Κείμενο του Βαγγέλη Σταθόπουλου:
Από την Υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα στην κρίση και την καταστολή και αντίστροφα.

Μερικές απαραίτητες διευκρινίσεις.

Μετά από 7 μήνες φυλακή και αφού έχω βιώσει στο πετσί μου τα σύντομα στρατοδικεία των συμβουλίων και των συμπληρωματικών καταθέσεων, μέσα σε ένα διεκπεραιωτικό καθεστώς που δίχως κανένα πρόσχημα αδιαφορούσε παντελώς για το οτιδήποτε λέχθηκε ή για το οτιδήποτε και αν έχω αρνηθεί από την αρχή της σύλληψης μου.’ Όλα τα παραπάνω έχουν σαν στόχο να συνεχιστεί η εκδικητική κράτηση μου για παραδειγματικούς λόγους και για φρονηματικούς σκοπούς από τους ψευτοανακριτές. Και για να είμαι ξεκάθαρος, δεν λέω ότι είναι ψευτοανακριτές γιατί δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. Αντιθέτως, την κάνουν πολύ καλά. Αλλά οπωσδήποτε όχι σαν ανεπηρέαστη αρχή, όχι πίσω από ένα δημοκρατικό προσωπείο, αλλά σαν επέκταση των μαγειρεμάτων και των σεναρίων που κατασκευάζονται στον 12ο όροφο της (αντί)τρομοκρατικής υπηρεσίας στην ΓΑΔΑ, σαν φυσικοί συνεχιστές των θέσεων των αστυνομικών αρχών της γκεμπελικής προπαγάνδας μέσω των μίντια, του μένους που εκφράζει αυτό το καθεστώς σε όποιον του αντιτίθεται με συνείδηση και συνέπεια.

Κατά αυτόν τον τρόπο παραμένω προφυλακισμένος σε ένα ιδιότυπο καθεστώς απομόνωσης και ομηρίας, κατηγορούμενος για συμμετοχή στην Ε.Ο. Επαναστατικός Αγώνας, με μόνα στοιχεία τις καταθέσεις ενός αστυνομικού ,ο όποιος χαρακτηρίζει με όρους επιστημονικής φαντασίας μια συνάντηση συνωμοτική και ένα δύο τηλεφωνήματα ως ύποπτα, επειδή έκανα το τρομερό λάθος πριν από κάθε συνάντηση ή τηλεφώνημα που δέχομαι να μην ενημερώνω την αστυνομία.. Ας μην κοροϊδευόμαστε! Ούτε ο άνθρωπος που κοιμόμαστε μαζί δεν μου ζήτησε ποτέ κάτι τέτοιο. Αν η αντιτρομοκρατική νοιάζεται τόσο για μένα και σκέφτεται να μου κάνει πρόταση γάμου, ας μου επιτρέψει να αρνηθώ, να έχω την επιλογή να μην παντρευτώ για μια ζωή και να επιμένω, η προσωπική μου ζωή θα παραμένει προσωπική και οι συντροφικές μου σχέσεις θα στηρίζονται στην άμεση επικοινωνία. Δεν έχουμε ερωτική σχέση κύριοι, ούτε μας δένει καμία φιλία για να έχετε τέτοιες απαιτήσεις από ‘μένα. Κόλλες αναφοράς συντάσσετε και παίζετε με τις ζωές, στέλνοντας κόσμο στη φυλακή, σαν να παίζετε πόκερ και αυτό στην καλύτερη περίπτωση γιατί στην χειρότερη παγιδεύετε ανθρώπους και στήνετε άνανδρες ενέδρες!

Ας μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν, αφού και οι ίδιοι οι ανακριτές δεν μπορούν να κρύψουν ότι απλά σφραγίζουν τα έγγραφα της ασφάλειας. Τώρα που η δικογραφία έχει κλείσει, όσον αφορά τα υποτιθέμενα ακράδαντα στοιχεία εναντίον μου που παρατείνουν την κράτησή μου, παραμένουν τα δύο τηλέφωνα με συνομιλίες που θεωρεί ύποπτες η αστυνομία, δύο ραντεβού σε δημόσιους χώρους και επειδή τόλμησα να φωνάξω μερικούς φίλους και συντρόφους στο σπίτι που κατοικώ.

Επί της ουσίας όμως, βασικό στοιχείο της δίωξης μου είναι η πολυετής συμμετοχή μου στους κοινωνικούς αγώνες, επειδή ακριβώς έχω πάρει θέση ξεκάθαρη σε έναν πόλεμο που διεξάγεται μεταξύ αυτών που ασκούν την εξουσία, άρα και την καταπίεση και αυτών που την αρνούνται. Δεν αποτέλεσα ποτέ μέρος κανενός μηχανισμού, δεν υπήρξα ποτέ μέλος κανενός κόμματος, η στάση μου στη ζωή μου δεν είναι στάση υποτέλειας και δεν προσκύνησα ποτέ κανένα θεό, είτε αυτός λέγεται χρήμα είτε αυτός αντανακλάται σε ένα άδειο ουρανό.

