ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΑΠΟΦΥΓΕΙ…

…να διαλέξει στρατόπεδο

Το να κάθεσαι στη μέση, το να είσαι και με τον «αστυφύλαξ» και με το «χωροφύλαξ» είναι μια υψηλή τέχνη την οποία εδώ και χρόνια εξασκούν με συνέπεια ουκ ολίγοι, επώνυμοι και ανώνυμοι. Σε κάθε σύγκρουση, σε κάθε μέτωπο του κοινωνικού πολέμου, η φάμπρικα του «ναι μεν αλλά…» έδινε πάντα μια ανώδυνη διέξοδο. Δημοσιογράφοι, δικηγόροι, υπερασπιστές δικαιωμάτων, διανοούμενοι, κομματικά στελέχη, φορείς, δοκίμαζαν και κατόρθωναν να τα έχουν καλά με όλους: οι απεργοί έχουν δίκιο αλλά το παρακάνουν, τα δικαιώματα χρήζουν προάσπισης αλλά και το κράτος πρέπει να κάνει τη δουλειά του, η καταστολή βασανίζει και χώνει μέσα κόσμο τσάμπα αλλά έχουμε εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη…

Έχουμε κακά νέα: το κόλπο αυτό πλέον δεν πιάνει. Και δεν είναι ότι εμείς, που παίρνουμε ξεκάθαρη θέση, κατορθώσαμε να επιβάλλουμε τα διλλήματα μας. Είναι η άλλη πλευρά, το κράτος και το κεφάλαιο που με την ολομέτωπη επίθεσή τους σε κάθε πτυχή της ζωής αφαιρεί τη δυνατότητα για γλιστρήματα και ελιγμούς, είναι η άλλη πλευρά που μας φέρνει όλους μπροστά στην απαίτηση για σαφή τοποθέτηση. Τοποθέτηση που θα συνοδεύεται από πράξεις…

Ήταν αυτονόητο πως η επαπειλούμενη επίθεση σε ότι έχει απομείνει από εργασιακές και κοινωνικές κατακτήσεις θα συνοδεύονταν από ευρείας κλίμακας καταστολή. Όσο κι αν είχε παρακμάσει μέσα στη ραστώνη της μονοκρατορίας του, όσο και αν τα αντανακλαστικά του είχαν αμβλυνθεί από το γεγονός της εξαγοράς (με δανεικά όπως αποδείχθηκε) μεγάλων κομματιών της κοινωνίας, ο κόσμος της εξουσίας διατηρεί το ένστικτο της επιβίωσης. Αν είναι να γκρεμίσει μεμιάς τις αυταπάτες που μας τάισε για δεκαετίες οφείλει να χτυπήσει προληπτικά κάθε πολιτικό και κοινωνικό κομμάτι που δείχνει έτοιμο να ανταποδώσει. Κάθε κομμάτι που μπορεί να ανοίξει ρήγματα και να πυροδοτήσει την κοινωνική αντεπίθεση.

Και όντως έτσι έγινε. Από τις παραμονές της ανόδου του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία ο επικοινωνιακός μηχανισμός πήρε μπροστά και ένας προς έναν οι «στόχοι» άρχισαν να βάλλονται. Με αιχμή το επικοινωνιακό κατασκεύασμα «Χρυσοχοίδης», με την ανοιχτή συμπαιγνία μπάτσων δημοσιογράφων και δικαστικών στήθηκε η γενικευμένη επιχείρηση «εκκαθάρισης». Τι να πρωτοθυμηθούμε: το «άβατο των Εξαρχείων», την επέτειο του Δεκέμβρη, τις συκοφαντικές εκστρατείες και τις άμεσες επιθέσεις κατά ανοιχτών κοινωνικών και πολιτικών χώρων, τις χιλιάδες προληπτικές συλλήψεις, την πρωτόγνωρη μπατσοκρατορία στους δρόμους των πόλεων… Και φυσικά την «τρομοκρατία».

Δεν θα μακρηγορήσουμε. Το ότι έχει γίνει τους τελευταίους μήνες έχει αντίστοιχο μόνο στην περίοδο της χούντας. Μήπως υπερβάλουμε;

Ας δούμε μερικά περιστατικά και ας μας διαψεύσει όποιος μπορεί.

Με μόνο στοιχείο μια κατσαρόλα με υπολείμματα ουσίας που «θα μπορούσε» να χρησιμοποιηθεί για εκρηκτικά στο σπίτι ενός, 3 σύντροφοι παραμένουν για μήνες στη φυλακή, 5 άλλοι φυλακίστηκαν και βγήκαν μετά από καιρό με εγγύηση, πάνω από 10 καταζητούνται και καμιά εκατοστή ακόμα βρίσκονται σε καθεστώς υποψηφιότητας. Αποτύπωμα σε κινητό αντικείμενο, ακόμα και αν δεν υπάρχει στη δικογραφία, αρκεί για να σε κλείσει φυλακή.

Ο σύντροφος Λάμπρος φούντας εκτελείται εν ψυχρό προσπαθώντας να κλέψει ένα αμάξι. Μαζί με τα τρία μέλη του «Επαναστατικού Αγώνα» συλλαμβάνονται άλλοι τρεις γνωστοί αγωνιστές επειδή κάποια στιγμή είχαν επικοινωνία με κάποιο από τα μέλη της οργάνωσης. Όλοι μαζί βασανίζονται, δέχονται απειλές για τις οικογένειές τους, γίνονται έρμαια της πιο χυδαίας συκοφαντικής επίθεσης.

Ο σύντροφος Σίμος Σεϊσίδης, καταζητούμενος με 600.000ευρώ (δεν γνωρίζουμε αν τα μοιράστηκαν τα γουρούνια που τον χτύπησαν) και προγραμμένος, πυροβολείται απροειδοποίητα με αποτέλεσμα να χάσει το πόδι του. Ο Άρης Σειρηνίδης με μόνο στοιχείο το DNA που βρέθηκε σε μια πεταμένη μάσκα κάπου στα Εξάρχεια κατηγορείται (μια ολόκληρη εβδομάδα μετά τη σύλληψή του για «αντίσταση κατά της αρχής») πως 2 χρόνια πριν, φόρεσε σομπρέρο και σαγιονάρες και πυροβόλησε κατά κλούβας των ΜΑΤ!!!. Ο 73χρονος Ιταλός αναρχικός θεωρητικός Α. Μπονάνο παραμένει φυλακή με καθημερινό κίνδυνο της ζωής του λόγω ανίατης ασθένειας κατηγορούμενος για ληστεία τράπεζας στα Τρίκαλα…

Η αλήθεια είναι πως όντως υπάρχουν διαφορές σε σχέση με τη Χούντα. Καμία σύγκριση δεν μπορεί να γίνει στο πως τα κατασταλτικά χτυπήματα δένουν προπαγανδιστικά.

Οι καταζητούμενοι από κείνη την κατσαρόλα εμφανίζονται ως οι δράστες των επόμενων χτυπημάτων της οργάνωσης «συνωμοσία πυρήνων της φωτιάς». Ο Λάμπρος Φούντας συνεχίζει να πιστεύεται πως πυροβόλησε κατά των αστυνομικών κι ας μην μας παρουσίασαν κανένα στοιχείο γιαυτό. Σύντροφοι/ισσες είδαν τα ονόματά τους στα media ως επικείμενοι συλληφθέντες για τον επαναστατικό αγώνα κι ακόμα περιμένουν… Τα μέλη του «Ε.Α.» ακόμα συκοφαντούνται ότι ευθύνονται για τη βόμβα που σκότωσε το 15χρόνο Αφγανό (υποτίθεται μάλιστα ότι επίχαιραν με το θάνατο του παιδιού) κι ας βγήκε μεγαλοδημοσιογράφος που απέδειξε ότι κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ. Οι Σεϊσήδης και Σειρηνίδης υποτίθεται πως πριν συλληφθούν λήστεψαν το Praktiker. Τι σημασία έχει που δεν κατηγορήθηκαν ποτέ για τη ληστεία; Ο δε Σεϊσίδης υποτίθεται πως πυροβόλησε και κατά των μπάτσων. Προφανώς από μεγαλοψυχία δεν τον κατηγόρησαν γιαυτό. Τα πλευρά του πάντως, ενώ ήταν αιμόφυρτος στο έδαφος και με το πόδι διαλυμένο, φρόντισαν να του τα σπάσουν. Ό Γιάννης Δημητράκης συνεχίζει να θεωρείται μέλος των υποτιθέμενων «ληστών με τα μαύρα» κι ας αθωώθηκε για τις συγκεκριμένες ληστείες έχοντας καταδικαστεί σε 35 χρόνια κάθειρξη για τρεις απόπειρες ανθρωποκτονιών με μία μόνο σφαίρα.

Η αλήθεια είναι ότι η Χούντα ουδέποτε μπόρεσε να φτιάξει τέτοιο μηχανισμό. Αν τον είχε δεν θα είχε πέσει. Και δεν είναι μόνο η χούντα. Αισθανόμαστε σχεδόν συμπόνια για προηγούμενους υπουργούς δημόσιας τάξης: αν ο Πολύδωρας ή ο Μαρκογιαννάκης είχαν κάνει τις μισές αυθαιρεσίες του Χρυσοχοίδη θα τους είχαν σβήσει από το χάρτη. Αυτοί όμως δεν είχαν τις «άκρες» του Μιχάλάκη.

Δημοσιογράφοι όπως ο Λαμπρόπουλος από το «βήμα» και ο Καραιβάζ είναι οι απλοί -αλλά εντελώς συνειδητοί- ιμάντες μεταφοράς του οργανωμένου ψέματος από το κράτος προς την κοινωνία δια μέσου των εκδοτών/αφεντικών τους.

Οι δικαστικοί (όσο τουλάχιστον διατηρούν ανέπαφα τα προνόμιά τους) δεν είναι παρά μαριονέτες που υπογράφουν κατ εντολή, μαζικά, χαρτιά προφυλακίσεων, παρατάσεων, ποινών..

Όχι δεν έχουμε την αυταπάτη ότι θα μπορούσε αγωνιστής να βγει με 18μηνο όπως ο Κορκονέας. Δεν έχουμε την αυταπάτη πως θα αποφυλάκιζαν αγωνιστή για λόγους υγείας όπως το κάθε σκυλί της εξουσίας με την πρώτη «αδιαθεσία». Όχι δεν περιμένουμε από κανένα βρωμιάρη των Media να βγει και να ζητήσει συγνώμη για τις συκοφαντίες που εκτόξευσε.

Περιμένουμε όμως πλέον από τον καθένα, από όσους δεν το έχουν ήδη κάνει, να διαλέξει στρατόπεδο. Να έχει τη στοιχειώδη νοημοσύνη να καταλάβει πως στους καιρούς της κρίσης κανείς δεν θα μείνει στην «απέξω», κανείς δεν θα κατορθώσει να καιροσκοπήσει. Το να πας με το κράτος ή με την κοινωνία είναι μια επιλογή με συνέπειες. Μια επιλογή που απαιτεί πράξεις. Η θα δικαιολογήσεις την αχρειότητα ή θα σταθείς εναντίον της. Ή που θα εξοστρακιστείς από την κοινωνία ή που θα δεχτείς τα πλήγματα της εξουσίας.

Στο ζήτημα της καταστολής, όσοι θέλουν να παρουσιάζονται σαν «ευαίσθητοι» όσοι διεκδικούν ρόλο «υπερασπιστή δικαιωμάτων» ήρθε η ώρα να πληρώσουν το τίμημα. Αυτό το νόημα έχει και η κατάληψη του δικηγορικού συλλόγου. Πέρασε ο καιρός που μια καταγγελία για να «βγει η υποχρέωση» αρκούσε για να «βγει η υποχρέωση». Τώρα χρειάζονται πολύ περισσότερα. Χρειάζονται πράξεις. Ποιες πράξεις;

Ας κόψει το λαιμό του να βρει ο καθένας ποιες πράξεις χρειάζονται για να μην φέρει το στίγμα της συμμετοχής μέσω της σιωπής. Το να παίρνεις θέση απαιτεί και κόπο και σκέψη.

Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα για όλους…