιμάζοντας την εθνικιστική αντεπανάσταση. Ανέκαθεν το κράτος στηριζόταν και στηρίζεται στην οργάνωση της βίας, στην ένοπλη βία,

στην τρομοκρατία, στον μαζικό φόβο του νόμου. Ανέκαθεν επένδυε σε τεχνολογίες εξόντωσης, βασανισμού, επιτήρησης και υποβολής και τις αξιοποιεί με ανεξάντλητη επινοητικότητα. Άλλωστε το διακριτό γνώρισμα του κράτους, στους ιστορικούς μετασχηματισμούς του, αλλά και στην άμεση εμπειρία μας, είναι η συσσώρευση βίαιης ισχύος σε τέτοιο βαθμό ώστε ο τρόμος να εγκαθίσταται ως γενικός κοινωνικός αρμός για την θέσμιση της εκμετάλλευσης. Στην παρούσα εποχή έντασης της επίθεσης του πολιτικού και οικονομικού καθεστώτος, αλλά και δυναμοποίησης των ρηγμάτων στον ιστό της υποτέλειας, διευρύνεται και εντατικοποιείται επίσης η κατασταλτική στρατηγική και δράση. Σήμερα η τρομοκρατία του ελληνικού κράτους λαμβάνει διαστάσεις ανοιχτού πολέμου, με συγκεκριμένες όψεις:

 

− Επέκταση της φονικότητας της αστυνομικής μηχανής και πολιτική πριμοδότηση της.

 

Όπως η δολοφονία του μετανάστη Καμράν Ατίφ από βασανιστές στο αστυνομικό τμήμα της Νίκαιας στις 9/10/09. Όπως η δολοφονία με πολλαπλούς πυροβολισμούς (εννέα σφαίρες) του διερχόμενου μετανάστη Nicholas Toddi σε δρόμο του Βύρωνα στις 15/02/10. Όπως ο πισώπλατος πυροβολισμός από απόσταση μικρότερη του ενός μέτρου του καταδιωκόμενου αναρχικού Σίμου Σεϊσίδη στις 3 Μάη του ’10, που είχε ως αποτέλεσμα τον ακρωτηριασμό του. Όλες οι κρατικές δολοφονίες καλύπτονται πολιτικά και συγκαλύπτονται δικαστικά.

 

− Εκτεταμένη επιχείρηση αιχμαλωσίας αγωνιστών με την μορφή προφυλακίσεων.

 

Στο πλαίσιο αυτής της επιχείρησης δοκιμάζεται η κατασκευή αστυνομικών σεναρίων με επίκληση της επιστημονικοφανής (τεχνολογικός μυστικισμός), αλλά επιστημονικά ανυπόστατης μεθόδου ανάλυσης και ταυτοποίησης DNA. Ο αναρχικός Άρης Σειρηνίδης προφυλακίστηκε τον Μάη του ’10 με ένα τέτοιο τέχνασμα. Ο πατέρας του Κώστας, με αντιστασιακή δράση εναντίον της δικτατορίας και ακούραστη συμμετοχή στα κινήματα μετά την αλλαγή του καθεστωτικού προσωπείου, πέθανε αγωνιζόμενος για την απελευθέρωση του συντρόφου Άρη. Τα σενάρια σε βάρος του Σίμου Σεϊσίδη ακόμα, έχουν διογκωθεί με παρόμοια τεχνάσματα. Πολλοί αναρχικοί βρίσκονται έγκλειστοι στα κελιά της δημοκρατίας με βάση τις διατάξεις του (αντί-) τρομοκρατικού νόμου, που αξιοποιείται για την ποινικοποίηση πολιτικών και προσωπικών σχέσεων και του ανατρεπτικού λόγου. Ένας αναρχικός προφυλακίστηκε τον Δεκέμβρη του ’10 με πρόσχημα ότι εθεάθη να διασχίζει έναν δρόμο, όπου βρισκόταν το γραφείο του δικηγόρου του.

Εγώ, ο γράφων, βρίσκομαι κρατούμενος από τις 14/2/11 με μια απροσδιόριστη αναφορά στον (αντί-) τρομοκρατικό. Η πολύχρονη πολιτική – εξεγερσιακή δράση μου ήταν το αποφασιστικό κριτήριο για την προφυλάκισή μου. Αφορμή, το γεγονός ότι ένα βράδυ βάδιζα στην πόλη οπλισμένος. Ένα γεγονός που για τον ποινικό κώδικα του καθεστώτος αποτελεί πλημμέλημα. Μια μηχανή τρόμου, οπλισμένη μέχρι τα μπούνια, βουτηγμένη στο αίμα, βουτηγμένη στο χρήμα, βουτηγμένη στην υποκρισία, τρέμει στην προοπτική μιας κοινωνικής εξέγερσης που θα γκρεμίσει τα σαθρά θεμέλια της εξουσίας και προσπαθεί, μάταια, να αδρανοποιήσει εκείνους που μέσα στον γενικευμένο ανταγωνισμό ανοίγουν τον δρόμο για έναν κόσμο ελευθερίας και αλληλεγγύης.