Και επανέρχομαι για να διευκρινίσω, ότι οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους ή στηρίζονται στην αδιαμεσολάβητη επικοινωνία και την συντροφικότητα ή δεν υπάρχουν. Κάνετε λάθος αν ταυτίζετε τους επαναστάτες με αυτό που το σάπιο σύστημά έχει επιβάλει στην κοινωνία. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής και οι σχέσεις που τον διέπουν ,μπορεί να μας επηρεάζουν αλλά σίγουρα δεν μας καθορίζουν. Στην επιβολή εμείς αντιστεκόμαστε με πάθος και συνείδηση! Άρα υπερασπίζοντας την πολιτική μου ταυτότητα σαν αναρχικός, υπερασπίζω ταυτόχρονα και τα βιώματά που την συνθέτουν. Το να αρνηθώ τις συντροφικές μου σχέσεις είναι σαν να αρνούμαι κομμάτια της ίδιας μου της ζωής. Μέσα στους κοινωνικούς αγώνες στους οποίους πορεύτηκα, μέσα στις εκατοντάδες αντιξοότητες, γνώρισα ανθρώπους και συνδέθηκα συντροφικά μαζί τους. Είμαι περήφανος γι’αυτές, δεν τις παζαρεύω, δεν τις ξεπουλάω. Όταν μάλιστα εδώ στα κελιά της δημοκρατίας συνεχίζουν να με συντροφεύουν. Επιλογές που μου δίνουν δύναμη και χαρά, επιλογές μέσα σε ένα κόσμο που στηρίζεται στο κέρδος και στο να πατά ο ένας πάνω στον άλλον για να επιβιώσει, έχουν κόστος. Το κόστος αυτό το γνωρίζω πολύ καλά, είναι απόφαση και στάση ζωής. Το να θεωρεί κάποιος ότι τώρα θα γυρίσω την πλάτη μου στους συντρόφους μου, ή δεν με γνωρίζει ή έχει να κάνει με μια λογική που όχι μόνο δε με καθορίζει, αλλά ούτε καν με αγγίζει. Ένα σύνηθες λάθος είναι να κρίνει η εξουσία με τα μέτρα και τα σταθμά που αυτή έχει ορίσει. Σε τούτο έχω να απαντήσω, ότι απλά δεν είμαστε σαν τα μούτρα τους.

Έχω και το σθένος και την ψυχή να υπερασπιστώ τους συντρόφους μου, τις επιλογές μου στην ζωή με οποιοδήποτε κόστος και αν νομίζει κάποιος ότι αυτό δεν το γνωρίζω, δεν είμαι διακοπές και λείπω. Είμαι στην φυλακή επειδή δεν τις αρνήθηκα. Ένιωθα πάντα κοντά στους καταπιεσμένους, στους κυνηγημένους, στάθηκα μαζί με αυτούς που αντιστέκονται, που εξεγείρονται, που επαναστατούν. Τώρα εδώ στην φυλακή θα κάνω πίσω; Η απάντηση δική σας! Να προσθέσω μόνο ότι οι συμφωνίες ή διαφωνίες μεταξύ συντρόφων είναι μεταξύ συντρόφων και σε καμία περίπτωση δεν αφορούν τις ετυμηγορίες, τις επικρίσεις ή τους σχολιασμούς που κατατίθενται σε ένα τραπεζάκι καφενείου ή μπροστά από μια τηλεόραση! Δεν είναι κάτι που γρήγορα το ξεχνάς και χωρίς καμία δέσμευση το επιλέγεις.

Ακόμα περισσότερο δεν αφορούν ένα ανακριτικό γραφείο ή μια αίθουσα δικαστηρίου. Αφορούν τις συνθήκες του αγώνα και όχι αυτούς που τον διώκουν. Είμαι στη φυλακή επί της ουσίας για τις συντροφικές μου σχέσεις. Το να τις αρνηθώ απλά δεν θα με έκανε σύντροφο, το να τις προδώσω δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό .Στην οποιαδήποτε ερώτηση που αφορά σύντροφο επιλεγώ την υπεράσπιση του ευρύτερου και συνολικού αγώνα, σε εκείνες που στόχο έχουν να εκθέσουν ανθρώπους επιλεγώ την σιωπή. Η στάση μου καθορίζεται από τις επιλογές μου. Άρα όχι μόνο δεν διατίθεμαι να παρατήσω τις κοινωνικές μου σχέσεις και την προσωπική μου ζωή έρμαιο στους ανακριτές, στους εισαγγελείς, στην αστυνομία και στους δημοσιογράφους, αλλά επιπλέον δεν πρόκειται να αφήσω κανένα σύντροφο ξεκρέμαστο ή να τον εκθέσω μπροστά στους διώκτες μου, γιατί είναι πολιτική επιλογή να παίρνω τις συντροφικές μου σχέσεις αυστηρώς προσωπικά. Όταν δεν θες η προσωπική σου ζωή να είναι έκθετη, βορά στα μανιασμένα σκυλιά του κράτους και των αφεντικών, δεν είναι δυνατόν να εκθέτεις και να μιλάς για άλλους, πόσο μάλλον για συντρόφους! Υπήρξα καθόλου ασαφής; Δεν νομίζω!

Αρνούμενος λοιπόν να αποκηρύξω την πολιτική μου ταυτότητα, ως αναρχικός επαναστάτης συμμετέχω ενεργά σε μια ευρύτερη κίνηση που διεργάζεται μέσα στην ιστορία, μέσα στην κοινωνία, ως μια συνθήκη συνολικού αγώνα που αντιτίθεται στην κυριαρχία του κράτους, του κεφαλαίου και κάθε εξουσίας που ρημάζει τις ζωές των ανθρώπων. Ένας ευρύτερος αγώνας που σαν στόχο έχει να γκρεμίσει αυτό το βάρβαρο οικοδόμημα του πολιτικό-οικονομικού καθεστώτος, που δεν έχει απλώσει μόνο τα τείχη του γύρω μας ασφυκτικά αλλά τα περνά από πάνω μας.

Αρνούμαι ταυτόχρονα να καταδικάσω ή να αποκηρύξω οποιαδήποτε μορφή δράσης, που βάζει προοπτικές ανατροπής της κυριαρχίας, η οποία είναι ένα διαρκές έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Πάντα είχα ζήτημα με εκείνους που εμφανίζονται ως ιδιοκτήτες του κινήματος ή ιδιοκτήτες ιδεών, πόσο μάλλον με εκείνους που εμφανίζονται ως ιδιοκτήτες ολόκληρου του κόσμου. Ο αγώνας οφείλει να είναι πολύμορφος έστω και αν ο καθένας μέσα σε αυτό επιλέγει μια συγκεκριμένη θέση, αλλά οπωσδήποτε η γενική κατεύθυνση ή θα είναι συνολική ή περιχαρακωμένη, δηλαδή δεν θα υπάρχει. Κάθε μορφή αγώνα, είτε αφορά συνελεύσεις, αφισοκολλήσεις, έντυπο υλικό, κινήσεις αλληλεγγύης και αντίπληροφόρησης, καταλήψεις, διαδηλώσεις, είτε αφορά πιο δυναμικές ενέργειες, συγκρούσεις, σαμποτάζ, απαλλοτριώσεις, αντάρτικο πόλης, είναι διαδρομές μέσα στην ιστορία που καταγράφηκαν από αγώνες και οι άνθρωποι εκφράστηκαν μέσα από αυτές. Μορφές που κατατίθενται μέσα από την ιστορική διαδρομή των ανθρώπων για την απελευθέρωσή τους και συνεχίζουν να δοκιμάζονται σήμερα στον δρόμο και κρίνονται από αυτόν. Δεν κρίνονται στα δικαστήρια, δικάζονται από αυτά και καταστέλλονται για να τους καταπνίξουν. Άρα η στάση μου να μην καταδικάσω καμία μορφή δράσης είναι ξεκάθαρη μπροστά στους διώκτες, ότι αυτό που αρνούμαι και θεωρώ εχθρικό δεν είναι το σύνολο του αγώνα αλλά το σύνολο της κυριαρχίας. Αυτό που καταδικάζω δεν είναι κάποια μορφή αγώνα αλλά η κάθε μορφή που παίρνει η καταστολή για να επιβάλλει την κυριαρχία ενός κόσμου που πλέον τρέφεται με τις σάρκες του. Επιπλέον η κριτική μας πάνω σε μορφές δράσης, θεωρώ ότι πρέπει να είναι πολύ προσεκτική, ώστε να μην διευκολύνει τη συντήρηση αυτού του οικοδομήματος που λέγεται κυριαρχία. Πόσο μάλλον τη στιγμή που όλοι έχουν πέσει πάνω σε συντρόφους και είναι έτοιμοι να τους φάνε.

Αυτή τη στιγμή δεν έχεις τίποτα να σκεφτείς, σφίγγεις τα δόντια και προχωράς. Κάθε οπισθοχώρηση είναι σαν να γυρίζεις την πλάτη στον ίδιο τον αγώνα και ταυτόχρονα να κάνεις πλάτες στις ανθρωποφάγες ορέξεις του σύγχρονου ολοκληρωτικού καθεστώτος, στο οποίο δεν διατίθεμαι να παρέχω καμία διευκόλυνση. Δεν είναι δουλειά μου η αστυνόμευση, η καταστολή, ο έλεγχος. Δεν είναι δική μου δουλειά να πω ποιος έκανε τι. Είναι δική τους δουλειά, ας τα βγάλουν πέρα μόνοι τους και η ντροπή όλη δική τους. Δεν έχω να απολογηθώ για την ζωή μου και τους συντρόφους μου. Δεν το έκανα ποτέ και ούτε θα το κάνω. Αρκούμαι να πω, ότι τα υπερασπίζομαι με υπερηφάνεια και το λέω ανοιχτά χωρίς φόβο αλλά με πάθος.

Η άρνησή μου να δώσω δείγμα DNA, είναι η άρνησή μου να προσφέρω έστω και μια τρίχα, να παραδώσω έστω και μια στάλα αίμα για να δημιουργηθεί άλλη μια τράπεζα πληροφοριών, που σκοπό έχει τον έλεγχο και τον εκφοβισμό των ανθρώπων. Αρνούμαι με οποιοδήποτε τρόπο και για οποιοδήποτε λόγο να συνεργαστώ με τις διωκτικές αρχές στην προσπάθειά τους να κάνουν κάθε είδος φακελώματος, είτε βιολογικού, είτε ηλεκτρονικού, είτε οτιδήποτε άλλο αφορά την κατασκευή νέων ή παλιών μεθόδων ελέγχου και καταστολής. Επιτρέψτε μου να μην παρέχω καμία διευκόλυνση στις αρχές και δεν νομίζω ότι θα αισθανθούν μοναξιά. Η απόφασή μου αυτή δεν καθορίζεται από το φόβο, όπως υπονοείται από τις ίδιες τις αρχές, πιθανολογώντας, για την ενοχή μου λέγοντας ύποπτα εφόσον είμαι αθώος, τί έχω να φοβηθώ; Είναι απόφαση που καθορίζεται από τη συνείδηση μου ως αντιστεκόμενος και επαναστάτης, απόφαση που προσδιορίζεται από την άρνησή μου να αποτελέσω μέρος των σχεδιασμών και των συγκεκριμένων σκοπών που θέλουν να περάσουν από πάνω μου, από πάνω μας. Είναι μια πράξη αντίστασης, ώστε να μην ανοίξω το δρόμο για ένα ζοφερό μέλλον που όπως φαίνεται θα μετατρέψει το 1984 του Όργουελ σε χαριτωμένη νουβέλα. Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω. Κάθε άλλη ερμηνεία είναι είτε χαζή είτε ύποπτη. Ταυτόχρονα είναι μια πρόταση προς την κοινωνία: ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΦΑΚΕΛΩΜΑ, ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ. Εξάλλου τόσο αίμα έχουν πιει και έχουν κάνει τόσους ανθρώπους να τραβάνε τα μαλλιά τους. Θέλουν κι άλλο;

Εδώ θέλω να συμπληρώσω ότι το DNA δεν είναι αδιάσειστο στοιχείο όπως ψευδά και σκοπίμως παρουσιάζεται και εύκολα μεταφέρεται και αναπαράγεται πολύ εύκολα. Στο εξωτερικό το τεστ DNA στην ποινική διαδικασία έχει οδηγήσει σε φοβέρες δικαστικές πλάνες και έχει αποκαλυφθεί ότι είναι το πλέον αξιόπιστο τεκμήριο ενοχής που έχει στείλει αδίκως ανθρώπους στη φυλακή. Φυσικά όλα αυτά εντέχνως αποσιωπούνται και αποκρύβονται ενώ παραθέτονται νούμερα και μετρήσεις που κανείς δεν καταλαβαίνει τι λένε αλλά ωστόσο παρουσιάζονται σαν αδιάσειστα εργαστηριακά αποτελέσματα.

Δεν θα μιλήσω για το προφανές ότι τα εργαστήρια αυτά ανήκουν στην αστυνομία άρα κάθε αποτέλεσμα μπορεί να επηρεαστεί η να κατασκευαστεί από αυτή, δεν θα αναφερθώ στην τεχνολογία που χρόνια τώρα έχει μετατραπεί σε απόλυτο όργανο του κράτους και του κεφαλαίου που χρηματοδοτείται από αυτό και εργάζεται για αυτό. Θα αρκεστώ να πω ότι το DNA είναι ένα καινούριο κατασταλτικό πείραμα που δοκιμάζουν η μηχανισμοί πάνω σε αυτούς που αντιστέκονται για να το περάσουν έπειτα σε ευρύτερα στρώματα της κοινωνία σαν τέτοιο το αντιμετωπίζω και σαν τέτοιο το αρνούμαι.

Η ίδια αντιφατική γελοιότητα που κατευθύνει τα επιχειρήματα περί ασφάλειας και κοινωνικής ομαλότητας αποτελεί και το προσωπείο περί δημοκρατικών ελευθεριών. Ειδικά τώρα, που τίποτα πλέον δεν μπορεί να κρύψει τον ολοκληρωτισμό του καθεστώτος και την εκδικητικότητά του, που με μανία εκφράζει σε όσους σαμποτάρουν τα σχέδια του ή μπορούν να αποτελέσουν εμπόδιο στην εφαρμογή τους. Με αυτήν την εκδικητική μανία βρίσκομαι πάνω από μισό χρόνο στην φυλακή. Φυσικά δεν έχει να κάνει μόνο με εμένα και δεν εξαντλείται σε εμένα. Στόχος είναι η οποιαδήποτε ανατρεπτική κίνηση μέσα στην κοινωνία., σκοπός να καμφθεί κάθε αντίσταση.

