Η στοχοποίηση ως αποδεικτικό στοιχείο

Το Σάββατο 4/12, γύρω στις 16:00 και ενώ καθόμασταν με το σύντροφο και φίλο Χρήστο Πολίτη σε καφετέρια σε κεντρικό σημείο των Εξαρχείων, γίναμε μάρτυρες μιας χολυγουντιανού τύπου επιχείρησης της αστυνομίας. Σύντομα θα διαπιστώναμε με τον χειρότερο τρόπο ότι μας προόριζαν για συμπρωταγωνιστές.

Ενώ παρατηρήσαμε για λίγο με αμηχανία τους 20-30 αστυνομικούς που κάθονταν σε κοντινή απόσταση και κοιτούσαν προς την αντίθετη από εμάς κατεύθυνση, αποφασίσαμε κάποια στιγμή να φύγουμε. Με έκπληξη διαπίστωσα ότι κινήθηκαν προς το Χρήστο και μόλις πλησίασα να δω τι γίνεται, κατευθύνθηκαν και προς εμένα. Μας κόλλησαν στον τοίχο, και στις ερωτήσεις μας για το τι συμβαίνει δεν έδιναν απάντηση. Μέσα σε διαμαρτυρίες εργαζομένων και θαμώνων της περιοχής, μας οδήγησαν δεμένους πισθάγκωνα στην οδό Ακαδημίας. Εκεί μας έβαλαν σε περιπολικό και μας μετέφεραν, με ένα θορυβώδες κομβόι από μοτοσυκλέτες και αυτοκίνητα, στη ΓΑΔΑ. Στη διαδρομή, ασφαλίτης με μοτοσυκλέτα πλησίασε το παράθυρο του αυτοκινήτου που μας μετέφερε και, ενώ μας προσφώνησε με τα επίθετά μας, μας είπε ότι θα πληρώσουμε πολλά…

Μόλις φτάσαμε μας ανέβασαν στο 12ο όπου κατόπιν υποδείξεων κάποιου που προσφωνούσαν αρχηγό, μας οδήγησαν σε ένα δωμάτιο μαζί και αμέσως μετά μας χώρισαν. Εμένα με έβαλαν σε διπλανό δωμάτιο δεμένο πισθάγκωνα με χειροπέδες, να κοιτάζω έναν τοίχο, με τρεις κουκουλοφόρους να με φυλάνε. Στις συνεχείς ερωτήσεις μου σχετικά με το γιατί βρίσκομαι εκεί, γιατί έχω χειροπέδες και αν κατηγορούμαι για κάτι, οι μόνες απαντήσεις που πήρα ήταν «θα δεις» και «όταν κατηγορηθείς για κάτι θα είσαι ο πρώτος που θα το μάθει». Με έψαξαν εξονυχιστικά για πολλοστή φορά, κατέγραψαν λεπτομερώς ότι είχα πάνω μου, το τοποθέτησαν σε νάυλον σακούλες και το πήραν.
Η ώρα λοιπόν άρχισε να περνάει και ενώ απαντήσεις στα ερωτήματά μου δεν λάμβανα, κάποια στιγμή προς το βράδυ άκουσα από κάποιο διπλανό χώρο ένα δελτίο ειδήσεων που μιλούσε για συλλήψεις, άντρες, γυναίκες, όπλα, εκρηκτικά, γιάφκες και άλλα τέτοια. Το σενάριο που είχε αρχίσει να στήνεται μερικές ώρες πριν με την προσαγωγή μας, έπαιρνε πλέον μορφή.
Αργότερα, και ενώ εξακολουθούσα σιδηροδέσμιος να κοιτάζω ένα τοίχο και να μην έχω καμία επικοινωνία, αλλά και καμία οπτική επαφή με κανέναν, απαίτησα και μου έδωσαν μια καρέκλα για να είμαι τουλάχιστον καθιστός. Κάποιες ώρες μετά από αυτή τη μικρή μου κατάκτηση, άκουσα έξω από το δωμάτιο κάποιους να λένε «για να τον δούμε κι αυτόν». Η πόρτα άνοιξε, οι κουκουλοφόροι φυλακές μου με γύρισαν προς την πόρτα, αποχώρησαν, και τη θέση τους πήραν κάποιοι που επιχείρησαν να με ανακρίνουν. Στις τυπικές ερωτήσεις τους, αλλά και στις προτροπές τους να κάνουμε κάποια κουβέντα που «ίσως με βοηθήσει στην κατάστασή μου» ή να τους δώσω κάποιες «διευκρινίσεις για να διευκολύνω τη θέση μου», η μόνη απάντησή μου ήταν ότι  θέλω να μάθω αν κατηγορούμαι για κάτι και να μιλήσω με το δικηγόρο μου, αλλιώς να αφεθώ ελεύθερος. Αφού επέμειναν λίγο, είπαν μεταξύ τους ότι δε συνεργάζομαι και αποχώρησαν. Τη θέση τους πήραν ένας κουκουλοφόρος και ένας άλλος πιο «ευχάριστος» τύπος, ο οποίος μου πρότεινε να μη γυρίσω στον τοίχο και να κουβεντιάσουμε λίγο. Έδωσα τις ίδιες απαντήσεις και στράφηκα μόνος μου προς τον τοίχο. Αρκετές ώρες αργότερα άκουσα κάποιες φωνές να λένε «αυτός φεύγει». Μπήκαν με έλυσαν και μου είπαν «πάρε τα πράγματά σου, φεύγεις». Ενώ μάζευα τα πράγματά μου, ρώτησα επανειλημμένως για το Χρήστο, για τον οποίο μου απάντησαν ότι κρατείται.

Παρά τη 16άωρη ταλαιπωρία μου, η πραγματική ταλαιπωρία ξεκίνησε μόλις έφυγα από τη ΓΑΔΑ. Ενώ ο δικηγόρος δε μπορούσε να μάθει για το αν ο Χρήστος κατηγορείται για κάτι, αρχίζω να μαθαίνω για τον κανιβαλισμό των ΜΜΕ απέναντι στο πρόσωπό μου κατά τη διάρκεια της κράτησής μου. Μαθαίνω ότι είμαι εξαιρετικά «βίαιος», «αιμοδιψής» και «αδίστακτος» και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, πάντα κατά τα ΜΜΕ. Πηγαίνοντας στο σπίτι μου διαπιστώνω ότι, όχι μόνο έχει γίνει έρευνα χωρίς την παρουσία κανενός παρά μόνο των μπάτσων, αλλά μου έχει αλλαχθεί και η κλειδαριά. Προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τι έχει συμβεί, τι λείπει από το σπίτι μου και τι μπορώ να κάνω, μαθαίνω, και πάλι από τα ΜΜΕ, ότι ο σύντροφος Χρήστος  Πολίτης κατηγορείται –ουσιαστικά με ανύπαρκτα στοιχεία- ως μέλος ένοπλης οργάνωσης, το όνομα και η δράση της οποίας δεν κατονομάζονται. Την επόμενη ημέρα στα δικαστήρια, από τα οποία περνούσαν οι συλληφθέντες του σαββάτου, υπήρχε συγκέντρωση αλληλεγγύης. Εκεί πληροφορήθηκα από δικηγόρους για την έκθεση κατάσχεσης από το σπίτι μου, η οποία περιείχε τα εξής «φοβερά»: παλιές φωτογραφίες, βιβλία, ένα τρομερό μαχαίρι εντός μαύρης θήκης με την επιγραφή «Κρήτη», τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές μου, καθώς και μια τούφα μαλλί, που φαντάζομαι αποδεικνύει ότι κουρεύομαι μόνος μου, και όχι τις ορέξεις της αντιτρομοκρατικής να έχει διαθέσιμο για πάσα χρήση το DNA μου. Κατά την αποχώρησή μου από το χώρο των δικαστηρίων με περίμεναν ασφαλίτες στη μοτοσυκλέτα μου, οι οποίοι αφού με σταμάτησαν, μου έκαναν σωματικό έλεγχο και στην ερώτησή μου «τι έγινε πάλι» μου απάντησαν ότι κάτι λέει θέλει να μου πει ο αστυνόμος. Μετά από δυο λεπτά, και αφού είχαν αρχίσει να συγκεντρώνονται κοντά μου σύντροφοι, με άφησαν. Μέσα στις επόμενες δύο μέρες, ο Χρήστος, με συνοπτικές διαδικασίες προφυλακίζεται, κάνοντας φανερό ότι δε χρειάζονται πλέον στοιχεία, αλλά αρκεί το αυθαίρετο προφίλ που η αντιτρομοκρατική επινοεί και διαρρέει μέσω των συνεργατών της δημοσιογράφων.

Όσο μηδαμινά υπήρξαν, λοιπόν, τα στοιχεία, εξίσου ασύστολη άρχισε η ψευδολογία των ΜΜΕ. Λες και εκπωματώθηκε ένας βόθρος, ανυπόγραφα δημοσιεύματα άρχισαν να εμφανίζονται, τα οποία παρουσιάζουν εμένα ως σίγουρο μέλος οργανώσεων και «προσωρινά ελεύθερο», το σπίτι μου ως «γιάφκα» και την αντιτρομοκρατική υπόλογη που με αφήνει τόσο καιρό έξω. Διάφοροι σύντροφοι φωτογραφίζονται ως μέλη της μίας ή της άλλης «οργάνωσης», εντελώς ανυπόστατα, εντάλματα σύλληψης διαφημίζονται από τα δελτία ειδήσεων, και έτσι αποδεικνύεται για άλλη μια φορά περίτρανα, κάτι που είναι κοινός τόπος: ότι αιμοβόροι, αδίστακτοι, κανίβαλοι και πρωτοπαλίκαρα των μηχανισμών, είναι οι δημοσιογράφοι και το συνάφι τους που αναπαράγουν αυτόν τον οχετό.

Σε μια περίοδο πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής κρίσης, που οι βεβαιότητες που παρέχει το σύστημα έχουν καταρρεύσει και όλα φαντάζουν δυνατά, το κράτος προσωποποιώντας τον εσωτερικό εχθρό, εντείνοντας την καταστολή απέναντι στο κίνημα, τη διαχέει και σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Εκεί που στο πρόσφατο παρελθόν όταν δεν υπήρχαν στοιχεία ποινικοποιούσε τις προσωπικές και φιλικές σχέσεις, άρχισε τώρα, ελλείψει σχέσεων, να τις κατασκευάζει για να τις ποινικοποιήσει. Κι αν το κράτος έχει αποφασίσει την εξόντωση των πολιτικών του εχθρών κατασκευάζοντας ενόχους και υπόπτους, οι δημοσιογράφοι έχουν αναλάβει τη βρώμικη δουλειά της διαπόμπευσης και της κοινωνικής απομόνωσης όσων βρίσκονται στο στόχαστρο.

Σε ότι αφορά το πρόσωπό μου, έχω να πω ότι είμαι αναρχικός και η μόνη «οργάνωση» της οποίας είμαι ενεργό μέλος εδώ και χρόνια, είναι αυτή των κοινωνικών αγώνων που προωθούν τις συντροφικές σχέσεις, την αλληλεγγύη με τους καταπιεσμένους και τους αγωνιζόμενους, την αυτοοργάνωση, τις οριζόντιες δομές, τις συγκρούσεις για την ανατροπή κράτους και κεφαλαίου, μέχρι την ελευθερία όλων μας.

ΠΙΣΩ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ – ΕΜΠΡΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟ ΧΡΗΣΤΟ ΠΟΛΙΤΗ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ

Κώστας Μπαρλής
16/12/2010