 

− Στρατιωτικοποιημένες επεμβάσεις εναντίων των μαχητικών κινητοποιήσεων. Εργαλεία αυτής της στρατηγικής είναι η μαζική χρήση χημικών και εμπρηστικών όπλων και μηχανοκίνητων μέσων. Στις 6 Δεκέμβρη του ’09 στην διαδήλωση μνήμης για την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ομάδες “δέλτα” εμβόλισαν μπλοκ διαδηλωτών και τραυμάτισαν την αγωνίστρια Αγγελική Κουτσούμπου. Στις 15 Νοέμβρη ’10 μια ομάδα μισθοφόρων δολοφόνων κυνήγησε αποχωρούντες διαδηλωτές και χτύπησε με κτηνώδες μένος μια διαδηλώτρια. Την εγκατέλειψαν πιστεύοντας ότι την σκότωσαν. Στην Κερατέα δοκιμάζεται η χρήση αύρας. Οι χειροβομβίδες “κρότου – λάμψης”, που ρίχνονται αφειδώς πάνω στους διαδηλωτές έχουν προκαλέσει σοβαρά εγκαύματα σε πολλούς ανθρώπους σε διαφορετικά γεγονότα. Η μαζική χρήση δακρυγόνων, το μόνο μέσο με το οποίο το άθλιο καθεστώς μπορεί να παρατάσσεται απέναντι στην συγκροτημένη οργή των αγωνιζόμενων, με καταστροφικές συνέπειες για όλο τον πληθυσμό (μια έγκυος κάτοικος Κερατέας απέβαλε εισπνέοντας δακρυγόνο μέσα στο σπίτι της), είναι μορφή γενοκτονίας. Τα χημικά όπλα όπως τα χρησιμοποιούμενα δακρυγόνα, είναι απαγορευμένα από τις διεθνείς συμβάσεις των αφεντικών για τις μεταξύ τους συρράξεις, αλλά όλες οι χούντες και οι δημοκρατίες του πλανήτη ψεκάζουν τον πραγματικό εχθρό, τους εξεγερμένους. Και βεβαία τα ΜΑΤ έχουν πυροβολήσει επανειλημμένα με πλαστικές σφαίρες πάνω σε διαδηλωτές.

 

− Συστηματική απόκρυψη, παραποίηση και συκοφάντηση των κοινωνικών αντιστάσεων από τα Media και κατά συρροή διακίνηση των σεναρίων της ασφάλειας προς ενίσχυση των κατασταλτικών επιχειρήσεων.

 

Το κράτος εμφανίζεται όλο και θρασύτατα ως τρομοκρατική κλίκα, ακριβώς διότι έχει καταβαραθρωθεί το απατηλό κύρος των θεσμών του· χτυπάει παντού διότι καταρρέουν οι φραγμοί και οι διαμεσολαβήσεις που συντηρούσαν τον κοινωνικό κατακερματισμό. Η φάση γενικής αναδόμησης του κεφαλαιοκρατικού εκμεταλλευτικού συστήματος είναι μια στιγμή αδυναμίας του, επειδή την ίδια στιγμή που αποπειράται να επιβάλει νέες σχέσεις εξουσίας βρίσκεται αντιμέτωπο με ενεργητικές κοινωνικές αντιστάσεις. Οι πρωτοβουλίες όξυνσης της αντιπαράθεσης και οι αντικρατικές, αντικαπιταλιστικές, αντιθεσμικές τροπές των αγώνων δημιουργούν την αναγκαία κρίση εξουσίας, για την ανάπτυξη επαναστατικών διεργασιών στην κατεύθυνση της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης. Έχει έρθει ο καιρός της συνολικής ανασύνταξης των δυνάμεων της απελευθέρωσης.

 

Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι περιθωριοποιημένοι, ντόπιοι και μετανάστες, μπορούν και οφείλουν να αυτοοργανωθούν και να αναλάβουν δράση με νέα εγχειρήματα αγώνα ή συμμετέχοντας και στηριζόμενοι από τα υπάρχοντα (πρωτοβουλίες και σωματεία βάσης, τοπικές και μετωπικές συνελεύσεις, πολιτικές ομάδες).

Όχι για την υστερική προσμονή της επαναφοράς στο “κοινωνικό” κράτος, που σημαίνει την παλινόρθωση της κυριαρχίας του κεφαλαίου. Όχι για την εναλλακτική διαχείριση των παραγωγικών δομών μέσα στα συνθλιπτικά πλαίσια της ανταγωνιστικής οικονομίας.

