“…Αυτά τα μπουρδέλα εξάλλου που ονομάζονται σχολεία μόνο αποστειρωμένες γνώσεις μας προσφέρουν. Για αυτό όταν δεν κάνουμε κοπάνα σκεφτόμαστε πως θα τα βανδαλίσουμε. Τί να ζηλέψουμε εξάλλου και ποιά αξία αυτής της κοινωνίας να ενστερνιστούμε; Σας το λέμε ξεκάθαρα, εμείς δεν είμαστε και δεν θα γίνουμε ποτέ τα καλά παιδιά που μας προέτρεπαν να γίνουμε οι γονείς και οι δάσκαλοί μας. Πέρα από τους δασκάλους και τους καθηγητές, μισήσαμε και τους συμμαθητές μας, αυτούς που πάντα έγλειφαν με αντάλλαγμα ένα καλό βαθμό, αυτούς που περιθωριοποιούσαν κάθε ιδιαιτερότητα και απομόνωναν τους συνεσταλμένους ή τους περίεργους.”
-Απόσπασμα από την ανάληψη ευθύνης της οργάνωσης
“Κύκλοι Παραβατικών”
Τον επόμενο λόγο λοιπόν τον έχει το σαμποτάζ. Σαμποτάζ στα σχολεία, στα πανεπιστήμια. Στην εργασία, στο εμπόριο, στη θρησκεία. Σαμποτάζ στο θεσμό της δικαιοσύνης, των φυλακών, της αστυνομίας, του στρατού. Σαμποτάζ στην καθημερινότητα των σάπιων εξουσιαστικών σχέσεων. Η οικοδόμηση της αναρχίας έπεται της αποδόμησης του παρόντος κοινωνικού ιστου.
Ξεκινώντας λοιπόν από τον θεσμό της εκπαίδευσης η κοινωνία φροντίζει να μεταλαμπαδεύσει τις αξίες στα νέα μέλη της. Η πειθαρχία, η υπακοή στους έχοντες εξουσία, η νομιμοφροσύνη, η ομοιομορφία και η δημοκρατική αντίληψη με την αντίστοιχη ηθική της είναι τα απαραίτητα εφόδια σε έναν καλό πολίτη. Οι αυστηρά προγραμματισμένες διδακτικές ώρες με τα αυστηρά προγραμματισμένα διαλείμματα καθιστούσαν την παραμικρή τυχαία απόκλιση από το πρόγραμμα (π.χ. όταν αρρώσταινε ο καθηγητής) ως την πιο ευχάριστη έκπληξη της ημέρας. Η άθλια καθημερινότητα πίσω από τα θρανία δοκίμαζε την υπομονή σχεδόν κάθε μαθητή. Καθηγητές και διευθυντές με φασιστικές ή δημοκρατικές νοοτροπίες προσπαθούσαν ο καθένας τους να επιβάλουν την τάξη και την ιεραρχία με το δικό τους ιδιαίτερο, παιδαγωγικό-τραγελαφικό τρόπο. Την ευθύνη όμως για την σωστή λειτουργία του σχολείου την είχαν και εκείνοι οι μαθητές οι οποίοι με την συγκατάθεση τους, εκτελούσαν χρέη απουσιολόγου και όλοι εκείνοι που έσκυβαν το κεφάλι υπάκουα στις διαταγές των προ’ι’σταμένων τους. Δεν θα μπορούσαν να παραλειφθούν και όλα εκείνα τα ανθρώπινα σκουπίδια που ικανοποιούσαν την ματαιοδοξία τους όταν εκλεγόντουσαν στο 15μελές συμβούλιο του σχολείου.
Για όλους εκείνους λοιπόν τους κοντόφθαλμους, που “αθώα” αναρωτιούνται γιατί όσοι δεν επιθυμούν να ζουν κάτω από το θεσμό του σχολείου, δεν επιλέγουν να φύγουν η απάντηση είναι πολύ απλή. Ο σάπιος κόσμος της εξουσίας δεν μπορεί να συνυπάρξει με μία αποκεντρωμένη κοινωνία δίχως εξουσία. Η πραγματική ελευθερία δεν εξαντλείται στα όρια της νομιμότητας ή του δημοκρατικού δικαίου. Όσο για το ρόλο των επαναστατημένων μελών του θεσμού της εκπαίδευσης δεν είναι άλλος από την δολιοφθορά του. Γι’αυτό και εγώ αναλαμβάνω την ευθύνη της συμμετοχής μου σε αυτή την κατάληψη του σχολείου. Κάθε βανδαλισμός που έγινε και γίνεται σε κάθε σχολείο με βρίσκει σύμφωνο.
Βέβαια η πραγματικότητα είναι χαοτική. Κανένα σύστημα δεν είναι τέλειο όταν επηρεάζεται από αστάθμητους εξωτερικούς παράγοντες. Έτσι και στο σχολείο παρουσιάζονται παρεκλίνουσες συμπεριφορές, απείθαρχοι μαθητές, καθηγητές που δεν κάνουν καλά την δουλειά τους, ήρωες όσο και αντιήρωες. Η αναγωγή αυτού του φαινομένου στην ευρύτερη κοινωνία δεν είναι άλλη από το έγκλημα και η καταπολέμισή του. Φυσικά η αλητεία και το έγκλημα δεν μπορούν να είναι υπερασπίσιμα αν δεν αναπτύσουν τα κατάλληλα πολιτικά χαρακτηριστικά. Αλλιώς είναι απλά η άλλη πλευρά του νομίσματος αυτής της κοινωνίας. Και ο καπιταλισμός έχει δείξει πόσο καλά μπορεί να αφομοιώνει τέτοιες υποθέσεις.
Παραμένοντας λοιπόν από τότε μέχρι σήμερα επαναστάτης και αναρχικός δεν μετανιώνω ούτε στιγμή για τις επιλογές μου ενάντια στο καθεστώς. Παράλληλα δεν έπαψα να εξελίσσομαι τόσο στην θεώρησή μου όσο και στις πρακτικές μου. Από τις πέτρες μέχρι τις σφαίρες και από την συνειδητή επαναστατική παρανομία ως την αιχμαλωσία μου από το κράτος. Σε αυτές τις επιλογές και τα βιώματα θα μπορούσα να συμπληρώσω το προσωπικό μου ταξίδι προς την άγρια και συναρπαστική εμπειρία της επανάστασης. Ταξίδι που συνεχίζεται ακόμη και σήμερα ως πολιτικός κρατούμενος.
Γιατί αυτή ακριβώς την επαναστατική εξέλιξη προτάσσω και στηρίζω για όλες τις επαναστατικές οντότητες. Τα πάντα εξελίσσονται και οποιαδήποτε στάσιμη αντίληψη και πρακτική μετατρέπεται σε δόγμα. Όποιος τελματώνεται και αποκρυσταλλώνει τις απόψεις του, όση πρόοδο και να έχει ήδη κάνει, θα βουλιάξει στις αντιφάσεις του.
Σε ένα πόλεμο κερδίζει ο πιο έξυπνος, ο πιο δυνατός και ο πιο προσαρμοστικός. Η αιφνιδιαστική εισβολή στο κοινωνικό χωροχρόνο παραλύει υλικά, ηθικά και ιδεολογικά το στρατόπεδο του εχθρού παρά την ενδεχόμενη ανωτερότητα του. Απέναντί του έχουμε να προτάξουμε μόνο τα όπλα μας. Αυτό που θέλουμε και αυτό που κάνουμε είναι το να εξαπολύουμε λυσσασμένες επιθέσεις στις δομές και τις αξίες αυτης της κοινωνίας. Να οπλίζουμε τις συνειδήσεις μας για να ληστεύουμε την ελευθερία μας. Επανάσταση πρώτα και πάντα.
Θ. Μαυρόπουλος, Πολιτικός Κρατούμενος
Κορυδαλλός, Α’ Πτέρυγα