Ο αναρχικός χώρος στον οποίο ενεργά συμμετέχω είναι μόνιμος στόχος, αφού για να μην δεχτεί κάποιο πλήγμα το κράτος, οι μηχανισμοί θα αρχίσουν την καταστολή από αυτόν που εκφράζει μια πιο σθεναρή αντίσταση και μπορεί να αποτελέσει τη δυναμική εκείνη απάντηση, ώστε να δημιουργήσει πρόβλημα στα λαίμαργα σχέδιά του. Το παράδειγμα του Δεκέμβρη του 2008 και η συμβολή των αναρχικών-αντιεξουσιαστών μέσα σε αυτόν αποτέλεσε μια εμπειρία που έδειξε δυναμικές, δεν πέρασε απαρατήρητο, όταν μάλιστα μπορεί να αποτελέσει προπομπό στις δύσκολες μέρες που έρχονται. Στο πλαίσιο αυτό, η καταστολή και ο έλεγχος όχι μόνο διευρύνονται αλλά γίνονται αδυσώπητοι.

Η ποινικοποίηση και η εγκληματικοποίηση των αγώνων δεν είναι κάτι καινούριο, ωστόσο η περίοδος που διαβαίνουμε επιβάλλει και ορίζει την πιο αυστηρή εκδοχή που έχουμε γνωρίσει μέχρι σήμερα. Οι σχέσεις των ίδιων των αγωνιστών περνούν μέσα από το μικροσκόπιο. Δεκάδες σύντροφοι αγωνιστές ,και όχι μόνο, έχουν κληθεί ως μάρτυρες για την υπόθεση του «επαναστατικού αγώνα», ενώ θέλοντας να εκδικηθούν συντρόφους και στάσεις αγώνα ή την ίδια την αλληλεγγύη, δεν διστάζουν να μετατρέψουν συγγενείς ή συντρόφους σε κατηγορούμενους. Το μήνυμα είναι σαφές. Η απομόνωση των αγωνιστών, η απομόνωση των αντιστάσεων από την κοινωνία, αποσκοπεί να χτυπήσει τις ίδιες τις σχέσεις πολιτικές, συντροφικές, φιλικές ή ακόμα συγγενικές, που μπορούν να αποτελέσουν εφαλτήρια αγώνα ή ακόμα μεταφέρουν το μήνυμα του αγώνα και της αλληλεγγύης και είναι ικανές να δραστηριοποιηθούν πάνω σε αυτό. Φυσικά συνεχίζουν να μας λένε πως οι διώξεις αυτές δεν είναι φρονηματικές και δεν αποτελούν μέρος του ευρύτερου κατασταλτικού σχεδιασμού, ότι συντροφικές και προσωπικές σχέσεις δεν διώκονται και δεν ποινικοποιούνται. Τότε σε κάθε κλήση που επιδίδουν οι αρχές, στο κάτω μέρος γιατί αναγράφουν «σε περίπτωση που δεν παρευρεθείτε θα ασκηθεί ποινική δίωξη εναντίων σας ή θα υπάρξει βίαιη προσαγωγή ». Προφανώς αποτελεί μια φιλική φάρσα, που δεν απειλεί κανέναν και είναι απλά ένα καλαμπούρι. Επομένως και η φυλάκιση μου αποτελεί ένα χοντροκομμένο αστείο που παρατράβηξε.

Η στοχοποίηση ανθρώπων και αγώνων έχει τόσο διευρύνει τους ορίζοντές της που ένα αποτύπωμα σε ένα βιβλίο, ένα κείμενο, είναι πλέον αρκετά, όχι για να σε στείλει μονάχα σε ειδικούς εφέτες ανακριτές, αλλά να σε στείλει έτσι φιλικά και δημοκρατικά στην φυλακή. Φτάνει να είσαι συγγενής, φίλος ή σύντροφος ή απλά να έχεις περάσει από ένα σπίτι ή να έχεις μπει σε κάποιο αυτοκίνητο ή να έχεις κάνει ένα δώρο, για να σου ασκηθεί δίωξη. Μπορεί να έχεις να δεις αυτόν τον άνθρωπο για χρόνια ή να τον συνάντησες για μια στιγμή ή να έχεις απλά περάσει από το σπίτι του, αν έχει κατηγορηθεί ως ύποπτος για τον επαναστατικό αγώνα και εσύ είσαι ύποπτος, αν έχει αναλάβει την ευθύνη για την πολιτική συμμετοχή σε αυτόν, ε τότε σίγουρα κι εσύ κάτι θα έχεις κάνει! Μέσα σε αυτά τα «δημοκρατικά όρια» ή συνεύρεση άνω των τριών ατόμων δεν απαγορεύεται, αλλά ωστόσο είναι συνωμοτική και αποτελεί σημαντικό στοιχείο συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση. Το να βρίσκεσαι σε δημόσιους και ανοιχτούς χώρους το πρωί είναι ύποπτο, το να βρεθείς κα το βράδυ αποτελεί ατράνταχτο στοιχείο για «προπαρασκευαστικές ενέργειες τρομοκρατικής οργάνωσης».

Το να παρευρίσκεσαι στο σπίτι σου με συντρόφους και φίλους, έχεις το δικαίωμα να το κάνεις, αρκεί να βάλεις και αστυνομικό για να εποπτεύει τις συνομιλίες ή τουλάχιστον να μην έχεις καλαμωτή γιατί έπειτα το σπίτι μετατρέπεται σε γιάφκα! Η αστυνομία δεν μπορεί να δυσκολεύεται στο έργο της και έχει γίνει εξαιρετικά επικίνδυνο να μην ενημερώνεις τις αρχές για το τι ακριβώς κάνεις κάθε στιγμή και κάθε ώρα. Φυσικά αν διανοηθείς να χαρίσεις CD, βιβλία και ειδικότερα έντυπα με ανατρεπτικό περιεχόμενο, τότε είσαι άξιος της μοίρας σου και η δημοκρατία δεν μπορεί να κάνει τίποτα πια για σένα. Αν όλα αυτά δεν ισχύουν και δεν αποτελούν απόδειξη, ότι ζούμε σε μια σύγχρονη χούντα, τότε να μου εξηγήσει κάποιος τί κάνω 7 μήνες στην φυλακή και γιατί οι σχέσεις των αγωνιστών περνάνε από μικροσκόπιο και σέρνονται άνθρωποι στους ανακριτές; Αν αυτές οι όχι και τόσο φιλικές κουβέντες δεν έχουν σκοπό να τρομοκρατήσουν και να θέσουν υπό καθεστώς ομηρίας την ίδια την έννοια της αλληλεγγύης, της συντροφικότητας τότε μάλλον αποτελεί και αυτό προϊόν της καλπάζουσας φαντασίας μου ή μήπως καλπάζουσα βλακεία αποτελεί να μιλά κανείς σήμερα για δημοκρατία και για τις ελευθερίες που αυτή μας παρέχει αγνοώντας την ζωή που καθημερινά μας στερεί. Στο σημείο αυτού του κειμένου θέλω να διευκρινίσω ακόμα περισσότερο, ότι η καταστολή δεν εκφράζεται μόνο στο πρόσωπό μου, δεν περιορίζεται στους συντρόφους Χριστόφορου Κορτέση και Σαράντο Νικητόπουλο ούτε και εξαντλείται στους συντρόφους Πόλα Ρούπα, Νίκο Μαζιώτη και Κώστα Γουρνά, ούτε σίγουρα κλείνει με της καινούριες διώξεις στο πρόσωπα των συντρόφων Νίκου Μαλαπάνη και Μαρί Μπεραχά που με φασιστική λογική της συλλογικής ευθηνής δενόμαστε όλοι γύρω από την ιδία υπόθεση. Ούτε φυσικά η καταστολή τελειώνει στην σύλληψη και την κράτηση των συντρόφων που βρίσκονται διάσπαρτοι στις φυλακές ανά την Ελλάδα, ούτε είναι ζήτημα των αναρχικών ή των αντιεξουσιαστών ή ακόμα και των μη καθεστωτικών κομμουνιστών. Θεωρώ τόσο γελοία την αντίληψη που αναφέρεται, προτάσσει η υπονοεί ότι κτυπώντας τους εξεγερμένους και τους επαναστάτες χτυπά το έγκλημα και προστατεύεται η κοινωνία και οι ατομικές ελευθέριες των ανθρώπων, θα αρκεστώ να πω μοναχά ότι δεν έχει να φοβηθεί τίποτα κανείς από τους αγώνες και τους αγωνιζόμενους. Αντιθέτως το έγκλημα, οι φόβοι, η βία, η τρομοκρατία και η ανελευθερία, ασκούνται, χρησιμοποιούνται και παράγονται καθημερινά από την οικονομική εκμετάλλευση και την εξουσιαστική καταπίεση που συγκροτεί και συντηρεί τους μηχανισμούς και τις δομές της κυριαρχίας που ψευδά εμφανίζεται ως υπερασπιστής του κόσμου ενώ εμφανέστατα αποζητά την κατοχή του.

Η καταστολή είναι ανάπτυξη μιας επίθεσης του καθεστώτος που αφορά όλες τις πτυχές της καθημερινότητας. Και στο στόχαστρο μπαίνει απλά κάθε δυναμική κινητοποίηση. Είναι η φτώχεια που επιβάλλεται, είναι η οικονομική εξαθλίωση που συνεχώς αναπτύσσεται, είναι τα νέα μέτρα που παίρνονται από την κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει την παγκόσμια κρίση που έχει δημιουργήσει το ίδιο το πολιτικό-οικονομικό καθεστώς, το οποίο ορέγεται ολόκληρο τον πλανήτη. Επειδή κανείς πλέον δεν πιστεύει ότι τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα και κανείς πλέον δεν εργάζεται με την αυταπάτη ενός καλύτερου μέλλοντος, η καταστολή αποτελεί δικλείδα ασφαλείας για το σήμερα και ταυτόχρονα ανασφάλεια αυτού του αυταρχικού και ολοκληρωτικού καθεστώτος για το αύριο.

Αυτό που το ίδιο το καθεστώς φοβάται, είναι έναν ευρύτερο ξεσηκωμό, γνωρίζοντας ότι για πολλούς ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Ότι υπάρχουν τα στοιχεία εκείνα μέσα στην κοινωνία που μπορούν να μετατρέψουν την οργή που διογκώνεται σε συνείδηση, που απαιτεί τη συνολική αλλαγή του τρόπου ζωής και να θέσει τους όρους για την ανατροπή ολόκληρου του οικοδομήματος της κυριαρχίας. Διότι το ολοκληρωτικό καθεστώς του σήμερα δεν μπορεί να αγνοήσει, ότι η αυξανόμενη εκμετάλλευση μπορεί να οδηγήσει σε γενικότερο ξέσπασμα των καταπιεσμένων, ότι κρίνοντας τις απεργίες παράνομες και καταχρηστικές απλά μεταθέτει τις εντάσεις στο αύριο, ότι στέλνοντας τα ΜΑΤ σε κάθε εργατική διεκδίκηση ή στέλνοντας στα τμήματα τους μαθητές που κάνουν καταλήψεις, δεν αποτελεί κανένα εχέγγυο που διατηρεί την τάξη και την ασφάλεια του καθεστώτος.

Γνωρίζει πολύ καλά, ότι οι χιλιάδες απολύσεις και η στρατιά των ανέργων που δημιουργεί σήμερα μπορεί να πορευτεί ενάντιά της αύριο. Ξέρει, ότι η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και η ισχυροποίηση της θέσης της εργοδοσίας, μόνο θεμιτά αποτελέσματα δεν μπορούν να έχουν. Καταλαβαίνει, ότι οι περικοπές των μισθών και των συντάξεων και οι αυξανόμενες φορολογικές εισπράξεις και τα πρόστιμα, εντείνουν το πρόβλημα και δεν το περιορίζουν. Και κατανοεί, ότι δεν μπορεί μια ζωή να μετατρέπει τους μετανάστες σε αποδιοπομπαίους τράγους για την φτώχεια και την ανεργία, όπως και την βιαιότητα των μηχανισμών σε αστυνομική αυθαιρεσία μεμονωμένων περιστατικών ή σε ανάρμοστες συμπεριφορές που υπάρχουν στους κόλπους των σωμάτων ασφαλείας. Διότι η αδυσώπητη βία γεννά αδυσώπητη βία και από την πλευρά καταπιεσμένων. Η απόλυτη υποβάθμιση της ζωής, δημιουργεί μια απελπισία που είναι ικανή να μετατραπεί σε ανατρεπτική δύναμη από τα κάτω προς τα πάνω.

Έχοντας επεξεργαστεί όλα αυτά αλλά και κάτω από το βάρος της κρίσης, τόσο του οικονομικού αλλά και του πολιτικού συστήματος, το κράτος προχωρά σε πιο αντιδραστικές συμφωνίες υπό τις οδηγίες του ΔΝΤ και της ΕΕ. Χτυπά λοιπόν τα εργατικά κεκτημένα, που έχουν κερδηθεί με αίμα και ιδρώτα μέσα από αγώνες, υπονομεύει και μεγιστοποιεί το οκτάωρο, ενώ καταργεί τις «συλλογικές συμβάσεις» και προωθεί «επιχειρησιακές συμβάσεις» προς όφελος των αφεντικών. Κρατά δέσμιους της εργοδοσίας τους νέους εργαζόμενους παρατείνοντας την ομηρία της δοκιμαστικής περιόδου από 2 μήνες στον ένα χρόνο.

Απειλεί με πογκρόμ περικοπών και χιλιάδες απολύσεις τον δημόσιο τομέα, βάζοντας στο στόχαστρο τους συμβασιούχους, ενώ πιέζει με την απειλή για μείωση αποδοχών τους μόνιμους υπαλλήλους αν θέλουν να διατηρήσουν τη θέση τους. Παράλληλα ενισχύει τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους προωθώντας νέους «αναπτυξιακούς νόμους» και διαθέτει 25 δις ευρώ στις τράπεζες με τη μορφή εγγυήσεων, έτσι ώστε αυτές να συνεχίσουν να κλέβουν ζωές και να λυμαίνονται περιουσίες. Προχωρώντας σε ιδιωτικοποιήσεις και ξεπουλώντας μεγάλες εκτάσεις γης, αλλά και λιμάνια, αεροδρόμια σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Έτσι, για να συνεχίζουν να μας ληστεύουν και να μας κλέβουν τη ζωή καθημερινά, χρειάζονται να μας τρομοκρατούν, δημιουργώντας ένα κλίμα αυξανόμενου φόβου. Την ώρα που ετοιμάζουν περικοπές στα νοσοκομεία και στις δημόσιες δαπάνες, αυξάνουν τις προσλήψεις στα σώματα ασφαλείας και τα ισχυροποιούν σταθεροποιώντας τους μισθούς τους. Γίνεται κάτι περισσότερο από προφανές, ότι στο μέλλον που μας επιβάλουν, δεν υπάρχει τίποτα πια που να μπορεί να αποτελέσει εκείνη την ψευδαίσθηση που υπόσχεται την έξοδο από την κρίση. Είναι κατανοητό, ότι την κρίση του συστήματος θέλουν να την μετατρέψουν σε κρίση μεταξύ των ανθρώπων, απειλώντας με μια επερχόμενη χρεοκοπία, για την οποία – εντελώς αυθαίρετα- έχουμε όλοι ευθύνη.