Αλλά για την συνολική ανακατάληψη του κοινωνικού υλικού, για την εκ’ θεμελίων αναθεώρηση των αξιών, των αναγκών και των δυνατοτήτων μας και την σφαιρική αναδόμηση των σκοπών και της οργάνωσης κάθε εργασίας , για την συλλογική νομή του δημιουργικού πλούτου. Τα παιδιά, ο ήλιος κάθε εξέγερσης, που ήδη ραγίζουν τα εύθραυστα προκαλύμματα του αστικού κόσμου και της αστυνομικής τρομοκρατίας, μπορούν και οφείλουν να φανταστούν και να πραγματώσουν νέους τρόπους ρήξης στο πλέγμα της καταπίεσης, νέες συλλογικές πορείες ζωής, νέες μορφές γνώσης, νέους κόσμους, να παίξουν με την ιστορία. Κάθε άνθρωπος που έχει βιώσει την εκμετάλλευση μπορεί να απλώσει την εξέγερση, σε κάθε σημείο της κοινωνικής διαλεκτικής. Όλοι όσοι αναγνωρίζουν την προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης ή έστω το αδιέξοδο του πολιτισμού της εξουσίας, έχουν μια κοινή δυνατότητα: Συστράτευση, σοβαρότητα, φροντίδα των απαραίτητων όρων προστασίας των αγωνιζόμενων και ενδυνάμωσης των αγώνων, αλληλεγγύη, με συνέπεια, στις μεγάλες μάχες που πλέον μόνο με αυτοοργανωμένες πρωτοβουλίες θα έρθουν.

 

Αιχμιακό σημείο του παγκόσμιου πολέμου μεταξύ ελευθερίας και εξουσίας είναι η γενικευμένη εξέγερση στην Μεσογειακή Αφρική, στην Αραβική χερσόνησο και στην Μέση Ανατολή. Ένα μεγάλο μέρος της εκμεταλλευόμενης ανθρωπότητας σηκώνει το ανάστημά της ενάντια σε παλαιούς και νέους τυράννους, ενάντια στην υπερεθνική κεφαλαιοκρατική κυριαρχία, ενάντια στην απάθεια, στους εθνικούς διαχωρισμούς και τις παρελκυστικές υποσχέσεις των αφεντικών. Το δυναμικό της πανανθρώπινης κοινότητας σιγοβράζοντας στην ανάγκη κάθε καταπιεσμένου για ελευθερία και δικαιοσύνη, αναπτύσσεται μια εκπληκτική ταχύτητα την ώρα ετούτη η ανάγκη μεταμορφώνεται σε εξέγερση. Τα εξεγερμένα αδέρφια μας, που φωτίζουν τον πλανήτη, βάλλονται από μισθοφορικούς – αστυνομικούς μηχανισμούς , από παρακρατικές και κρατικές συμμορίες και βρίσκονται σε αντιπαράθεση με τις στρατιωτικές δομές της εξουσίας. Αφενός οι εκατοντάδες δολοφονημένοι σε κάθε εξεγερμένη περιοχή στοιχειώνουν την συναίνεση προς τον πολιτισμό και τους θεσμούς του κράτους· καταπλακώνουν τις υπεκφυγές σχετικά με τον χαρακτήρα της εποχής. Ή με τον Καίσαρα ή με τον Σπάρτακο. Ή με την επέλαση του τρόμου ή με την εξέγερση.

 

Αφετέρου, οι οριακές γραμμές των παρόντων εξεγέρσεων υπενθυμίζουν στους αγωνιζόμενους σε όλον τον πλανήτη ότι θα κληθούμε να αμυνθούμε στην φονικότητα της αντεπαναστατικής τρομοκρατίας και να αντιμετωπίσουμε την προέλαση της στρατοκρατίας.

 

Αλληλεγγύη στους εξεγερμένους όλης της γης.

Να μετατρέψουμε την επίθεση της κυριαρχίας σε μια νέα απόπειρα κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης.

 

 Σχετικά με ορισμένες επίκαιρες εξελίξεις:

Εκφράζω την αλληλεγγύη μου στους μετανάστες εργάτες απεργούς πείνας, οι οποίοι διεκδικούν τα ελάχιστα από όσα διαθέτουν οι ντόπιοι εκμεταλλευόμενοι.

 

Συντροφικούς χαιρετισμούς στους πολιτικούς κρατούμενους της Χιλής, οι οποίοι πραγματοποιούν απεργία πείνας από την 21 του Φλεβάρη, για την κατάργηση του αντιτρομοκρατικού και την αποφυλάκισή τους.

 

Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης

1/03/2011

Α’ πτέρυγα φυλακών Κορυδαλλού

 

 

ΣΥΝΕΧΗΣ ΑΓΩΝΑΣ, ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ, ΕΝΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΕΠΙΘΕΣΗ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

 

ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΑΔΕΡΦΟΣΥΝΗΣ

 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ.