ανοιχτή επιστολή του Ράμι Συριανού

Σύντομο χρονικό διάστημα αφότου μεταφέρθηκα στις φυλακές Ιωαννίνων, είχε ξεκινήσει από την πλευρά της υπηρεσίας της φυλακής μια διαδικασία επιλεκτικής λογοκρισίας του έντυπου υλικού (βιβλία-μπροσούρες-εκτυπωμένες αποδελτιώσεις από το internet-εφημερίδες-έντυπα) που μου αποστέλλονταν. Οι δικαιολογίες που είχαν χρησιμοποιηθεί τότε, ήταν πως αυτό γίνεται για το καλό των κρατουμένων (οι οποίοι προφανώς δεν πρέπει να εκτίθενται σε τέτοια αναγνώσματα), πως δεν γίνεται να περνάν έντυπα που υποστηρίζουν την «τρομοκρατία» και διάφορα άλλα ευφάνταστα τα οποία συνοδευόντουσαν από τις απαραίτητες επιδείξεις εξουσίας μέσω δηλώσεων όπως «εγώ διευθύνω τη φυλακή και αν θέλω δεν σου δίνω τίποτα».

Έπειτα από πιέσεις από τη μεριά μου και κυρίως μετά την καταλυτική συγκέντρωση συντρόφων έξω από τη φυλακή, το καθεστώς λογοκρισίας έληξε και παραλάμβανα το έντυπο υλικό ανεμπόδιστα. Εδώ και περίπου μία βδομάδα ξεκίνησε εκ νέου αυτή η προσπάθεια, αυτή τη φορά με την «πασπαρτού» γραφειοκρατική δικαιολογία της «εκ των άνωθεν» εντολή η οποία υποτίθεται πως απαγορεύει τα «έντυπα δρόμου» και περιεχόμενο από blog. Στην ερώτηση στο τι εμπίπτει στην κατηγορία έντυπα δρόμου, μου δόθηκε η εξήγηση πως συμπεριλαμβάνει οτιδήποτε δεν πωλείται με αντίτιμο στα περίπτερα, πρακτικά δηλαδή αποκλείεται υπό αυτό τον ορισμό, κάθε έντυπο, μπροσούρα, εφημερίδα αντιεξουσιαστικού-ανατρεπτικού περιεχομένου, τα οποία, όντας ενάντια στην εμπορευματική λογική, διακινούνται ως επί το πλείστον χωρίς αντίτιμο και προφανώς δεν τα βρίσκει κανείς στα περίπτερα, να κρέμονται δίπλα στο cosmopolitan και το playboy…

Δεν γνωρίζω αν η διευθύντρια της φυλακής Ε.Αγαπητού λειτουργεί αυτοβούλως ή πράγματι εκτελεί εντολές όπως ισχυρίζεται, ούτε για πιο λόγο επιλέχθηκε η δεδομένη χρονική συγκυρία για την επανεκκίνηση αυτού του είδους των μεθοδεύσεων. Γιʼ αυτό για το οποίο είμαι βέβαιος είναι πως για όσους επιλέγουν να εναντιωθούν στη δημοκρατική βαρβαρότητα, αλλά και γιʼ αυτούς που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια τους, που καταπατείται καθημερινά στα κελιά της δημοκρατίας, ο φυσικός περιορισμός τους εντός των τειχών κάποιας φυλακής, δεν αρκεί για να ικανοποιήσει τις εκδικητικές ορέξεις του κράτους και των μηχανισμών του. Απέναντι σε όλους αυτούς τους κρατούμενους, η στέρηση των πιο απλών και καθημερινών πραγμάτων μέσω του εγκλεισμού, η αισθητηριακή απονέκρωση μέσω των επαναλαμβανόμενων μοτίβων και η απομόνωση από το κοντινό τους περιβάλλον, δεν αρκούν για την πειθάρχηση τους. Η δημοκρατία πετάει κάθε προσωπείο και χρησιμοποιεί όλα τα μέσα που έχει στη διάθεση της για να στείλει το παραδειγματικό μήνυμα ισχύος της. Οι εξευτελιστικοί σωματικοί έλεγχοι, οι πειθαρχικές ποινές, οι συνεχείς μεταγωγές, η λογοκρισία της αλληλογραφίας, η πρακτική απομόνωση σε φυλακές που βρίσκονται εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο διαμονής, η ουσιαστική απομόνωση σε ειδικές πτέρυγες κράτησης, οι εσκεμμένες ιατροφαρμακευτικές παραλείψεις. Αυτές και άλλες δεκάδες προσχεδιασμένες πρακτικές αποσκοπούν στην πλήρη καθυπόταξη του κρατουμένου, μέσω της μεθοδικής ηθικής, ψυχικής και σωματικής εξόντωσης του και στην ένταξή του, όπως αυτό είναι δυνατόν στη απονεκρωμένη και κενού περιεχομένου, ρουτίνα των «σωφρονιστικών καταστημάτων» τους. Εκεί όπου κυριαρχούν τα ψυχοφάρμακα και η απάθεια. Στη σύνθλιψη της προσωπικότητας του και εν τέλει στη λοβοτομή οποιασδήποτε ανατρεπτικής σκέψης.