Επειδή όμως δεν μπορούν να αποσπάσουν την κοινωνική συναίνεση, το νομικό οπλοστάσιο του κράτους θωρακίζεται. Ο νέος (αντί)-τρομοκρατικός νόμος φτάνει να βαφτίζει τρομοκρατία μέχρι και την συνδικαλιστική δράση ή ακόμα και τις διαδηλώσεις που ξεφεύγουν από την χειραγώγηση των κομμάτων και γίνονται δυναμικές. Ο ίδιος (αντί)-τρομοκρατικός νόμος κατοχυρώνει ανώνυμους μάρτυρες, όπου πίσω από την ανωνυμία θα καταδικάζονται αγωνιστές και θα κατασκευάζονται κατηγορητήρια. Νόμος που ψηφίστηκε σχεδόν στα κρυφά το καλοκαίρι, ενώ στην επαρχία η αστυνομία εκπαιδευόταν σε στάδια με ασκήσεις καταστολής διαδηλώσεων και διάλυσης πλήθους! Το «δόγμα ασφαλείας» λοιπόν αποσκοπεί όχι μόνο στη δημιουργία αστυνομοκρατούμενων πόλεων και γειτονιών αλλά και στο να θέσει υπό αστυνομική κατοχή ολόκληρη την χώρα, κάνοντας την ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου κανείς θα μπορεί να παράγει και να καταναλώνει ελεύθερα. Οτιδήποτε πέρα από αυτά θα ελέγχεται εξονυχιστικά και θα καταστέλλεται βίαια! Φτάνοντας στο τέλος αυτού του κειμένου θα ήθελα να ευχαριστήσω το σωφρονιστικό σύστημα για την φιλοξενία που μου έχει προσφέρει απλόχερα μέσα στις φυλακές, τόσο στα Τρίκαλα όσο και στα υπόγεια της ΣΤ πτέρυγας των φυλακών Κορυδαλλού, (τα οποία συχνά λειτουργούν μόνο ως πειθαρχεία) όπου βρίσκονται ακόμα οι σύντροφοι Σαράντος Νικητόπουλος και Νίκος Μαζιώτης και θέτοντας σε κίνδυνο την ζωή του, έπειτα από πολυήμερη απεργία πείνας παρέμεινε και ο σύντροφος Κώστας Γουρνάς, επειδή είχε την «εγκληματική ιδέα» να θέλει να βλέπει τα ανήλικα παιδία του και την γυναίκα του.

Πραγματικά έπειτα από την παραμονή μου στις θαυμαστές φυλακές που δημιούργησε το κράτος για όλους μας, η κοσμοθεωρία μου για την εγκληματική φύση του κράτους και του κεφαλαίου ταράχτηκε συθέμελα! Θα ήταν αχαριστία από μέρους μου να μην μνημονεύσω την αντιμετώπιση που έχω από τις διωκτικές αρχές και να μην παραδεχτώ περίτρανα, ότι έκανα λάθος για την αστική δικαιοσύνη που μου έχει φερθεί σχεδόν μαγικά. Ειλικρινά, μετά από τόσους μήνες την έχω αγαπήσει! Πέρα από κάθε ειρωνεία, όμως, η στάση μου σαν αγωνιστής και η αντίληψή μου σαν αναρχικός, όχι μόνο δεν κάμφθηκε αλλά ατσαλώνεται μέρα με τη μέρα στα κολαστήρια που αποκαλούνται σωφρονιστικά ιδρύματα. Δεν εκλιπαρώ για καμία αλληλεγγύη στο πρόσωπό μου, δεν επιζητώ καμία αλληλεγγύη στην υπόθεσή μου. Την διεκδικώ με την στάση που κράτησα σε όλη μου την ζωή, μέσα στα γεγονότα και ανάμεσα σε ανθρώπους. Η οποία δεν ήταν άλλη, παρά στάση μαχητική που καθορίζεται από τον αγώνα ενάντια σε κάθε σύστημα που γραπώνεται επάνω στις ζωές μας και τις ρημάζει.

Χαιρετισμούς σε όλους αυτούς που εργάζονται για την ανατροπή του συστήματος μέσα και έξω από τις φυλακές.

 Δύναμη και προσοχή σύντροφοι, γιατί είμαστε αναγκασμένοι να χάνουμε και να αδικούμαστε μέχρι την τελική νίκη, μέχρι την επανάσταση.

 ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ

ΠΤΕΡΥΓΑ Ε’ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΡΙΚΑΛΩΝ
21/12/2010