Στις 4-2-2011 παρουσιάστηκα στο δικαστήριο κατόπιν καλέσματος της έδρας για να αναπτύξω με τη φυσική μου παρουσία το αίτημα που εδώ και καιρό υποβάλλω, δηλαδή μια ολιγοήμερη διακοπή της συνεδρίασης. Η εμφάνιση μου στη δίκη έδωσε το έναυσμα σε κάποια κοράκια-δημοσιογράφους να λασπολογήσουν, λέγοντας μάλιστα πως εγώ διαφωνώ με τα αιτήματα που έχουν τεθεί, δημιουργώντας και προωθώντας έτσι μια εικόνα διασπασμένου κλίματος. Στα πλαίσια της πιστής εξυπηρέτησης των κρατικών συμφερόντων κάποια από τα ΜΜΕ όσο πλησίαζε η δίκη έστρωναν αναλόγως το κλίμα ακονίζοντας τα μαχαίρια του δικαστηρίου με ανοιχτές προκλήσεις προς αυτό, του τύπου «τώρα η δικαιοσύνη θα μας δείξει αν τρομοκρατείται επιβάλλοντας βαριές ποινές στους κατηγορούμενους» κ.α.
Αυτό συνεχίστηκε με την έναρξη όπου άρχισαν να προβάλλουν αποσπάσματα προσαρμοσμένα πάντα σε μια πρακτική δυσφήμησης και συνοδευόμενα από προπαγανδιστικά σχόλια, ενώ ειπώθηκε και το τραγικό «επιχείρηση απόδρασης» που προφανώς κανείς δεν πίστευε, απλώς το έλεγαν για να υπερτονίσουν πως συντρέχουν λόγοι για τη διεξαγωγή της δίκης μέσα στη φυλακή και για να δικαιολογηθεί η μη μεταφορά μας σε μια κανονική αίθουσα, πράγμα που θα έλυνε όλα τα προβλήματα.
Το αποκορύφωμα ήρθε χτες (4-2) που χρησιμοποιήθηκε η δική μου στάση για τη δημιουργία μιας εικόνας «διχασμένου μετώπου των κατηγορουμένων» με εμφανή στόχο την υποβάθμιση της απεργίας πείνας που έχουν ξεκινήσει οι συγκατηγορούμενοι μου. Καταρχάς να γίνει ξεκάθαρο πως ότι και αν λέει το κράτος που μας μιλάει μέσα από τα δελτία ειδήσεων και το ίντερνετ, εγώ ουδέποτε εκφράστηκα κατά των αιτημάτων. Απλά πιστεύω πως την ρίζα του κακού αποτελεί η νομοθεσία περί ειδικών συνθηκών εκδίκασης στο σύνολο της αυτούσια και ακέραια.
Παρόλο που αυτό το γράμμα αποτελεί κατά βάση μια σταγόνα αντιπληροφόρησης στον ωκεανό της παραπληροφόρησης δεν μπορώ να παραλείψω κάποια άλλα σημαντικά. Πρέπει επίσης να γίνει ξεκάθαρο ότι ποτέ δεν είπα στο δικαστήριο πως αποδέχομαι να δικαστώ ερήμην. Παρόλα αυτά είτε συμφωνώ, είτε διαφωνώ, συμμετέχω ή δε συμμετέχω στην απεργία πείνας, οποιαδήποτε επιλογή αγώνα κρατουμένων είναι από εμένα σεβαστή. Η παρουσία μου στη δίκη σε καμία περίπτωση δε σημαίνει πως ενστερνίζομαι τη στάση της έδρας που αρνείται πεισματικά να δεχτεί τα αιτήματα την ίδια στιγμή που 4 συγκατηγορούμενοι μου έχουν προχωρήσει σε απεργία πείνας.
Επίσης η παρουσία μου σηματοδοτεί την άρνηση μου να παραχωρήσω στο κράτος το προνόμιο να κάνει μια δίκη χωρίς δικηγόρους και κατηγορούμενους, άρα και χωρίς αντίλογο, πράγμα που σημαίνει πως θα διευκολυνθούν στο να επιβάλλουν τον ολοκληρωτισμό των αγορεύσεων και των αποφάσεων τους. Δε θέλω το δικαστήριο αυτό να μετατραπεί σε ένα νεκροταφείο που θα θάψει μέσα του την άρνηση των κατηγοριών, θα θάψει το λόγο μου, την πολιτική μου υπόσταση, την αντιπαράθεση μου με όσους είτε έπαιξαν κατασκευαστικό ρόλο σχετικά με τις κατηγορίες, είτε κατέθεσαν ψεύτικες μαρτυρίες, την επιλογή της φυγοδικίας που πήρα, μην αναγνωρίζοντας καμία δίωξη και καμία κατηγορία, και φυσικά θα θάψει την κραυγή μου ενάντια στους διώκτες και τους κατήγορους μου, που επειδή απλά «υποψιάστηκαν» δε δίστασαν από κοινού να με φυλακίσουν.
Αλλά αυτά είναι τα σημάδια των καιρών μας. Η εποχή της οικονομικής αφαίμαξης της κοινωνίας, της συστημικής κρίσης, η εποχή που η κρατική βαρβαρότητα οξύνεται και θωρακίζεται. Η εποχή των 30 και πάνω πολιτικών κρατούμενων.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗ
Γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού