Ξεκινώντας θέλω να γίνει κατανοητό προς πάσα κατεύθυνση πως σήμερα στέκομαι στο εδώλιο ως πολιτικός εχθρός του καθεστώτος σε αιχμαλωσία και όχι ως εγκληματίας. Το έγκλημα είναι προνόμιο εκείνων που παρανομούν νόμιμα. Δεδομένης της συνθήκης αυτής λοιπόν, δηλώνω πως δεν προτίθεμαι να απολογηθώ.

Δεν απολογούμαι διότι ένας αγωνιστής όταν έρχεται αντιμέτωπος με τον δικαστικό μηχανισμό, επουδενί δεν θα μπορούσε να παρουσιαστεί με απολογητικό χαρακτήρα. Ο όρος απολογία κυοφορεί την έννοια της μετάνοιας. Εγώ δεν μετανιώνω για το γεγονός ότι είμαι επαναστάτης.

Κάνοντας λοιπόν μια εύστοχη, αλλά και πολιτικά ορθή αντικατάσταση στον όρο της απολογίας θα τοποθετήσω αυτόν της πολιτικής δήλωσης.

Continue reading →

Σε έναν κόσμο όπου η πλειοψηφία αναλώνεται στα μικροαστικά διλήμματα που παράγει ο σύγχρονος καπιταλισμός και όπου το ιδιωτικό συμφέρον εξυψώνει τον φιλοτομαρισμό στον κώδικα ηθικής των σύγχρονων ανθρώπων, η έμπρακτη αλληλεγγύη είναι ένας τρόπος για να συναντήσουμε αυτούς που ποτέ δεν συναντήσαμε από κοντά, αλλά πολεμήσαμε και πολεμάμε στη μεριά του στρατοπέδου που επιχειρεί έμπρακτα να αρνηθεί αυτήν την κοινωνία με τις δομές και τις αντιλήψεις που την διέπουν.

Είναι μια προσπάθεια για να επανοικειοποιηθούμε τον χρόνο και το χώρο, να σταθούμε ανυποχώρητοι στο πλευρό των συντρόφων. Είναι ένα διαρκές στοίχημα για να δημιουργήσουμε εναλλακτικές κατευθύνσεις διαφυγής, κατέχοντας συνειδητά μια θέση άμεσης συνέργειας στην διάδοση του επαναστατικού λόγου και της ανατρεπτικής πρακτικής ως αναγκαιότητα για την όξυνση του αγώνα. Μια αναγκαιότητα που με τη σειρά της θέτει σε ισχύ την αμφίδρομη ιδιότητα που χαρακτηρίζει την αλληλεγγύη.
Continue reading →