Αντιλαμβάνομαι τη φυλάκιση μου ως συνέπεια της επιλογής μου να θέσω σε έμπρακτη εφαρμογή την άρνηση μου γιʼ αυτόν τον κόσμο και τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από μια ακόμη συνθήκη κάτω από την οποία συνεχίζεται ο επαναστατικός αγώνας. Υπό αυτό το καθεστώς τα βιβλία, οι μπροσούρες, οι ειδησεογραφικές αποδελτιώσεις και η αλληλογραφία έρχονται να αντικαταστήσουν συνελεύσεις, καταστάσεις, δράσεις και συζητήσεις, οι οποίες μέχρι πρότινος αποτελούσαν την πύλη για την πολιτική σύνδεση και εξέλιξη. Ως εκ τούτου θεωρώ την ανεμπόδιστη παραλαβή έντυπου υλικού ζωτικής σημασίας και δηλώνω δημόσια τόσο στη διεύθυνση της φυλακής όσο και σε κάθε υπεύθυνο ή όχι ανώτερο της, πως σε περίπτωση που δεν λήξει άμεσα αυτό το καθεστώς της πολιτικής μου απομόνωσης, θα προβώ σε όποια κίνηση κρίνω απαραίτητη για την επίτευξη του στόχου αυτού.

Αντί υστερόγραφου

Αυτού του είδους τα καψόνια από την πλευρά της υπηρεσίας στα οποία είμαι αποδέκτης, φαντάζουν σαν μια μικρή ασημαντότητα μπροστά σε αυτά που έχουν υποστεί άλλοι αγωνιστές στα νύχια της αστικής δημοκρατίας. Χαρακτηριστικότερη και πιο κραυγαλέα περίπτωση της βαρβαρότητας και του μένους που επιφυλάσσει η κυριαρχία σε αυτούς που της εναντιώνονται, αποτελεί ο Σάββας Ξηρός. Η πορεία του από τη στιγμή της σύλληψης του και έπειτα, αποτυπώνει με τον πλέον ευκρινή τρόπο το πραγματικό πρόσωπο μιας δημοκρατίας που «δεν εκδικείται». Η χρήση ειδικών ανακριτικών ψυχοφαρμάκων κατά τη διάρκεια της ανάκρισης του, ενώ νοσηλευόταν βαρύτατα τραυματισμένος μετά την έκρηξη εκρηκτικού μηχανισμού στα χέρια του, η μακροχρόνια απομόνωση του στα λευκά κελιά του Κορυδαλλού και η ιατροφαρμακευτική εγκατάλειψη του, έχουν σαν συνέπεια αυτή τη στιγμή να αντιμετωπίζει πολυάριθμα προβλήματα υγείας ενώ κινδυνεύει να τυφλωθεί σε περίπτωση που δεν δεχθεί άμεσα ειδική ιατρική περίθαλψη. Στις 6 Ιουνίου εξετάζεται εκ νέου η αίτηση για διακοπή της ποινής του ώστε να νοσηλευτεί στο νοσοκομείο Αχέπα.

Του στέλνω αγωνιστικούς χαιρετισμούς και του εκφράζω την αμέριστη αλληλεγγύη μου.

Ράμι Συριανός

5/6/11

Φυλακές Ιωαννίνων

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *